Υστερα από πολλούς κόπους της κυβέρνησης και των επιτελών της Κομισιόν, αλλά και πολλές θυσίες - των εργαζομένων - το καλοκαίρι του 1998 ψηφίστηκε ένας πολύ σημαντικός νόμος για τα συμφέροντα του κεφαλαίου στη χώρα μας. Ενας νόμος - ταφόπλακα θεμελιακών κατακτήσεων, που απομένει στους εργαζόμενους να τον μετατρέψουν σε "κενό γράμμα". Παράλληλα, μια σειρά νόμοι επέδραμαν στα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων και ανέλαβαν να αποκαταστήσουν την αντεργατική "τάξη" στις ΔΕΚΟ.

Τρεις βασικούς στόχους έχει ο νόμος - τερατούργημα 2639: Το οχτάωρο, την πλήρη απασχόληση, τις Συλλογικές Συμβάσεις.Βεβαίως, η κυβέρνηση δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια όλα αυτά τα χρόνια. Είναι μεθοδική στην ακύρωση στην πράξη βασικών εργασιακών δικαιωμάτων. Το χάος που καλλιέργησε με την απαξίωση της υπάρχουσας νομοθεσίας, με αποτέλεσμα να οργιάσει η "μαύρη", ανασφάλιστη εργασία, να ακυρώνεται το ωράριο εργασίας, να καταπατούνται οι αμοιβές που προβλέπουν οι Συλλογικές Συμβάσεις ερΕασίας, είναι απόδειξη γι' αυτό.

Ομως, το ζητούμενο είναι αυτές οι αυθαιρεσίες να θεσμοθετηθούν και να ισχυροποιηθούν, απέναντι σε μια αλλαγή συσχετισμών στο εργατικό κίνημα που θα ξεσήκωνε περισσότερο τους εργαζόμενους και θα έβρισκε και "πάτημα" στην ισχύουσα νομοθεσία. Ο νόμος 2639/98 προβλέπει πρώτα απ' όλα τη "διευθέτηση του χρόνου εργασίας". Τη δυνατότητα, δηλαδή, των εργοδοτών με "επιχειρησιακές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας" ή με "συμφωνίες του εργοδότη και του συμβουλίου των εργαζομένων" να επιβάλλουν 9ωρη ή 10ωρη απασχόληση στους εργαζόμενους για ορισμένους μήνες, υπολογίζοντας το χρόνο εργασίας σε ετήσια βάση. Το αντάλλαγμα, που στοιχειοθετεί μια ψευδή δικαιοσύνη, είναι η παροχή ρεπό ή άδειας για τις επιπλέον ώρες ημερήσιας εργασίας.

Με αυτό τον τρόπο η ευελιξία θεσμοθετείται επιτέλους, έτσι ώστε να κυριαρχήσει η αφασία στις εργασιακές σχέσεις, να ακυρωθεί η "κατάρα" του αιματοβαμμένου 8ωρου.Σκοπός είναι όχι μόνο να εξυπηρετούνται οι εργοδότες ευκαιριακά, ανάλογα με τις απαιτήσεις της παραγωγής ή να γλιτώσουν το κόστος των υπερωριών. Στόχος είναι να σπάσει η συνοχή των εργαζομένων, τα κοινά σημεία αναφοράς του ωραρίου, της αμοιβής σε κλαδικό επίπεδο, άλλων δικαιωμάτων που αντλούνται από ένα δοσμένο, ίδιο σε πανελλαδική κλίμακα, καθεστώς εργασίας με επιμέρους διαφοροποιήσεις. Να υπάρξουν διαφορετικά, "ευέλικτα" ωράρια εργασίας, αμοιβές, όροι απασχόλησης.

Ο νόμος ανοίγει ακόμα περισσότερο το δρόμο στη μερική απασχόληση,για νέους αλλά και παλιούς εργαζόμενους. Ενισχύει τις ατομικές συμβάσεις εργασίας. Ανοίγει "παράθυρα" για μερική απασχόληση με περισσότερες από 4 ώρες εργασίας.

Οσα προβλέπονται σχετικά με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης έχουν στόχο την κατάργηση όλων των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, εκτός της ΕΓΣΣΕ σε πρώτη φάση. Στα πλαίσιά τους, η προϋπηρεσία και η ειδικότητα δε θα παίζουν κανένα ρόλο, καταργούνται δηλαδή οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις. Πολύ περισσότερο, είναι δυνατό να εφαρμοστούν σχεδόν σε κάθε περιοχή της χώρας. Οι επιχειρήσεις που δημιουργούνται στα πλαίσιά τους, μπορούν να εφαρμόζουν ειδικές εργασιακές σχέσεις, να χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους με τις ελάχιστες προϋποθέσεις, να διαμορφώνουν το εργασιακό καθεστώς σε συνεργασία με τους "τοπικούς φορείς".

Η "απασχόληση" που προσφέρεται είναι ό,τι πιο πρόσκαιρο, ευκαιριακό, "αεριτζίδικο" και αντιπαραγωγικό υπάρχει, με δραστηριότητες καλλωπισμού του περιβάλλοντος, προσφορά υπηρεσιών που αντικαθιστούν ακόμη και τις παροχές που πρέπει να προσφέρει το κράτος πρόνοιας με μόνιμους, δημόσιους φορείς και υπηρεσίες!

Οι αντεργατικές αυτές αλλαγές δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Στο δημόσιο μια πρώτη βολή ήταν η διεύρυνση της μερικής απασχόλησης.Ταυτόχρονα, μια σειρά νόμοι και ρυθμίσεις υπονομεύουν τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, αφαιρούν συστηματικά δικαιώματά τους. Με το νόμο 2414 για τη μετατροπή των ΔΕΚΟ σε ΑΕ, αλλάζει αντίστοιχα και το εργασιακό καθεστώς. Με το νόμο για τη νομαρχιακή και περιφερειακή διοίκηση συμπληρώνεται η επίθεση. Με το νέο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, νέοι μηχανισμοί υπόταξης των εργαζομένων μπαίνουν σε λειτουργία.

Αλλά και στις ΔΕΚΟ, με μια τροπολογία το 1998 στο τότε φορολογικό νομοσχέδιο, η κυβέρνηση νομοθέτησε τη δυνατότητα να παρεμβαίνει στη διαμόρφωση των Γενικών Κανονισμών Προσωπικού των ΔΕΚΟ, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων, όπως ίσχυε μέχρι τότε! Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στον ΟΣΕ για παράδειγμα, "περίεργες" διατάξεις αναφέρονται στο δικαίωμα των εργαζομένων να μην εργάζονται πάνω από... 12 ώρες!Κατακτήσεις χρόνων αναθεωρούνται, ωράρια, αμοιβές, επιδόματα, διαλείμματα, άδειες, όροι σύναψης των συλλογικών συμβάσεων, επανεξετάζονται προς το χειρότερο.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η αναφορά στο 35ωρο,καθώς ο τρόπος που βιομήχανοι, κυβέρνηση και κυβερνητικοί συνδικαλιστές επιδιώκουν να "εφαρμοστεί", έχει άμεση σχέση με τις αντεργατικές κατευθύνσεις της "Λευκής Βίβλου". Το αίτημα για 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο,με πλήρη δικαιώματα και αύξηση αποδοχών, διαστρεβλώνεται με τη διεκδίκηση της "μείωσης του χρόνου εργασίας - 35ωρο", χωρίς καμία διασφάλιση. Μετατρέπεται έτσι, σε ένα εργαλείο παραπέρα ελαστικοποίησης και ευελιξίας του χρόνου εργασίας. Εισάγει τις βάρδιες και συνδυάζεται με παράταση λειτουργίας στις τράπεζες, αξιοποιείται για τη διεύρυνση της μερικής απασχόλησης, δε συνοδεύεται από ρυθμίσεις διασφάλισης ασφαλιστικών δικαιωμάτων και δεσμεύσεις για διατήρηση έστω των ίδιων αποδοχών. Ενα "35ωρο" καρικατούρα, μαγαρισμένο από τις παρεμβάσεις του κεφαλαίου.