Τη λαϊκή παροιμία που λέει "τρώγοντας ανοίξει η όρεξη", επιβεβαίωσε προχτές η ηγεσία των βιομηχάνων, που θεωρεί την πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας για το λαό σαν... φάρμακο διά πάσαν νόσον. Μεθυσμένοι από τα κέρδη και υπερκέρδη που τους εξασφάλισε η μακροχρόνια και πολύμορφη πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας βγήκαν προχτές οι βιομήχανοι και απαίτησαν - διά στόματος του προέδρου του ΣΕΒ - πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα και ταυτόχρονα ενίσχυση και διεύρυνση των προνομίων για το μεγάλο κεφάλαιο. Με πρόσχημα τις τάσεις αναζωπύρωσης του πληθωρισμού (βασικό κριτήριο για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ) και το γεγονός ότι η ανεργία έχει αγγίξει ήδη το 11%, βγήκε προχτές ο πρόεδρος του ΣΕΒ Ι. Στράτος και απαίτησε από την κυβέρνηση νέα αντιλαϊκά μέτρα και ταυτόχρονα νέα κίνητρα για τους βιομήχανους. Αφού διατύπωσε τον προκλητικό ισχυρισμό πως οι μόνοι που δε φταίνε για τον πληθωρισμό και οι μόνοι που πασχίζουν για την αύξηση της απασχόλησης είναι οι βιομήχανοι, στη συνέχεια - προβάλλοντας τις αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου για τη μεγιστοποίηση των κερδών - απαίτησε από την κυβέρνηση συνέχιση και σκλήρυνση της λιτότητας, με το επιχείρημα ότι αυτό επιτάσσει η εκπλήρωση του "εθνικού στόχου", που δεν είναι άλλος από την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ!

Οι θέσεις και απόψεις που διατύπωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ είναι και αποκαλυπτικές, γιατί σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος ομολόγησε - εμμέσως πλην σαφώς - ότι η εκρηκτική άνοδος της ανεργίας στην Ελλάδα, οφείλεται στην αντιλαϊκή οικονομική πολιτική που ακολουθείται την τελευταία, τουλάχιστον, δεκαετία. Είναι χαρακτηριστικό πως ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ομολόγησε δημόσια ότι η βασική αιτία, που η ανεργία εκτινάχτηκε στο 10,8%, είναι η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική, αφού ο ίδιος - σκιαγραφώντας τις αιτίες ανόδου της ανεργίας - δήλωσε πως η ανοδική της πορεία οφείλεται στους "οικονομικούς μετανάστες", καθώς επίσης και στο γεγονός ότι αυξάνεται ο αριθμός των αγροτών που εγκαταλείπουν τις καλλιέργειες και των γυναικών που αναζητούν εργασία. Ομολόγησε, δηλαδή, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ότι η πολιτική της ΟΝΕ και του Μάαστριχτ - που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σημίτη με τις ευλογίες της ΝΔ, του ΣΕΒ και όλων εκείνων που υπεραμύνονται των πολιτικών του Μάαστριχτ και θεωρούν "εθνικό στόχο" την ΟΝΕ - επιταχύνει τις διαδικασίες ξεκληρίσματος των αγροτών από τη γη και τους αναγκάζει να αναζητήσουν την επιβίωσή τους στη μισθωτή εργασία, ενώ παράλληλα σπρώχνει όλο και περισσότερες γυναίκες στο εργοστάσιο, για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα που χρόνο με το χρόνο μειώνεται. Επίσης, η ληστρική εκμετάλλευση των ασθενέστερων οικονομικά χωρών και των γειτονικών μας από τις πολυεθνικές της Ευρώπης, και όχι μόνο, δημιουργεί τη μαζική μετανάστευση.

Το γεγονός όμως ότι η ανεργία τινάχτηκε στα ύψη και το ποσοστό των ανέργων έχει φτάσει - επίσημα - στο 10,8% (από περίπου 7% που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '90), αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην οικονομική και τη γενικότερη πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής - που είχε την ενεργό στήριξη και υποστήριξη της ηγεσίας του ΣΕΒ - ήταν η παραγωγική υποβάθμιση της χώρας σε παραδοσιακούς κλάδους, με δυνατότητες ανάπτυξης, (μια σειρά εργοστάσια, κυρίως αυτά που ήταν κάτω από τον έλεγχο του κράτους, οδηγήθηκαν σε μαρασμό, είτε για να ξεπουληθούν στη συνέχεια στο ιδιωτικό ξένο και ντόπιο κεφάλαιο είτε για να κλείσουν, ώστε να ωφεληθούν κάποιοι εισαγωγείς και ξένες εταιρίες), γεγονός που επιβεβαιώνεται και από το ότι ο όγκος της παραγωγής στους 10 από τους 20 κλάδους της μεταποίησης βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα του 1980! Και όλ' αυτά παρά το ότι στη δεκαετία του '90 θεσπίστηκαν μια σειρά νόμοι και διατάξεις που προέβλεπαν τη διεύρυνση των "επενδυτικών κινήτρων στη βιομηχανία" (πρόσθετες επιχορηγήσεις - επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές) και ταυτόχρονα δραστική μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων, στο όνομα αύξησης της παραγωγής και της απασχόλησης.

Οι δηλώσεις και οι απόψεις που διατύπωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ - εκπροσωπώντας επάξια τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπεί ο Σύνδεσμος του οποίου προϊσταται - είναι ταυτόχρονα προκλητικές. Και είναι προκλητικές, όχι μόνο γιατί διατύπωσε τον αστήρικτο ισχυρισμό πως για την υψηλή ανεργία στην Ελλάδα και τον πληθωρισμό φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τους βιομήχανους (!), αλλά και γιατί αξίωσε πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα σαν το μόνο φάρμακο για την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού και την αύξηση της απασχόλησης, άρα της μείωση της ανεργίας.

Οπως επίσης, αποτελεί πρόκληση η απαίτηση που προβάλλουν οι βιομήχανοι, να τους δοθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό νέα κίνητρα (επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές κλπ.) για να συμβάλουν στη μείωση του πληθωρισμού και στην μείωση της ανεργίας, όταν η εμπειρία των 10 τελευταίων ετών έχει αποδείξει την αναποτελεσματικότητα των συγκεκριμένων μέτρων και πολιτικών. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι ίδιοι αξιώνουν κατάργηση των όποιων περιορισμών ισχύουν στις απολύσεις προσωπικού, με πρόσχημα την ανάγκη "ελαστικοποίησης" των σχέσεων εργασίας, ώστε να μπορούν έτσι να εντείνουν την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας και φυσικά να μεγιστοποιούν τα κέρδη και υπερκέδρη τους. Μόνο όποιος κλείνει σκόπιμα τα μάτια του, για να μη βλέπει την πραγματικότητα, θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι ολόκληρη η δεκαετία του 1990, ήταν μια δεκαετία που θα περάσει στην οικονομική ιστορία του τόπου σαν η "χρυσή" δεκαετία για τους μεγαλοβιομηχάνους και άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες και παράλληλα σαν "μαύρη" δεκαετία για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Οι πρώτοι είδαν τα κέρδη και υπερκέρδη τους να απογειώνονται στα ύψη και να διαμορφώνονται χρόνο με το χρόνο σε όλο και πιο υψηλά επίπεδα, ενώ οι δεύτεροι είδαν την αγοραστική τους δύναμη να συνθλίβεται και τα εισοδήματά τους να κατεβαίνουνχρόνο με το χρόνο όλο και πιο χαμηλά, ακολουθώντας έτσι την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου.

Αν οι βιομήχανοι, διεκδικώντας τη διασφάλιση των συμφερόντων τους και τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, απαίτησαν να συνεχιστεί και το 2000 η ίδια και χειρότερη αντιλαϊκή πολιτική - με το επιχείρημα αυτό επιβάλλεται η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ - οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, έχουν κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να διατυπώσουν και έμπρακτα το μεγάλο ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, στήνοντας από τώρα το αγωνιστικό μέτωπο για την ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικής, από όποιον κι αν εφαρμόζεται.