Η "νέα στρατηγική αντίληψη" εμφανίστηκε το 1991, αποκαλύπτοντας την πραγματική "ταυτότητα" του ΝΑΤΟ που διακήρυττε, πλέον, τη μετατροπή του από "αμυντικό" σε επιθετικό οργανισμό "ασφαλείας",με την απαίτηση να επεμβαίνει "παντού", και στόχο το διαμοιρασμό της "λείας" του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αλλά στην Ουάσιγκτον, για πρώτη φορά το ΝΑΤΟ διακήρυξε ανοιχτά ότι, στα πλαίσια της "ευρω - ατλαντικής ασφαλείας", θα μπορεί να επεμβαίνει "πολιτικά και στρατιωτικά" και εναντίον "συμμαχικής" χώρας για "διαχείριση κρίσεων", που θα προέρχονται από οποιαδήποτε "σοβαρή, οικονομική, κοινωνική και πολιτική δυσκολία" (άρθρο 20).Η "κρίση" περιλαμβάνει τα πάντα, από "εθνικές και θρησκευτικές έριδες", μέχρι "πολιτική αταξία" και "οικονομικό μαρασμό", "παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου", "διακοπή εφοδιασμού με ζωτικούς πόρους" και, βέβαια, "τρομοκρατία". Για οτιδήποτε απ' αυτά δικαιολογείται ΝΑΤΟική επέμβαση, "εντός" και "εκτός" των "ορίων επιχειρησιακής ευθύνης".

Πρόκειται για ριζική αλλαγή "στόχου", που αφορά άμεσα όλους τους λαούς, "συμμαχικούς" και μη, οι οποίοι απειλούνται πλέον ανοιχτά με ΝΑΤΟική επέμβαση "ασφαλείας" σε περίπτωση που "απειληθούν", κατά τρόπο σκοτεινό και μη ελεγχόμενο, οποιαδήποτε συμφέροντα των ΗΠΑ και των άλλων "μεγάλων δυνάμεων".

Η αντικατάσταση της "απειλής του κομμουνισμού" από την απειλή "ζωτικών συμφερόντων", τόσο "εντός" όσο και "εκτός" του ΝΑΤΟ (άρθρο 53, έψιλον) και η ταυτόχρονη κατάργηση του ΟΗΕ και του "διεθνούς δικαίου" από την ξεχωριστή"διακήρυξη" της Ουάσιγκτον ("το ΝΑΤΟ θα αξιολογεί κατά περίπτωση τις δυνατότητες συνεργασίας με τον ΟΗΕ"), ανοίγει το δρόμο στην πλανητική "μονοκρατορία", αφ' ενός των ΗΠΑ, για την επιδιωκόμενη μακρόχρονη εμπέδωση της κυριαρχίας τους, αφ' ετέρου για τις άλλες "μεγάλες δυνάμεις" με εργαλειακή χρήση του ΝΑΤΟ ως ταξικού κατακτητή "εντός" και επιθετικού εισβολέα"εκτός". Ο "εχθρός" των αμερικανικών συμφερόντων θα 'ναι παντού, ο καπιταλισμός "στρατιωτικοποιείται", και αυτή ακόμη η αστική δημοκρατία τρομοκρατείται.

Δεν υπάρχει, πλέον, ορατή διάκριση μεταξύ "ειρήνης" και "πολέμου". Η Γιουγκοσλαβία, για παράδειγμα, δε συνορεύει με το ΝΑΤΟ και δεν το απείλησε με καμιά μορφή "βίας" και σε καμιά περίπτωση. Οπως προφήτευσε ο Π. Κονδύλης "οι ένοπλες συγκρούσεις θα διεξάγονται πέραν και ανεξαρτήτως κάθε κρατικής ή πολιτικής αρχής ή νομιμοφροσύνης και θα συνιστούν τρόπον τινά την επέκταση του νεοφιλελεύθερου δόγματος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον τομέα των πολεμικών επιχειρήσεων" ("Θεωρία του Πολέμου", εκδ. "Θεμέλιο", 1997). Σήμερα επιλέχτηκε το Βελιγράδι, αύριο μπορεί να 'ναι η Αθήνα, η Λευκωσία, η Τιφλίδα - οπουδήποτε. Οπως προειδοποιεί το ΝΑΤΟικό άρθρο 20 "οι κίνδυνοι περιλαμβάνουν την αβεβαιότητα και την αστάθεια στην ευρω - ατλαντική και όμορη περιοχή",ενώ οι "περιφερειακές συγκρούσεις" θα μπορούσαν "να εξαπλωθούν σε όμορες χώρες, συμπεριλαμβανομένων και των χωρών του ΝΑΤΟ". Στην περιοχή "υψηλού κινδύνου", από τον Δούναβη έως τον Ευφράτη, υπάρχουν μόνο δυο ΝΑΤΟικά κράτη - μέλη: η Ελλάδα και η Τουρκία. Το ΝΑΤΟ, βέβαια, "θα είναι σε θέση να αντιδράσει σ' ένα ευρύ φάσμα καταστάσεων" (άρθρο 53, έψιλον) και, από το τέλος του 1999, όχι με βραδεία συσσώρευση "εθνικών" δυνάμεων, αλλά "αυτόματα",με την επέμβαση των ΝΑΤΟικών "συνδυασμένων μεικτών δυνάμεων επιχειρήσεων", των περιβόητων "GFIM που τόσο επαινέθηκαν στην Ουάσιγκτον. Οι "κίνδυνοι" διευρύνονται για τη χώρα μας και μπορεί να προέρχονται πανταχόθεν.Δε χρειάζεται πλέον τουρκική εισβολή. Η σφαγή μπορεί να γίνει και "από σπόντα".Αρκεί η οποιαδήποτε απαίτηση ισχύος για "ενεργό αποσταθεροποίηση" στην "ευρύτερη" περιοχή. Η Γιουγκοσλαβία είναι, ήδη, μια "πρόβα τζενεράλε". Το περιβόητο ιδρυτικό άρθρο 5, που "επεκτείνεται" για να επιτρέψει τη "διαχείριση κρίσεων", επεκτείνει, ταυτόχρονα, και τους κινδύνους για τη χώρα μας. Τώρα δεν απειλεί ο "κομμουνισμός" και οι (... ) σοβιετικοί πύραυλοι, τώρα απειλεί το ΝΑΤΟ με "εσωτερική" και "εξωτερική" αποσταθεροποίηση. Ακόμη και με προβοκάτσια, αφού "η απειλή της τρομοκρατίας εναντίον ανεπτυγμένων δυνάμεων του ΝΑΤΟ και εγκαταστάσεων της Συμμαχίας απαιτεί την ανάπτυξη κατάλληλων μέτρων για τη συνεχή προστασία τους, λαμβάνοντας υπόψη τις ευθύνες των φιλοξενούντων κρατών" (άρθρο 42 της Διακήρυξης). Για την Ελλάδα δεν προβλέπεται, πλέον, καμιά "Δύση". Ολα αυτά αναγνώρισε έμμεσα και ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, δηλώνοντας στην Ουάσιγκτον ότι "το ΝΑΤΟ είναι μια πραγματικότητα. Η ύπαρξη και η λειτουργία του επιβάλλει τη συμμετοχή μας. Θέματα όπως η ασφάλεια και η άμυνα της χώρας λύνονται σήμερα και σε υπερεθνικό επίπεδο". Υποκλιθείτε, ραγιάδες, η ΝΑΤΟική "αυτοκρατορία" διατάζει και απειλεί.