Του ανταποκριτή μας.-

Στο Βελιγράδι, πριν από την αρχή των βομβαρδισμών, ζούσαν συνολικά γύρω στους 1.500 Ελληνες φοιτητές, που σπούδαζαν σε διάφορα Πανεπιστήμια. Με το ξεκίνημα των δολοφονικών επιθέσεων του ΝΑΤΟ, κάποιοι φοβούμενοι τις συνέπειες, κάποιοι με την παρότρυνση των γονιών τους, εγκατέλειψαν την πόλη, αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο στα πάτρια εδάφη.

Ολοι; Οχι όλοι.

Παρά τις αντίξοες συνθήκες ζωής, αλλά και ...επιβίωσης, τους καθημερινούς βομβαρδισμούς, τη διανυκτέρευση στα καταφύγια και την έλλειψη κάποιων βασικών ειδών διατροφής, καυσίμων και τσιγάρων, δύο συμπατριώτες μας ζουν όλη αυτή την αγωνία μαζί με τους Σέρβους. Με τους ήχους της σειρήνας να ουρλιάζουν, ώστε να κάνουν τον πληθυσμό να προφυλαχτεί στα ασφαλή καταφύγια, συναντήσαμε τα δύο παιδιά, μαζί με τους συντρόφους τους, στο κέντρο της πόλης. Δεν ήταν οι μόνοι που αψηφούσαν τις σειρήνες. Οι Σέρβοι, κουρασμένοι ψυχολογικά από τη συνεχή διαμονή στα καταφύγια, κυκλοφορούν στους δρόμους σαν τίποτε να μην συμβαίνει, ειδικά τις πρώτες βραδινές ώρες. Μετά τα μεσάνυχτα, οι περισσότεροι γυρίζουν στα σπίτια τους για κάθε ενδεχόμενο.

Ο Γιώργος και η Γελένα, η Μαρία και ο Ντράγκαν ήταν η αποψινή μας συντροφιά. Ο Γιώργος σπουδάζει Στοματολογία, ενώ η Μαρία έχει ήδη πάρει μεταγραφή σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Τα πρόσωπά τους χαμογελαστά και πουθενά δε διέκρινες ίχνη φόβου ή καταπόνησης. Στην ερώτηση γιατί δεν επέλεξαν το δρόμο της επιστροφής, όπως οι υπόλοιποι Ελληνες, το λόγο παίρνει ο Γιώργος... - Για μένα η Γιουγκοσλαβία είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Εδώ ζω 7 χρόνια. Εδώ έχω τους φίλους μου, την κοπέλα μου. Πρώτη φορά εδώ ερωτεύτηκα και έμαθα τι σημαίνει ζωή. Γι' αυτό είχα την υποχρέωση να μείνω, αφού με διακατέχει ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων. Ερωτας για την κοπέλα μου και ένα απέραντο συναίσθημα αλληλεγγύης γι' αυτόν το θαυμάσιο λαό. Είναι ο τρόπος να πω το δικό μου ΟΧΙ στους δολοφόνους του ΝΑΤΟ.

Τη σκυτάλη θα πάρει η Μαρία.

- Εγώ ήμουν στην Ελλάδα. Οταν όλες οι πληροφορίες συνέκλιναν ότι θα ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί, παρόλο που έχω πάρει μεταγραφή, ένιωσα την υποχρέωση να έρθω εδώ, να συμπαρασταθώ στον σύντροφό μου, που είναι Σέρβος, αλλά και σ' αυτόν τον υπέροχο λαό τούτη τη δύσκολη στιγμή.

Η συζήτηση ανάβει για τα καλά. Τα πρόσωπα των παιδιών πεισμώνουν και τα χέρια τους δένονται συντροφικά.

- Γιώργο, έγινες διάσημος στην Ελλάδα. Ολοι μιλάνε για την ιστορία σου, αλλά την παρουσιάζουν σαν λαβ στόρι, τύπου Ρωμαίου και Ιουλιέτας, του λέω για να τον πειράξω...

- Εγώ ποτέ δεν αρνήθηκα ότι έμεινα και για την κοπελιά μου, που τόσο αγαπώ. Αλλά είναι λάθος να το αρουσιάζουν στην Ελλάδα με αυτόν τον τρόπο. Ως σκεπτόμενος άνθρωπος, ως αριστερός, είχα την ηθική υποχρέωση, το ένιωθα μέσα μου, ότι έπρεπε να συμπαρασταθώ στους φίλους μου τους Σέρβους, όπως πιστεύω θα έκαναν και αυτοί για μας.

Είναι η σειρά της Γελένα, που και αυτή είναι μέρος της "ιστορίας".

- Εγώ είπα στο Γιώργο να φύγει. Δεν υπάρχει λόγος να διακινδυνεύσει και αυτός. Αλλά είναι αγύριστο κεφάλι. Πίστεψέ με. Εμεινε και για μένα, αλλά φυσικά όχι μόνο για αυτό. Αγαπάει το λαό μας και δε διανοήθηκε ούτε στιγμή να τον εγκαταλείψει. Είναι ένα μήνυμα συμπαράστασης, όπως κάνουν αυτές τις μέρες όλοι οι Ελληνες και τους ευχαριστώ θερμά γι' αυτό.

Το λόγο παίρνει η Μαρία.

- Και εμένα οι δικοί μου τρελάθηκαν, όταν τους είπα τις προθέσεις μου. Νόμιζαν ότι ερχόμουν μόνο, εξαιτίας του Ντράγκαν. Ναι, το παραδέχομαι, βρίσκομαι εδώ και γι' αυτόν, αλλά και γιατί τρέφω ένα βαθύ αίσθημα σεβασμού και αγάπης για το σερβικό λαό.

Ο σερβιτόρος μάς κάνει σήμα ότι πρέπει να φύγουμε. Η ώρα έχει περάσει και όλοι για κάθε περίπτωση πρέπει να βρίσκονται κοντά στα καταφύγια. Απευθύνομαι στον Ντράγκαν, που έως αυτή τη στιγμή παρέμενε σιωπηλός.

- Αν ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στο Κλίντον, τι θα του έλεγες; τον ρωτάω.

- Αν τον είχα μπροστά μου, πρώτα θα τον χτυπούσα για την καταστροφή, για τα θύματα του λαού μου και έπειτα θα του έλεγα να μας αφήσει να ζήσουμε ειρηνικά, όπως ζούσαμε τόσα χρόνια. Δε χρειαζόμαστε χωροφύλακα. Μπορούμε και μόνοι μας, μου λέει και μια πινελιά οργής ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του. Η ώρα πράγματι έχει περάσει. Επρεπε να φύγουμε. Ορίσαμε το ραντεβού για την επομένη, στη συναυλία, στο κέντρο της πόλης κατά των δολοφόνων του ΝΑΤΟ.