Γίναμε μάρτυρες σήμερα, με την υπόθεση Οτσαλάν, μιας πολιτικής που παρουσιάζει το μαύρο άσπρο. Λέει ότι πρέπει να κάνουμε κάποιες θυσίες για να πετύχουμε τα κριτήρια της ΟΝΕ και μάλιστα αυτόν το στόχο τον εμφανίζει και ως "εθνικό", μια λέξη που από την πείρα του παρελθόντος σημαίνει πολλά και γεννάει κάποια ερωτηματικά. Δηλαδή, όσοι είναι ενάντια στην ΟΝΕ είναι αντεθνικοί; Με την πολιτική που εφαρμόζουν χρόνια τώρα οι εκάστοτε κυβερνώντες και με μεγαλύτερη ένταση η σημερινή, είναι "όλοι" χαμένοι; Ολοι συνεισφέρουν το ίδιο γι' αυτό το στόχο; Μήπως οι χαμένοι, ως συνήθως, είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, το 95%, δηλαδή οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες και οι έμποροι, η μικρή αγροτιά, η νεολαία; Και μήπως ταυτόχρονα κερδισμένο πάντα είναι το μεγάλο κεφάλαιο, που χρόνο με το χρόνο αυξάνει προκλητικά τα κέρδη του; Π.χ. οι τράπεζες που τους αφήνει αυτή η πολιτική κυριολεκτικά να πίνουν το αίμα του συναδέλφου και του συμπολίτη μας. Οταν ο πληθωρισμός, όπως λένε οι κυβερνώντες, είναι στο 4% οι τράπεζες δανείζουν με επιτόκιο 20%. Πώς, λοιπόν, θα εκσυγχρονιστεί ο συνάδελφος, όταν έχει καταργηθεί κάθε έννοια χρηματοδότησης προς αυτόν; Η κατάργηση της 197 ΑΝΕ, η συρρίκνωση και η απαξίωση του ΕΟΜΜΕΧ, τα κοινοτικά προγράμματα που τα καρπώνεται το μεγάλο κεφάλαιο, τι μαρτυρούν;

***

Οπως φαίνεται πάει να γίνει πράξη αυτό που έλεγαν πριν δέκα χρόνια, ότι το 50% των συναδέλφων πρέπει να κλείσει. Κι αν κλείσουν οι συνάδελφοι υπάρχει εναλλακτική λύση; Οχι. Απλώς θα προστεθούν κι αυτοί στη λίστα των ανέργων ή θα γίνουν βορά εκμετάλλευσης στο μεγάλο κεφάλαιο με 120 και 140 χιλιάδες το μήνα. Δεν είναι μόνο ότι μεγαλώνουν τα ήδη οξυμένα προβλήματά μας. Π.χ. αυξάνουν τη φορολογία δυσανάλογα με τον πληθωρισμό. Φέτος είχαμε αύξηση των "αντικειμενικών κριτηρίων" κατά 20% - 30%. Κοντά σ' αυτά προσθέτουν κι άλλα. Π.χ. ζητάνε τώρα για το κλείσιμο ανέλεγκτων υποθέσεων της τελευταίας πενταετίας πολλά εκατομμύρια από τους συναδέλφους, πολλές φορές με εκβιαστικά διλήμματα, ενώ ήδη έχουν πληρώσει με το παραπάνω.

Ενώ απελευθέρωσαν την επαγγελματική στέγη με αναχρονιστικούς νόμους του '84 τώρα διώχνουν χιλιάδες συναδέλφους από το κέντρο της Αθήνας και άλλους δήμους χωρίς προηγούμενα να έχουν δημιουργήσει εναλλακτικές λύσεις, όπως τα ΒΙΟΠΑ ή να δώσουν κίνητρα για αγορά στέγης.

Επίσης, τελευταία έχουμε στο χώρο επισκευής του αυτοκινήτου αποχαρακτηρισμό των συνεργείων από μεταποιητικές βιοτεχνικές μονάδες, με αποτέλεσμα να τους αφαιρούνται από τη ΔΕΗ τα βιοτεχνικά τιμολόγια και να αποκλείονται από κάθε αναπτυξιακό κίνητρο.

***

Επίσης, από έρευνα που έγινε στο χώρο των ΕΒΕ, είδαμε ότι οι επιχειρήσεις με απασχολούμενο προσωπικό κάτω από πέντε άτομα μειώθηκαν, ενώ αυξήθηκαν οι αυτοαπασχολούμενοι. Κι αυτό έγινε για δύο λόγους: πρώτον οι μέχρι πέντε εργαζόμενους επιχειρήσεις περιόρισαν τις εργασίες τους αναγκαστικά εξαιτίας της λιτότητας και της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και μετατράπηκαν σε οικογενειακές ή επιχειρήσεις αυτοαπασχολούμενων. Δεύτερον πολλοί εργαζόμενοι, αφού έμειναν άνεργοι για πολύ καιρό, αναγκάστηκαν ή με δάνειο ή πουλώντας κάτι να ανοίξουν ένα μαγαζάκι για να βγάλουν ένα μεροκάματο.

***

Δυστυχώς, οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕΒΕ, ΔΑΚΜΜΕ, "ΣΥΝ" προσηλωμένες δογματικά στον "εθνικό στόχο" της ΟΝΕ, σαμποτάρουν και υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για αντίσταση σε αυτή τη λαίλαπα, πιστεύοντας ότι αυτοί θα μείνουν μετά τον κατακλυσμό σαν την κιβωτό στο όρος Αραράτ. Είναι οικτρά γελασμένοι, αφού θα τους χρησιμοποιήσουν και αφού κάνουν τη δουλιά τους θα τους πετάξουν σαν λεμονόκουπες.

Βέβαια, οι συνάδελφοι πρέπει να δουν τώρα που έχουμε και εκλογές στα πρωτοβάθμια σωματεία, ότι θα πρέπει να συνεργαστούν με τους ΔΗΚΕΒίτες σε ένα αντιμονοπωλιακό και αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, ώστε να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ. Αυτό είναι επιτακτική ανάγκη σήμερα.

***

Δεν πρέπει πλέον να μείνει κανένας απαθής θεατής σ' αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Η χώρα μας έχει μετατραπεί σε αποικία του ειρηνικού για το ξένο κεφάλαιο και τα ξένα στρατεύματα.

Η μόνη λύση για όλα αυτά είναι ο αγώνας, ο συνεχής, ο μαζικός. Και το σίγουρο είναι ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δε γίνονται.

* Ο Χάρης Χαλβατζόγλου είναι μέλος του προεδρείου της Δημοκρατικής Κίνησης Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων (ΔΗΚΕΒΕ)