Θέσαμε το θέμα καθαρά στους συνομιλητές μας. Και πρέπει να πούμε ότι και οι απαντήσεις τους ήταν καθαρές, αν και όχι οι ίδιες απ' όλους.

Ανάμεσα στον Αμπντουλάχ Γκιούλ και τον Σεφκέτ Γιαχνιτζί, υπήρχε κάτι κοινό στην τοποθέτησή τους. Και κάτι κοινό, κάθε άλλο παρά ασήμαντο, αφού αφορούσε τη σύνδεση ΡΚΚ και "τρομοκρατίας".

"Ολες οι τρομοκρατικές οργανώσεις πρέπει να πάρουν ένα μάθημα. Με την τρομοκρατία δεν μπορείς να επιτύχεις τίποτε. Η υπόθεση αυτή έχει στοιχίσει τη ζωή σε 30.000 ανθρώπους και αυτό δεν είναι αστείο. Ο Οτσαλάν είναι προσωπικά υπεύθυνος γι' αυτό", ήταν η άποψη του Αμπντουλάχ Γκιούλ.

"Η τρομοκρατία είναι το κυριότερο πρόβλημα της χώρας μας σήμερα. Το ΡΚΚ είναι μια τρομοκρατική οργάνωση αναμεμειγμένη με λαθρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων. Είναι λυπηρό το ότι φίλες χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ελλάδα, δικαιολογούν τη δράση του".

Αυτή ήταν η άποψη του Σεφκέτ Γιαχνιτζί.

Από την άλλη μεριά, στην τοποθέτηση του Σεφκέτ Γιαχνιτζί, πιο εμπεριστατωμένη και πιο λεπτομερή, βλέπουμε καθαρά τα εξής στοιχεία:

1) Την άποψη ότι "το Κουρδικό και η τρομοκρατία πρέπει να διαχωριστούν". Και αυτό με την έννοια ότι δεν υπάρχει Κουρδικό πρόβλημα αυτό καθ' εαυτό.

"Στην Τουρκία, οι Κούρδοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Ενας Κούρδος μπορεί να γίνει βουλευτής, υπουργός, πρωθυπουργός ακόμη και Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στο σημερινό Κοινοβούλιο, πιθανότατα οι μισοί βουλευτές είναι Κούρδοι".

Δεν αμφισβητούμε κανένα από τα παραπάνω στοιχεία. Ωστόσο, τότε τα ερωτήματα γίνονται ακόμη πιο επείγοντα. Δεν ήταν, άραγε, ως ακόμη εντελώς πρόσφατα η λέξη "Κούρδος" απαγορευμένη στην Τουρκία; Δεν ήταν και, στην πραγματικότητα, δεν είναι και τώρα απαγορευμένη η κουρδική γλώσσα; Δεν ήταν ως ακόμη σχετικά πρόσφατα οι Κούρδοι "ορεινοί Τούρκοι"; Γιατί, αν δεν ήταν έτσι, τότε τι ήταν αυτό που οδήγησε σε έναν άγριο πόλεμο με δεκάδες χιλιάδες θύματα;

Οτι ένας Κούρδος μπορεί να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τουρκίας δεν αμφιβάλλουμε καθόλου. Μπορεί, όμως, να γίνει τέτοιος σαν Κούρδος;

Το πρόβλημα, συνεπώς, είναι πολύπλοκο και δε λύνεται και ούτε καν αντιμετωπίζεται με απλούς γενικούς αφορισμούς.

2) Την άποψη ότι, με τη δίκη Οτσαλάν, το πρόβλημα της τρομοκρατίας "δε σταματά, αλλά συνεχίζεται".

Πώς σταματά, τότε;

"Στην Τουρκία, υπάρχουν τουλάχιστον 15.000 τρομοκράτες και άλλοι που εκπαιδεύονται στη Συρία, το Β. Ιράκ και το Ιράν. Δεν θα τους δώσουμε καμία δυνατότητα, θα τους πολεμήσουμε, θα τους εξολοθρεύσουμε".

Περίεργος, αλήθεια, τρόπος να λυθεί ένα τόσο πολύπλοκο πρόβλημα και, κυρίως, εντελώς ανασφαλής...

Η άποψη του εκπροσώπου του ODP είναι διαφορετική. Πιστεύει ότι δε θα υπάρξει λύση χωρίς την κατάργηση "όλων των νόμων που εμποδίζουν την έκφραση της πολιτιστικής ταυτότητας". Η κυβέρνηση πρέπει να δεχτεί όλους τους δημάρχους που ανέδειξε το HADEP στις ΝΑ περιοχές και να μην κάνει διακρίσεις σε βάρος τους. Πιστεύει επίσης ότι η λύση θα βρεθεί μόνο με διαπραγματεύσεις, με επιστροφή στα σπίτια τους των προσφύγων και με πληρωμή αποζημιώσεων από την κυβέρνηση σε όλους όσοι έχουν πάθει ζημιές. Πάντως, δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος:

"Δεν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει τέτοια λύση σύντομα", λέει.

O Αϊντεμίρ Γκιουλέρ εξέφρασε και ένα άλλο φόβο: Στις σημερινές συνθήκες, δεν αποκλείεται και ο ιμπεριαλισμός να θελήσει να "παίξει" με το Κουρδικό εθνικό κίνημα. Αν αυτό γίνει, λέει, τότε θα πρόκειται για μια πολύ αρνητική και επικίνδυνη εξέλιξη, τόσο για την Τουρκία όσο και για την περιοχή.