Τον βρήκα στο χωριό του, στους Αγίους Αναργύρους της Λάρισας.

- "Ηρθα να μιλήσουμε για τον πόλεμο στην Κορέα",του είπα.

- "Να μιλήσουμε για την Κορέα, αλλά να πούμε και για τον πόλεμο στη Σερβία, που είναι δίπλα μας κι απειλεί και τη χώρα μας",μου απάντησε.

Πήγα να τον βρω και να μιλήσω μαζί του, γνωρίζοντας πως θα του "έξυνα πληγές". Δεν αισθάνεται δα και τόσο άνετα κάποιος, όταν θυμάται και εξιστορεί δημοσίως πώς και γιατί πήγε, και μάλιστα παρά τη θέλησή του, να πολεμήσει έξω από τα σύνορα της πατρίδας του για συμφέροντα κι επιδιώξεις, όχι της δικής του χώρας, αλλά των ξένων αφεντικών της. Θεώρησα, όμως, ότι πρέπει να μιλήσει τώρα για κείνη την περιπέτειά του, επειδή και ο ίδιος ήθελε να στείλει μήνυμα στους σημερινούς Ελληνες φαντάρους που στέλνονται κι αυτοί, παρά τη θέλησή τους, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Οση ώρα διαρκούσε η συνομιλία μας τον άκουγα, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να καταλάβω τα συναισθήματά του: Τι ένιωθε τότε και πώς νιώθει σήμερα. Η εξιστόρηση των γεγονότων κυλούσε γρήγορα, ομαλά και με λεπτομέρειες, ενώ στην περιγραφή των καταστάσεων και των συναισθημάτων κάπου - κάπου κόμπιαζε. Τότε ήταν που διέκρινα πότε θλίψη και πότε οργή στα λόγια του. Θλίψη και πόνο, όταν αναφερόταν στους συναδέλφους του φαντάρους που άφησαν εκεί τα κόκαλά τους ή γύρισαν πίσω σακατεμένοι, οργή και αγανάκτηση, όταν μιλούσε για κείνους που τους ανάγκασαν να πάνε εκεί, τόσο μακριά, για να πάρουν μέρος σ' έναν ξένο, άδικο και ανέντιμο πόλεμο.

Κι όταν, στο τέλος της συνομιλίας μας, τον ρώτησα "τι σου έμεινε τελικά απ' αυτή την περιπέτειά σου",δε σκέφτηκε πολύ για να μου απαντήσει: "Η αίσθηση, που από τότε είχα, πως συμμετείχα, χωρίς να το θέλω, σ' ένα μακρινό και άδικο πόλεμο, στα χρόνια που πέρασαν μου έγινε βεβαιότητα, καθώς στη συνέχεια κατάλαβα καλύτερα γιατί γίνονται αυτού του είδους οι πόλεμοι, ποιοι ευθύνονται, ποιον βλάπτουν και ποιον εξυπηρετούν. Τότε εγώ κι άλλοι πολλοί συνάδελφοί μου δεν αντιδράσαμε - δεν ξέρω κι αν μπορούσαμε με την κατάσταση που επικρατούσε εκείνα τα χρόνια, αμέσως μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, στο στρατό και στην Ελλάδα γενικότερα - τώρα βλέπω ότι πολλοί φαντάροι μας αντιδρούν και δε δέχονται να πάνε να πολεμήσουν κατά των Σέρβων, για τα συμφέροντα των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Χαίρομαι γι' αυτό και είμαι περήφανος για τα στρατευμένα παιδιά μας, που είναι θαρραλέοι πατριώτες, αλλά και υπερασπιστές της ειρήνης. Οι Ελληνες φαντάροι έχουν δίκαιο να μη θέλουν να ενταχτούν στο στρατό των μακελάρηδων του ΝΑΤΟ, που δολοφονούν το λαό της Γιουγκοσλαβίας, μόνο και μόνο γιατί δε θέλει να παραδοθεί στη "νέα τάξη" και αντιστέκεται ηρωικά για να υπερασπίσει τη λευτεριά του και την ανεξαρτησία της πατρίδας του. Το σύνθημα "κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα", που ακούγεται σ' όλες τις διαδηλώσεις που γίνονται τώρα στην Ελλάδα, χρειάζεται ν' ακουστεί παντού στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη, στην Αμερική, σ' όλο τον κόσμο. Τότε οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ θα καταλάβουν πως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία μπορεί να γίνει ένα νέο "Βιετνάμ" γι' αυτούς και θ' αναγκαστούν να τον σταματήσουν. Σκέφτομαι, όμως, μακάρι να υπήρχαν και τότε διαδηλώσεις στην Ελλάδα κατά της συμμετοχής της στον πόλεμο της Κορέας, για να μας έδιναν και μας την ευκαιρία και τη δύναμη ν' αντιδράσουμε και ν' αρνηθούμε να πάμε εκεί".

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ