H απόφαση είναι πλέον αμετάκλητη και λέει πως η Ελλάδα δεν έχει το προνόμιο να παράγει το γνωστό άσπρο τυρί, που, δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά οι παππούδες μας και ίσως και οι δικοί τους παππούδες το είχαν βαφτίσει, και έτσι το φώναζαν, "Φέτα". Γιατί; Ποτέ δεν αναρωτήθηκα. Αντίθετα, το δέχτηκα με πολλή συμπάθεια, όπως εξάλλου, όλοι οι Ελληνες. Και κάθε φορά που το χρησιμοποιούσα ή που άκουγα να το χρησιμοποιούν άλλοι, είχα την εντύπωση πως μέσα στη γλώσσα μου ή μέσα στ' αυτιά μου ανεβοκατέβαινε ένα πικάντικο κοριτσίστικο όνομα, όμοιο μ' εκείνα που πηγαινοέρχονταν στις παλιές γειτονιές κάτω από μακριές πλεξίδες μαύρων μαλλιών, ανάμεσα σε κόκκινα μάγουλα, δίπλα σε γοβάκια από λουστρίνι και μπροστά σε ανθισμένα μπαλκόνια, όπου αυτοσχέδιοι κανταδόροι τραγουδούσαν την "Ξανθούλα" του Σολωμού.

Eχουνε πείρα σε τέτοια πράγματα οι κτηνοτρόφοι της Ευρώπης και διαθέτουν μοντέρνες τεχνολογίες. Σίγουρα, λοιπόν, πολύ σύντομα θα γεμίσουν την αγορά με τη δική τους "φέτα". Και πάρα πολλοί από τους δικούς μας θα τη βρίσκουν και πιο νόστιμη. Μπορεί να είναι και πιο φτηνή, ίσως να είναι και πιπεράτη και να μας έρχεται μέσα σε βαρέλια καμωμένα από καστανιά. Ισως και πολύ σύντομα να 'ρθει από πίσω της και η μυτζήθρα και το τουλουμοτύρι και το ανθότυρο. Μπορεί ακόμα να δούμε τα Γερμανάκια και τα Γαλλάκια, τα Ιταλάκια ή τα Δανάκια (;) να τρώνε στα παιδικά τους πάρκα ψωμοτύρι και στις μπιραρίες του Μονάχου να σερβίρουν μαζί με τη μαύρη μπίρα και γαλοτύρι. Μέχρις εκεί όμως. Η ευρωπαϊκή "φέτα" Δε θα είναι τίποτε παραπάνω από ένα γαλακτοκομικό προϊόν. Η δική μας όμως η φέτα είναι δεμένη με το πασχαλιάτικο τραπέζι, με το τσίπουρο, με τις λαχταριστές τυρόπιτες της Θεσσαλίας, της Δυτικής Μακεδονίας, με τα τυράδικα του Μετσόβου, με τα σκοπελίτικα τυρόψωμα, με τον Παρνασσό, την Αράχωβα, τα Ζαγοροχώρια. Η δική μας η φέτα δεν είναι απλώς ένα άσπρο τυρί, είναι ένα κομμάτι του λαϊκού μας πολιτισμού. Κι αυτό είναι που με πίκρανε και με φόβισε με την ευρωπαϊκή απόφαση, αυτό που κρύβεται πίσω από τον οικονομικό χαρακτήρα της απόφασης: η δύναμη που έχουν οι δυνατοί και οι πλούσιοι της ΕΕ να απαγορεύουν, όποτε το θέλουν αυτοί, τους αδύνατους και τους φτωχούς να κατοχυρώνουν αυτοί το δικαίωμά τους να παράγουν πολιτισμό.

Δε στέκομαι, δηλαδή, στην επιφάνεια της απόφασης. Και δεν περιορίζω τις εντυπώσεις μου στον πάγκο της αγοράς. Αυτόν τον βαρέθηκα. Ερχονται ώρες που βλέπω εφιάλτες. Βλέπω τον εαυτό μου πάνω στον πάγκο της αγοράς κομμένο μικρά κομματάκια. Βλέπω να με πουλάνε, να με παζαρεύουν, να ανεβάζουν ή να κατεβάζουν την "τιμή" μου ανάλογα με το δικό τους συμφέρον. Δεν περιορίζομαι, λοιπόν, εκεί. Βλέπω, με αφορμή την απόφαση για τη φέτα, την απειλή της κουλτούρας μου. Βλέπω το τέλος μιας εποχής που οι λαοί της Ευρώπης ονόμαζαν τον κόσμο με τα δικά τους ονόματα. Χρωμάτιζαν τις αυλές τους με τα χρώματα που ήθελαν αυτοί. Τραγουδούσαν τα δικά τους τραγούδια, άκουγαν τις δικές τους μουσικές. Πίσω από την απόφαση για τη φέτα δεν κρύβονται για μένα οι "τρελές" αγελάδες ούτε τα βόδια της Βαυαρίας, κρύβονται οι κλαγγές των όπλων και οι βρυχηθμοί του ΕΥΡΩ. Κρύβεται αυτή η εφιαλτική προοπτική του τέλους. Ενός απόλυτου τέλους.