"... Η ΝΑΤΟική επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία επίσπευσε το ραντεβού μεταξύ μας, αλλά και με όλους τους ευαίσθητους πολίτες αυτού του τόπου", σημειώνει ο συνθέτης και στιχουργός Διονύσης Τσακνής, σε άρθρο του στη χτεσινή "Ελευθεροτυπία" και συνεχίζει: Πώς να συναινέσουμε; Πώς να σιωπήσουμε; Πώς να είμαστε απερίσπαστα αφοσιωμένοι στις καλλιτεχνικές μας ασχολίες, στη λογοτεχνία, στις εικαστικές αναζητήσεις, στις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις; Πώς να σφυρίζουμε αδιάφορα, όταν οι βόμβες των "συμμάχων" και "φίλων" (με την ανοχή, δυστυχώς, των κυβερνώντων) δολοφονούν την ειρήνη, σκορπίζουν το θάνατο και προκαλούν την προσφυγιά και το μίσος στη γειτονιά μας;

... Και τι δε μας είπαν, τι δε μας έσουραν. Πόσες μεθόδους δε χρησιμοποίησαν για να μας λοιδορήσουν, να μας συκοφαντήσουν, ακόμα και να μας επιτεθούν, με έναν τρόπο πέρα για πέρα αταίριαστο με την ιδιότητα που έχουν. Από μπουζουξήδες και κουραμπιέδες μέχρι δημοσιοσχεσίτες, που χρησιμοποιούν αυτές τις κινητοποιήσεις για προσωπική προβολή, μας κατηγόρησαν. Λες και το είχαμε ανάγκη. Εμπάργκο στις επαγγελματικές μας δραστηριότητες ζήτησαν από το κράτος, τους δήμους και τον κόσμο, ενώ αμφισβήτησαν τη μόρφωση, το έργο, το ταλέντο και την προσφορά ανθρώπων, που έχουν αποδείξει με χίλιους τρόπους πως τίποτε από τα παραπάνω δεν τους λείπει".