Το κλίμα "ευφορίας" που επιδίωξε να καλλιεργήσει χτες ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Γ. Παπαντωνίου,για την πορεία των δαπανών κοινωνικής προστασίας στην Ελλάδα, δεν έχει κανένα αντίκρισμα στα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ στα οποία αναφέρθηκε, ακόμη κι αν αυτά προέρχονται από το νέο "προσαρμοσμένο" στη νέα "ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων" σύστημα υπολογισμού. Με βάση τα ίδια στοιχεία, προκύπτει ότι ως ποσοστό του ΑΕΠ, οι δαπάνες για:

• ασθένεια και υγεία (Ταμεία Κοινωνικής Ασφάλισης για υγεία και συνταξιοδοτική προστασία συνολικά) από 5,4% του ΑΕΠ που ήταν το 1990 ανήλθαν πέρσι στο 5,8%. Αυξήθηκαν μόλις 0,4 εκατοστιαίες μονάδες και η αύξηση προήλθε κυρίως από τις αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών (οι οποίες συμπεριλαμβάνονται στο νέο "προσαρμοσμένο" σύστημα ως... δαπάνες κοινωνικής προστασίας).
• συντάξεις από 12,1% του ΑΕΠ που ήταν το 1990 ανήλθαν πέρσε σι 12,2%. Εμειναν δηλαδή στάσιμες!
• την αντιμετώπιση της ανεργίας από 0,9% του ΑΕΠ που ήταν το 1990 μειώθηκαν το 1994 στο 0,8% του ΑΕΠ και το 1998 έφτασαν το 1,1%. Το γεγονός βέβαια ότι η ανεργία στην πορεία αυτών των χρόνων αυξήθηκε σπάζοντας το "φράγμα" του 10% και προσεγγίζοντας το 11,5% το 1998, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostadt, οδηγεί σε εύλογα ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα αλλά και τη σκοπιμότητα (σ.σ. ενίσχυσης των εργοδοτών) αυτών των δαπανών...
• στέγαση κάλυπταν το 1990 το 0,5% του ΑΕΠ και το 1998 0,7%!

Τέλος, το σύνολο των κοινωνικών δαπανών αποτελούσε το 1990 το 23% του ΑΕΠ, μειώθηκε το 1994 στο 22,3% του ΑΕΠ και ανήλθε το 1998 μόλις στο 24,3% του ΑΕΠ.