Οι προσλήψεις ανέργων κάθε ηλικίας και φύλλου (νέων, μεσήλικων, ηλικιωμένων, ανδρών ή γυναικών), σε ελεγχόμενες από το κράτους ή και από ιδιώτες επιχειρήσεις και υπηρεσίες, ήταν και παραμένει ένας από τους κλασικούς μηχανισμούς συλλογής ψήφων. Οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία - και άρα έχουν το μαχαίρι και κόβουν όπως θέλουν το πεπόνι - αξιοποίησαν και αξιοποιούν στο έπακρο τις ρουσφετολογικές προσλήψεις, για άγρα ψήφων σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Αξιοποιώντας το κράτος σαν δικό τους "τσιφλίκι" ή "μαγαζί", προσλάμβαναν στο δημόσιο ανέργους ή μοίραζαν υποσχέσεις για προσλήψεις με γνώμονα πάντα την εξυπηρέτηση των μικροκομματικών τους συμφερόντων.

Το όργιο των ρουσφετολογικών προσλήψεων, που έγιναν - και συνεχίζουν να γίνονται και σήμερα με νέες μορφές - στο δημόσιο, ήταν φανερό, στις προεκλογικές περιόδους. Είναι κλασική η εικόνα, που παραμονές των εκλογών, τα πολιτικά γραφεία των υπουργών, των υφυπουργών, των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος και άλλων καρεκλοκένταυρων της εξουσίας, κατακλύζονταν από ψηφοφόρους, οι οποίοι ζητούσαν να τους βρουν μια θέση απασχόλησης με... αντάλλαγμα την ψήφο τους ή και των συγγενών τους!

Την τελευταία 25ετία, ζήσαμε δύο κατηγοριών προσλήψεις. Αυτές που αφορούσαν "μόνιμες" θέσεις (με καθεστώς μονιμότητας στο δημόσιο) και τις "προσωρινές" προσλήψεις (δηλαδή οι μισομόνιμοι που προσλήφθηκαν νόμιμα σαν εποχιακοί, με σύμβαση περιορισμένου χρόνου, με σύμβαση έργου κλπ.). Η δεύτερη κατηγορία προσλήψεων, έθετε τους ανέργους ψηφοφόρους σε πολιτική ομηρία, καθώς αυτός που του προσφερόταν δουλιά έφευγε με το μήνυμα πως "αν δεν κερδίσει τις εκλογές το κόμμα που μου πρόσφερε τη θέση απασχόλησης στο δημόσιο, την επομένη των εκλογών θα απολυθώ"...

Η εξαγορά ψήφων, με το διορισμό σε μόνιμες θέσεις,από κάποια στιγμή και μετά είχε "φάει τα ψωμιά της". Εκτός του ότι ενείχε τον κίνδυνο να αποσπάσει από το νεοδιοριζόμενο μόνο μια φορά την ψήφο του (μετά το διορισμό τερματιζόταν η ομηρία του και άρα θα μπορούσε να ψηφίζει στις επόμενες εκλογές το κόμμα της προτίμησής του), οι προσλήψεις μονίμων είχαν οξύνει το πρόβλημα του "πλεονάζοντος προσωπικού" σε ορισμένες θέσεις του δημοσίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα δημόσια οικονομικά. Υπήρξε σωρεία περιπτώσεων που ο νεοπροσλαμβανόμενος όχι μόνο δεν είχε αντικείμενο απασχόλησης, αλλά ούτε... καρέκλα να καθίσει. Ετσι, σιγά σιγά, άρχισαν να μπαίνουν κάποια εμπόδια με την ψήφιση διαφόρων νόμων (νόμος Πεπονή, ΑΣΕΠ, πλαφόν προσλαμβανόμενων - αποχωρούντων κλπ.), που περιόριζαν τον ανεξέλεγκτο αριθμό των προσλαμβανόμενων στο δημόσιο.

Ομως τα μέτρα περιορισμού των προσλήψεων στο δημόσιο (νόμος Πεπονή κλπ.) ανεξάρτητα αν παραβιάζονταν από τους καρεκλοκένταυρους της εξουσίας, είχαν και το ανάλογα πολιτικό κόστος (μικροκομματικό, ήτοι την απώλεια ψήφων για το εκάστοτε κυβερνών κόμμα). Οταν το διαπίστωσαν αυτό τα κόμματα εξουσίας, άρχισαν τις προσλήψεις για "τα δικά τους παιδιά" και τους "δικούς τους ανθρώπους" στο δημόσιο... "από το παράθυρο". Ετσι, αντί στις παραμονές των εκλογών να γίνονται ομαδικές προσλήψεις μονίμων στο δημόσιο (υπουργεία και άλλους φορείς του δημοσίου), άρχισαν να γίνονται ομαδικές προσωρινές προσλήψεις, με συμβάσεις έργου, περιορισμένου χρόνου κλπ. Το νέο σύστημα προσλήψεων στο δημόσιο, έδινε στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα το "πλεονέκτημα" να εξασφαλίζει σε μακροχρόνια βάση την ψήφο του προσωρινά διοριζόμενου, με την ομηρία που συνεπαγόταν για τον ψηφοφόρο η υπόσχεση "θα σε μονιμοποιήσουμε, αν κερδίσουμε τις εκλογές και σχηματίσουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση"! Και όταν το κυβερνών κόμμα έχανε τις εκλογές και τις κέρδιζε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε - πριν λήξει η σύμβαση εργασίας ή έργου με το δημόσιο - άρχιζαν οι κινητοποιήσεις των προσωρινά προσληφθέντων που ζητούσαν τη μονιμοποίησή τους...

Στο ρουσφετολογικό και ψηφοθηρικό μηχανισμό προσλήψεων, εντάσσεται και η αξιοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας για προσλήψεις "ημετέρων" στον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι κυβερνώντες συνδύαζαν τη χορήγηση δανείου σε εμποροβιομηχανικές και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, με έναν επιπλέον όρο, που ήταν ο εξής: Εδιναν την έγκριση για το δάνειο από κάποια κρατική τράπεζα, αφού είχαν αποσπάσει προηγουμένως τη δέσμευση του εμποροβιομηχάνου ότι θα προσλάβει στην επιχείρησή του τον αριθμό των συγκεκριμένων ανθρώπων που περιλαμβανόταν σε σχετικό "ραβασάκι" του υπουργού ή της "κλαδικής"... του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος!

Του λόγου το αληθές για όλα τα παραπάνω, επιβεβαιώνουν μια σειρά πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα - που προκλήθηκαν από "πληροφορίες" τις οποίες διέρρευσαν οι κυβερνώντες - για τροποποίηση του νόμου Πεπονή (που θέτει κάποιους φραγμούς στις ρουσφετολογικές προσλήψεις) και το άνοιγμα του δρόμου για χιλιάδες νέες προσλήψεις στο δημόσιο!