Ενα από τα βασικά "όπλα" της κυβέρνησης για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στη χώρα μας, ήταν και παραμένει ο "κοινωνικός διάλογος",μια ψευδεπίγραφη διαδικασία διαλόγου, με μοναδικό στόχο την τυπική επικύρωση προαποφασισμένων μέτρων κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται και για άλλα ζητήματα, όπως το ασφαλιστικό ή το φορολογικό τώρα τελευταία, προκειμένου να καλλιεργηθεί η αντίληψη στο μέσο εργαζόμενο, πως ό,τι αποφασίζεται είναι προϊόν επίπονης συζήτησης, ότι υπολογίζεται η γνώμη "όλων" και ότι δεν υπάρχει καλύτερη λύση.

Ο "κοινωνικός διάλογος" έγινε αυτόματα "σημαία" των συνδικαλιστικών ηγεσιών του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, εξάλλου βασικό ζητούμενο ήταν ο αποπροσανατολισμός των εργαζομένων. Η συμμετοχή των εκπροσώπων τους σε αυτή τη διαδικασία νομιμοποίησε τις νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης και συντέλεσε στην επικράτηση "κοινωνικής ειρήνης", η οποία όμως ανατράπηκε σε πολλές περιπτώσεις, είτε λόγω της δράσης των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, είτε γιατί οι εργαζόμενοι σε διάφορους χώρους δεν μπόρεσαν να δεχτούν το μέγεθος της αφαίρεσης των δικαιωμάτων τους.

Ο χαρακτήρας εξαπάτησης αυτής της διαδικασίας έχει αποδειχτεί πολλές φορές. Ενδεικτικό είναι ότι ένας από τους άξονές του αφορούσε και τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης,τα οποία ωστόσο είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται πιλοτικά πριν αρχίσει ο διάλογος για την εφαρμογή τους!

Αλλο παράδειγμα αφορά την προσπάθεια ακύρωσης του 8ωρου με τη λεγόμενη συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας.Η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, στα πλαίσια του "κοινωνικού διαλόγου", σε μια προσπάθεια να δείξει στους εργαζόμενους πως κάτι αποκόμισε από αυτόν, επιδίωξε να αποσπάσει κάποια δέσμευση για το 35ωρο,με τον κίβδηλο τρόπο που το έθετε, χωρίς καμία διασφάλιση απέναντι στην ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας. Αυτό στάθηκε αδύνατο και έτσι το κεφάλαιο σχετικά με το χρόνο εργασίας δε συμπεριλήφθηκε στο "Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000",αλλά το ακολούθησε ως παράρτημα.

Φυσικά, όλη αυτή η διαδικασία δεν είχε καμία ουσιαστική σημασία. Η κυβέρνηση είχε ήδη ξεκαθαρίσει ότι αυτή αποφασίζει και στη συνέχεια προώθησε το αντεργατικό τερατούργημα για τις εργασιακές σχέσεις, με τα 9ωρα και τα 10ωρα.Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν πτοήθηκαν από αυτή την εξέλιξη. Ασκησαν χλιαρή κριτική στην κυβέρνηση - όταν πιέστηκαν από τα πράγματα - ότι υπονόμευσε τη διαδικασία του "κοινωνικού διαλόγου" και υποδέχτηκαν τον αντεργατικό νόμο με "ανοιχτές αγκάλες", χαρακτηρίζοντάς τον θετικό! Στη συνέχεια, θέλησαν να έχουν "εγγυήσεις" για τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ στο "διάλογο" για το φορολογικό, αλλά κάτω από την πίεση των ταξικών δυνάμεων έμεινε η ΠΑΣΚΕ να επιμένει σ' αυτόν, πιστή στο δόγμα του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Στην ΑΔΕΔΥ, ωστόσο, αποφασίστηκε η συμμετοχή στο "διάλογο" αυτό!

Οι θιασώτες του "κοινωνικού διαλόγου" έχουν το θράσος να τον εξισώνουν με το δικαίωμα των εργαζομένων, το κατακτημένο με αίμα και διώξεις, να συζητούν με τους εργοδότες για τα προβλήματά τους και να διαπραγματεύονται! Γι' αυτό και υποστηρίζουν ότι η ΓΣΕΕ και όλα τα άλλα συνδικαλιστικά όργανα του εργατικού κινήματος έχουν υποχρέωση να συμμετέχουν σ' αυτόν "για να ακούγεται η φωνή τους". Αυτό που έχει ακουστεί όμως, μέχρι τώρα, είναι η βροντερή φωνή των εργοδοτών, των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετεί η κυβέρνηση, προσπαθώντας να κάνει πράξη τον εργασιακό μεσαίωνα.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ