Υποκρίνεται, λοιπόν, η κυβέρνηση, όταν δηλώνει πως πασχίζει για τη μόρφωση και τα εφόδια της νέας γενιάς. Πού περιμένει αλήθεια να μορφωθούν οι νέοι άνθρωποι, όταν τους αποβάλλει απ' το σχολείο; Με τι κουράγιο ο μαθητής, που απορρίπτεται, μετά από μια τόσο ψυχοφθόρα προσπάθεια, θα μαζέψει τα κομμάτια του, για να συνεχίσει τη μάχη της γνώσης; Ποιος θα προστατέψει έναν δεκαπεντάχρονο από τις κοινωνικές αρρώστιες των ναρκωτικών, της βίας και της εγκληματικότητας όταν, χωρίς τα στοιχειώδη εφόδια, θα περιπλανιέται άνεργος με το αίσθημα του αποτυχημένου; Δεν περιμένουμε, βεβαίως, απάντηση, γιατί η κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως για τα προβλήματα που βασανίζουν τον απλό λαό. Ομως ούτε και για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου και τη μόρφωση αυτών που θα παραμείνουν στο λύκειο φροντίζει.

Πώς θα έχουμε λιγότερα φροντιστήρια, όταν το ίδιο το λύκειο μετατρέπεται σε φροντιστήριο εκγύμνασης των μαθητών σε δεξιότητες κατάλληλες για να αντεπεξέλθουν στις εξετάσεις; Πώς το λύκειο θα συντελέσει στην πολύπλευρη μόρφωση, όταν εξαρτάται ακόμη περισσότερο από τα ΑΕΙ και μετατρέπεται αποκλειστικά σε προθάλαμό τους; Η πρόσθεση στο πρόγραμμά του ασύνδετων γνωστικών αντικειμένων με τη μορφή της περίληψης πανεπιστημιακών παραδόσεων, η ποσοτική συσσώρευση της ύλης, η αποσπασματικότητα και ο κατακερματισμός των γνώσεων, δεν αναπτύσσουν την κριτική ικανότητα και τη σκέψη, γιατί δεν καλλιεργούν την ανθρώπινη προσωπικότητα στην ολότητά της. Αντίθετα, οδηγούν στη στείρα αποθήκευση πληροφοριών, θολώνουν το νου και δημιουργούν το αίσθημα της αδυναμίας στον άνθρωπο ότι μπορεί να κατακτήσει τη γνώση της ζωής. Αν η κυβέρνηση είχε σκοπό της την αναμόρφωση του σχολείου δε θα θεοποιούσε τις εξετάσεις. Η κατάργηση του θεσμού των μετεξεταστέων, η ταύτιση προαγωγικών και απολυτήριων εξετάσεων με τις εισαγωγικές στα ΑΕΙ, ο πανελλαδικός και απρόσωπος χαρακτήρας τους - που επιδιώκεται να μεταφερθεί και στην Α λυκείου - δεν έχει να κάνει με την ανύψωση της μορφωτικής στάθμης. Ούτε η αλλαγή της μορφής τους σε αγγλοαμερικανικά τεστ, με ψευτοκουλτουριάρικες ερωτήσεις που έσπειραν συγχύσεις ακόμη και στους βαθμολογητές, μπορεί να φέρει νέο αέρα στο αραχνιασμένο περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Το σχολείο που θα στόχευε στη διαμόρφωση δημιουργικών ανθρώπων θα έβλεπε τις εξετάσεις σαν αναγκαίο, αλλά τελευταίο στάδιο της σύνθετης μορφωτικής λειτουργίας. Θα τις χρησιμοποιούσε θετικά, σαν στοιχείο ανατροφοδότησης και σαν εργαλείο επιβράβευσης της προσπάθειας. Γι' αυτό και θα γίνονταν στο επίπεδο της τάξης, με την ευθύνη του εκπαιδευτικού που είναι σε θέση να σταθμίσει τις ανάγκες, τη γενική προσπάθεια και το κοινωνικό περιβάλλον κάθε μαθητή του.

Επομένως η μαζική αποτυχία στις εξετάσεις δεν οφείλεται στην οκνηρία των μαθητών, την ανικανότητα των εκπαιδευτικών και την αδιαφορία των γονιών, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, προκειμένου να διευκολυνθεί σε μια νέα αντιεκπαιδευτική επίθεση. Η ελεύθερη πρόσβαση στην αμάθεια είναι συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου που εκπροσωπεί. Σχετίζεται με την όλη λειτουργία και το σκοπό του σχολείου που, στην κοινωνία της γνώσης τάχα και της πληροφορίας, ασκείται ακόμη πιο μεθοδικά στην πρόωρη ταξική επιλογή, για να καθορίζεται η τύχη κάθε μαθητή από την κοινωνική του θέση.

Οι μαθητές που ζουν σε ένα άνετο οικονομικά και υψηλό μορφωτικά κοινωνικό περιβάλλον διαθέτουν όλες τις προϋποθέσεις και τα πλεονεκτήματα για καλές επιδόσεις. Αντίθετα, τα παιδιά των άνεργων, των μεταναστών, των μεροκαματιάρηδων που δεν είχαν ποτέ την πολυτέλεια να μορφωθούν είναι τα πρώτα θύματα του άνισου αυτού αγώνα.

Η Παιδεία είναι πρόβλημα κοινωνικό και σαν τέτοιο έχει τη ρίζα του στην πολιτική που αναπαράγει την υλική και πνευματική φτώχεια και εκμετάλλευση. Στην πολιτική που γεννά την ανεργία, την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, τη ρατσιστική εκστρατεία κατά των μεταναστών, τον πόλεμο. Αυτοί που κατηγορούν το λαό ότι έμεινε αγράμματος είναι οι ίδιοι που του στερούν τη μόρφωση. Γι' αυτό ο αγώνας για μια νέα οργάνωση της Παιδείας περνά μέσα από τον αγώνα για γενικότερες ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και την πολιτική.

Μένοντας σταθερά στην απαίτηση της ακύρωσης των αντιδραστικών νόμων 2525/97 και 2640/98, το κίνημα για την Παιδεία δεν πρέπει να στενέψει τον ορίζοντα και τον προσανατολισμό του. Χρειάζεται ακόμη πιο πλατιά να αναδείξει και να διεκδικήσει το σχολείο που θ' ανταποκρίνεται στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες της εποχής. Ενα σχολείο κοινό για όλους, με κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης. Το Ενιαίο 12χρονο βασικό σχολείο, ποσοτικά και ποιοτικά διευρυμένο, ώστε να ολοκληρώνει το σκοπό του: Τη διαμόρφωση δημιουργικής, σταθερής προσωπικότητας, την κοινωνική διαπαιδαγώγηση ενός νέου ανθρώπου, κύριου της ζωής του.

Να αξιώσει άμεσα να καταργηθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις της Β και Γ λυκείου, να επανέλθει ο θεσμός των μετεξεταστέων, γενικότερα να αποσυνδεθεί το λύκειο από το σύστημα εισαγωγής. Να μην εκτοπιστεί κανένας άλλος μαθητής από το λύκειο, να επιστρέψουν όσοι εξαναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν. Να μην καταργηθεί κανένα σχολείο, να καταργηθεί το προνόμιο του "διεθνούς απολυτηρίου". Να μην προχωρήσει η αποδυνάμωση του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) και η παράδοση του συστήματος έκδοσης, διακίνησης και διανομής τους στον ιδιωτικό τομέα. Να γίνουν τώρα μαζικοί διορισμοί από την επετηρίδα.

Η συνειδητοποίηση πλατύτερα από το λαό - ιδιαίτερα από τους εργατοϋπαλλήλους, τους άνεργους, τους μικρομεσαίους αγρότες και επαγγελματίες -, του χαρακτήρα και των στόχων της εκπαιδευτικής κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και οι αναμενόμενες νέες αντιδραστικές ρυθμίσεις, θα οξύνουν ακόμη περισσότερο την αντίθεση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας με το σύνολο της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ. Οι εργάτες της χώρας μας, που βλέπουν τα σχολειά των παιδιών τους να φιγουράρουν πρώτα στη λίστα της σχολικής αποτυχίας, χρειάζεται να είναι πρωτοπόροι στο κίνημα της Παιδείας. Τα εργατικά συνδικάτα να παρέμβουν σε βαθμό αντίστοιχο με την ταξικότητα αυτής της πολιτικής, καθώς έχουν την εμπειρία της εφαρμογής της.Οι προϋποθέσεις είναι πιο ώριμες, ώστε εκπαιδευτικοί, γονείς και εργαζόμενοι να ενωθούν με τα παιδιά τους, σε νέους μαζικότερους και δυναμικότερους αγώνες για νέες μεγαλύτερες νίκες στη σκληρή πάλη του λαού μας για τη μόρφωση, την εργασία και τη ζωή του.