Η παραλογοτεχνία στα ΜΜΕ | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Η παραλογοτεχνία στα ΜΜΕ

Κείμενα αμφιβόλου ποιότητας, ευτελούς αξίας και χαμηλού επιπέδου, προϊόντα μιας ακμάζουσας παραλογοτεχνίας εισβάλλουν στα σπίτια μας απ' τα οπτικοακουστικά μέσα με τη μορφή των σίριαλ, προβάλλοντας μια κουλτούρα ψευδαίσθησης και διαμορφώνοντας κατά πολύ το αισθητικό γούστο του μέσου τηλεθεατή, με τη χυδαία αιτιολογία πως "τέτοια θέλει ο κόσμος, τέτοια του προσφέρουμε".

Επίκεντρο όλων αυτών των ανεκδιήγητων σίριαλ με τους κραυγαλέους διαλόγους, το φανταχτερό εσωτερικό διάκοσμο, μιας τάξης ευμάρειας που έχει λύσει τα οικονομικά της προβλήματα και δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο, είναι ο έρωτας (εκτός βέβαια από τις ανούσιες κωμωδίες, τη βία και το έγκλημα). Και όχι ο όμορφος, γνήσιος, θείο δώρο της φύσης έρωτας. Αυτός δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Αυτός δεν πουλάει. Αλλά ο βρόμικος, ο παράνομος έρωτας, ο απαγορευμένος. Αυτός που σκανδαλίζει την κοινωνική μας υπόσταση και ψιθυρίζεται με τ' αποστροφής δήθεν στα σαλόνια. Ο έρωτας - απάτη. Αυτό είναι σχεδόν το κύριο θέμα όλων αυτών των σίριαλ.

Καλοζωισμένη επιστήμονας, απατά τον καλοζωισμένο, αλλά κάπως γερασμένο σύζυγό της, με τον αδελφό του άντρα της κόρης της, ο οποίος έχει το θράσος να ζητά τη χείρα της γυναίκας του από τον ίδιο το σύζυγο.

Ωραία, νέα, μοναχή και καλοζωισμένη μητέρα απατά τον γιο της με τον καλύτερό του φίλο που είναι και κατά είκοσι χρόνια μικρότερός της. Αλλη καλοζωισμένη αυτή, επαρχιώτισσα, αλλά ντυμένη με τα πιο προκλητικά μοντελάκια να προβάλλουν στήθος και κορμί. Γυναίκα πλούσιου κτηματία, τον απατά με τον "αληταρά" αδελφό του.

Παπάδες που τρέχουν πίσω από φουστάνια γυναικών. Καλόγεροι που πετούν τα ράσα και μπλέκουν σ' ερωτικά παιχνίδια. Ενας ολόκληρος συρφετός παγιδευμένων στα δίχτυα της Α.Μ. του "έρωτα".

Περνάνε μέσα από τη μικρή οθόνη προσβάλλοντας όχι μόνο την αισθητική μας αλλά και διαστρεβλώνοντας την κοινωνική επαφή με την πραγματικότητα και τα προβλήματά της. Λέγοντας ξεδιάντροπα πως αυτά είναι μέσα στη ζωή. Αλλά και η καθημερινή επαφή με την τουαλέτα είναι μέσα στη ζωή, όμως αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να το κάνουμε βούκινο. Βέβαια, η τέχνη πρέπει ν' αντλεί τη θεματολογία της μέσα από τη ζωή, αλλά να την οδηγεί σε υψηλότερα πνευματικά επίπεδα, να αναδείχνει τις αξίες και να επισημαίνει τα προβλήματα, ν' αξιοποιεί την ομορφιά του λόγου κι όχι να τον χυδαιοποιεί και να τον ευτελίζει.

Αυτά δεν είναι τέχνη, αυτά είναι εμπορικά υποπροϊόντα και δε μας ενδιαφέρουν.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ