Δεν είναι μόνο το ταλέντο που καταξιώνει έναν ηθοποιό. Είναι η γενικότερη στάση ζωής του, που τον κάνει δημοφιλή και αγαπητό, τόσο στο χώρο του, όσο και στον κόσμο. Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι η Ελένη Γερασιμίδου,υποψήφια ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.Η υποψηφιότητά της μάλλον δεν εξέπληξε, καθώς, με όλη τη στάση της και την αγωνιστική της δράση, τη συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες, ήταν αναμενόμενη. Τι εισπράττει η ίδια από τις περιοδείες;

"Κατ' αρχήν" - λέει - "είχα αρνηθεί, γιατί πίστευα και ακόμη το πιστεύω ότι μπορούσα να προσφέρω από άλλα μετερίζια. Νομίζω, θα μπορούσα να προσφέρω στο χώρο του πολιτισμού, στον οποίο μπορούμε κι εκεί να έχουμε την πρωτοπορία. Η αρχική μου απάντηση, λοιπόν, ήταν αρνητική, αλλά στη συνέχεια δεν μπορούσα να πω όχι. Τελικά, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω την Κεντρική Επιτροπή, που μου το πρότεινε, εκτός από την τιμή, που, έτσι κι αλλιώς, από την αρχή εισέπραξα με την πρόταση. Ολη αυτή η ιστορία επιβεβαίωσε την άποψη ότι μπορώ να προσφέρω και κατάλαβα ότι μπορώ να έχω κι εγώ μια συμβολή σ' αυτόν τον αγώνα. Πιστεύω ότι αυτόν τον καιρό, που έχει αποδειχτεί ότι τα μέλη, οι οπαδοί και οι φίλοι του ΚΚΕ κάνουν πραγματικό αγώνα, ένιωσα ότι είναι σημαντική η συμβολή όλων μας και βέβαια δυνάμωσα κι εγώ ιδεολογικά.Οταν μας πιάνει απελπισία με όλα αυτά που γίνονται, νιώθουμε ότι κάτι προσφέρουμε, με τη δράση μας, με τους αγώνες μαζί με όλο τον κόσμο".

Η δράση και οι αγώνες του κομμουνιστή είναι καθημερινή υπόθεση και δεν αποτελεί μέρος μιας προεκλογικής λογικής. Αυτό επιβεβαιώνεται μέσα στο χρόνο και αποδεικνύεται καθημερινά τον τελευταίο καιρό.

"Μετά τα τελευταία γεγονότα" - συνεχίζει η Ελένη Γερασιμίδου - από τον Οτσαλάν και μετά, νομίζω ότι πια δεν έχουμε καμιά δικαιολογία και δεν έχουμε καιρό να ασχολούμαστε με άλλα πράγματα, εκτός από τη δουλιά μας βέβαια, παρά να είμαστε όλοι στο δρόμο, να αντιδρούμε, να αντιστεκόμαστε, να διεκδικούμε. Δε φτάνει να λες και να δηλώνεις κάποια πράγματα, πρέπει να βγαίνεις και στο δρόμο μαζί με τον άλλο κόσμο. Για μας, ο αγώνας που γίνεται δεν είναι ψηφοθηρικός. Είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει. Εμένα με ενδιαφέρει μέχρι το σημείο που τα αποτελέσματα των εκλογών θα δείξουν ότι ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα και έχει διαφοροποιηθεί. Κανένας από τους κομμουνιστές δεν κάνει ψηφοθηρία".

- Ποια προβλήματα, πιστεύετε ότι απασχολούν σήμερα τους Ελληνες;

"Εκείνο που κυρίως απασχολεί όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται, είναι αυτό που καλλιεργείται εδώ και χρόνια, το να μας κάνουν πειθήνια όργανα, να μην έχουμε καμιά αντίσταση, καμιά αντίδραση, να μας κάνουν ό,τι θέλουν, να μην έχουμε δουλιές, να ικανοποιούμαστε με τις "ωρίτσες" εργασιών που θα μας δίνουν και να λέμε και δόξα τω Θεώ που μας δίνουν δουλιά για κάποιες ώρες.Αυτός είναι ο στόχος τους. Το έχουμε πει, βλέπουμε να θέλουν να μας γυρίσουν πολλά χρόνια πίσω. Πιστεύω ότι είναι η χειρότερη περίοδος της ιστορίας, γιατί γίνεται η δουλιά πολύ ύπουλα. Επιχειρούν τη φθορά των συνειδήσεων και είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί και, αν το επιτύχουν, θα είμαστε υποχείρια, δε θα είμαστε άνθρωποι. Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να λένε όχι. Να μη δέχονται ό,τι τους επιβάλλουν. Δε θέλω τα παιδιά μας να δίνουν γην και ύδωρ για μια θεσούλα. Τι υπόσχεται η Ευρωπαϊκή Ενωση; Καταργεί το οχτάωρο, καταργεί τις κανονικές δουλιές, καταργεί το ιερό δικαίωμα στη δουλιά".

- Καλλιεργούν επίσης μια ηττοπάθεια επικίνδυνη για έναν λαό.

"Πάντα την καλλιεργούσαν. Σε οριακές στιγμές της ιστορίας, έθεταν το "τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα, μια μικρή και αδύναμη χώρα", αλλά τώρα καλλιεργείται με πονηρό και ύπουλο τρόπο και έχει περάσει σε μεγάλη μερίδα του κόσμου. Βέβαια, ο ελληνικός λαός αντιδράει, ίσως και από ιδιοσυγκρασία, αλλά δε φτάνει. Πρέπει να συνειδητοποιηθούμε και όχι μόνο από ελληνική λεβεντιά να αντιδρούμε, που είναι ένα καλό στοιχείο βέβαια, αλλά δε φτάνει να λειτουργούμε μόνο συναισθηματικά. Εχει δείξει καλά δείγματα ο ελληνικός λαός. Ο λαός μας καταλαβαίνει και ξεκαθαρίζει ορισμένα πράγματα. Ωστόσο, δεν είναι εύκολο γιατί έχει γίνει πολλή "δουλιά" μέσω του "γιαλαντζί" σοσιαλισμού".

- Κι από την άλλη, όμως, προσπαθούν να διαχωρίσουν το συναίσθημα από τη λογική. Κι αυτό έχει το στόχο του. Γιατί ο άνθρωπος λειτουργεί και με τα δύο και όχι άλλοι με το ένα και άλλοι με το άλλο. Είναι σαν να θέλουν ανθρώπους με ένα πόδι. Σε άλλον αριστερό και σε άλλον δεξί.

"Οπως έχω πει και σε μια ομιλία μου, υπάρχει και το λογικό συναίσθημα και η παράλογη λογική του θανάτου και του πολέμου. Γιατί ποια λογική έχει ο πόλεμος, ποια λογική έχει το μίσος μεταξύ των ανθρώπων, των φυλών, των λαών, των εθνών; Δεν υπάρχει λογική".

- Δεν είναι απίστευτο, τρελό; Δεν έχουν χάσει το νόημά τους οι λέξεις, όταν η Ολμπράιτ διακηρύττει ότι ο πόλεμος αυτός γίνεται γιατί "πρέπει" - λέει - "να μάθουμε στα παιδιά μας ότι τα προβλήματα λύνονται με διάλογο και όχι με βόμβες";

"Τα ίδια δεν έλεγε και ο Κλίντον μετά το φονικό στο σχολείο; Είναι τα ψέματα που και ένα μικρό παιδί τα καταλαβαίνει πια. Τι να πω, θεωρούν ότι είμαστε όλοι βλάκες. Οτι δε σκέφτεται κανένας από εμάς. Και να δείξουν στα παιδιά τους τι; Τα παραδείγματα για την αμερικάνικη νεολαία είναι αυτοί οι ίδιοι και η πολιτική τους".

- Πάντως, αυτό που πρέπει, επίσης, να πολεμήσουμε είναι ο δικομματισμός, που ξέρουν καλά να τον επιβάλλουν. Ετσι δεν είναι;

"Πριν μερικά χρόνια, υπήρχε το "ψηφίστε μας γιατί θα 'ρθει η Δεξιά". Τώρα, επειδή ο κόσμος πιστεύω ότι το έχει καταλάβει, χρησιμοποιούν πίεση και αυταρχισμό ανοιχτό και απροκάλυπτο.Δηλαδή και στα σχολεία είδαμε ανθρώπους, που έπαιρναν "πράσινες" άδειες, κομματικές, για να 'ρθουν και να κάνουν τους τραμπούκους στα παιδιά μας. Συκοφαντίες, προπηλακισμοί, κλπ. Βλέπουμε τους αστυνομικούς να πηγαίνουν έξω από την πρεσβεία, τους βλέπεις να κάνουν επιθέσεις απροκάλυπτα για να φυλάξουν τις αμερικάνικες βάσεις. Δηλαδή, χτυπάνε τον ελληνικό λαό μέσα στην ίδια του τη χώρα. Δεν ξέρω, αισθάνομαι ότι θα πρέπει να είμαστε στραβοί για να μη βλέπουμε κάποια πράγματα".

- Θα πρέπει να αισθάνεστε περήφανη για τους συμπατριώτες σας στη Θεσσαλονίκη και τον καθημερινό αγώνα που διεξάγουν, κόντρα στις ΝΑΤΟικές επιταγές.

"Και για τους συμπατριώτες μου και για όλο τον κόσμο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι και στη Θεσσαλονίκη πρωτοστατούν οι κομμουνιστές, αλλά είναι και οριακές οι καταστάσεις εκεί. Είναι μέσα στη μούρη τους κι αυτό τους κινητοποιεί πολύ πιο δυναμικά. Απαντούν με όλα τα μέσα, αλλά και με χιούμορ πολλές φορές και είναι πολύ σημαντικά χτυπήματα γι' αυτούς από έναν άοπλο λαό. Πάντως, "χάπενινγκ" δεν είναι, που είπε ο κύριος Πλασκοβίτης ο νεότερος. Γιατί η νεολαία και ο λαός που βγαίνει στο δρόμο δεν το κάνει για να μαζέψει ψήφους. Βγαίνει γιατί έτσι νιώθει, αντιστέκεται και πρέπει να πούμε ότι όλα τα συνθήματα του ΚΚΕ, που είναι μηνύματα ουσιαστικά, έχουν το νόημά τους. Η "αντεπίθεση" είναι μια μεγάλη αλήθεια. Σε όλους τους χώρους χρειάζεται αυτή η αντεπίθεση. Και στη δουλιά μου. Αντί τα πράγματα να γίνονται καλύτερα, γίνονται χειρότερα".

- Αλλο ένα παρανοϊκό στοιχείο της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι το ότι κατηγορούν το λαό που αγωνίζεται, για εθνικισμό, και οι ίδιοι έχουν κεντρικό σύνθημα "Πρώτα η Ελλάδα". Υπάρχει πιο εθνικιστικό σύνθημα;

"Αυτό κι αν είναι εθνικιστικό! Είναι η νοοτροπία "εμείς να είμαστε καλά και ο κόσμος γύρω μας ας καίγεται". Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα.Δε χρειάζεται απάντηση, γιατί η ιστορία και η ιδεολογία μας το αποδεικνύει. Δεν έχουμε καμιά σχέση με εθνικισμό. Με πατριωτισμό, ναι. Και το έχει αποδείξει το ΚΚΕ. Βλέπεις τους αγέραστους νεολαίους των 70 και πάνω, στο Ακτιο και αλλού μέχρι και 92χρονο έχω δει και συνεχίζουν να αγωνίζονται".

Παράλληλα, η Ελένη Γερασιμίδου το καλοκαίρι θα συνεργαστεί με το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας στο έργο "Λόξα και Δόξα" του Γιάννη Ξανθούλη.Παίζουν επίσης: Νένα Μεντή, Μίμης Χρυσομάλλης, Αντώνης Ξένος, Ελένη Κρίτα, Ανδρέας Βαρούχας,κ.ά. Η σκηνοθεσία είναι των Γιάννη Καλατζόπουλου και Θανάση Θεολόγη,καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ και οι χορογραφίες του Πέτρου Γάλλιου.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ