Το τυπικό της ετήσιας Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών τελείωσε. Ο κύκλος της Σταύρωσης, Αποκαθήλωσης κι Ανάστασης έκλεισε ως ένα επαναλαμβανόμενο θεϊκό δράμα. Ομως, στην υπαρκτή ανθρώπινη διάσταση παραμένει ανοιχτός. Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας εξακολουθούν να σταυρώνονται είτε στο σταυρό της προσφυγιάς είτε των βομβαρδισμών. Οι εξαθλιωμένοι Αλβανόφωνοι του Κοσσυφοπεδίου εξανδραποδίζονται, πληρώνοντας το τίμημα μιας ιστορικής αφέλειας να αφεθούν στα χέρια ενόπλων αλητοσυμμοριών για λογαριασμό της δυτικοσυμμαχικής ισχυροσύνης. Οι Σέρβοι, η αποδεδειγμένη ψυχή της παλιάς και νέας Γιουγκοσλαβίας, πληρώνουν τίμημα ανδρείας και θάρρους. Από πάνω τους κρέμεται ο κουρνιαχτός της γκρίζας και μαύρης Ιερής Συμμαχίας. Τα "μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά" των μιλιταριστικών επιτελείων συνευρίσκονται με τους πολιτικούς εκπροσώπους του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Μαγδαληνή Ολμπράιτ, Κοέν, Κλαρκ και Χόλμπρουκ συναγελάζονται με τους Σρέντερ, Ζοσπέν, Μπλερ και Ντ' Αλέμα σε ένα μακάβριο θέαμα διαμελισμού. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της συνάντησης των γερακιών με τις κότες της σοσιαλπροδοσίας. Από κοντά και οι βαστάζοι τύπου Σημίτη για τον άχαρο ρόλο του χαζοχαρούμενου σκύλου που προσδοκά ένα κόκαλο της λείας. Σε αυτή την τραγωδία συνυπάρχουν το δράμα της ζωής κι οαχός του θανάτου.

Από τη μια, η προσπάθεια για την ποιοτική άνοδο του ανθρώπου πορευομένου εν ειρήνη. Από την άλλη, οι βομβαρδισμοί κι ο θάνατος. Μοιάζει με τον άνθρωπο που θέλησε να βγει ελεύθερος στο σεριάνι του ήλιου και του το απαγόρευσαν καταδικάζοντάς τον στην εσχάτη των ποινών. Αυτό μου θυμίζει εκείνο που βασανιστικά μου στέρησε η χουντική δικτατορία του 1967 κλείνοντάς με στη φυλακή. Ηταν το δικαίωμα να περπατήσω ελεύθερος στους δρόμους της Αθήνας και να χαζέψω στις βιτρίνες χωρίς το φόβο. Να πιω κρασί και να κάνω έρωτα. Προπάντων, να σκεφτώ ελεύθερα και να φωνάξω. Ηταν η αγωνία μιας ελεύθερης ψυχής που ήθελε να οραματίζεται την ομορφιά της ζωής στην κοινωνική δημιουργία και στα μελλούμενα. Καταλαβαίνω ότι αυτές οι έννοιες και τα συναισθήματα πρέπει να βρίσκονται στη σκέψη των Σέρβων. Είναι οι έννοιες της απλής κι απέριττης στάσης ζωής, που είναι τόσο ολιγαρκής ώστε να αρκείται στα απλά, αλλά και ασυμβίβαστα να τα θέλει όλα. Είναι η αγωνιώδης και πεισματάρα κραυγή του ανθρώπου που ζητά από τους δημίους του να πάρουν πίσω όλα τα φανταχτερά χαλκεία που του φόρεσαν και να του επιστρέψουν τη ζωή στη φυσική απλή της υπόσταση.

Εχω ξαναγράψει ότι η σερβική αντίσταση είναι η ανθρώπινη αντίσταση. Αυτήν, ακριβώς θέλει να θανατώσει οριστικά η ανεξέλεγκτη υπερεθνική λέσχη της ολιγαρχίας. Διάλεξε, αυτή η θανατική σταύρωση να γίνει στο ευρωπαϊκό έδαφος, ώστε ο φόβος της να είναι φανερός σε όλο τον πλανήτη. Διάλεξε την περιοχή των Βαλκανίων με την ετερογενή τους σύνθεση, ώστε το πείραμα να είναι συνεχές. Διάλεξε τον γεωγραφικό χώρο που είναι το δυτικό άκρο της στρατηγικής ζώνης που συνδέει τα πετρέλαια της Κασπίας με αυτά της Μέσης Ανατολής. Είναι το υπογάστριο της Ρωσίας που η απόλυτη ισοπέδωσή του θα την καταστήσει ολοκληρωτικά όμηρο. Είναι το Αιγαίο που δεσπόζει ως αποκλειστική ελληνική λίμνη που πρέπει να διασπαστεί στο όνομα της μετατόπισης της αποκλειστικής ελληνικής επικράτειας "επί το δυτικότερον". Είναι η Μεσόγειος, που μαζί με το Αιγαίο συναποτελούν τον ολικό στρατηγικό έλεγχο της συνάντησης τριών ηπείρων, Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής και είναι το κλειδί της πόρτας για να συνδεθεί ο Ατλαντικός με τον Ινδικό Ωκεανό, η Μέση με την Απω Ανατολή. Μπροστά σε αυτά τα πλανητικής αξίας γεωστρατηγικά συμφέροντα η αντίσταση του Σέρβου, η ανθρώπινη αντίσταση, μπορεί να φαίνεται αμελητέα και υπερβολικά ρομαντική. Ομως, τελικά, η ιστορία της ζωής του ανθρώπου μοιάζει ή και είναι ένα ρομάντζο. Εκείνο που αφήνει πίσω της είναι η ταυτόχρονη γεύση της πίκρας του ολικά ανεκπλήρωτου και του σχετικά εκπληρωμένου. Είναι η αντιφατική γεύση του ανθρώπου που μαχόμενος για την ελευθερία του, θέλει τα πάντα. Είναι η αγωνία του ανεκπλήρωτου που οδηγεί στην αέναη εκπλήρωση.