Δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο, συνηθίζουν να λένε. Και ας έπεσαν οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Αύγουστος ήταν, που λέει και ο Καβάφης. Κι ας έκανε ο Μεταξάς την 4η Αυγούστου το 1936, κι ας τορπίλισαν οι Ιταλοί την "Ελλη" το Δεκαπενταύγουστο, κι ας δολοφονήθηκε με τον πιο βάναυσο τρόπο ο δημοσιογράφος Κώστας Βιδάλης στα μέσα αυτού του μήνα το 1946. Δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο; Οχι, ξαναλένε. Δεν είναι πια είδηση η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, οι απώλειες και οι συνέπειες του αισχρού και ακήρυχτου πολέμου ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Ο Οτσαλάν δεν πουλάει πια. Ο Τόλης Βοσκόπουλος και η πρώην σύζυγος μάς κράτησαν συντροφιά με τους καβγάδες τους δυο καλοκαίρια. Νισάφι πια. Τότε τι κάνουν;

Δημιουργούν ειδήσεις. Στέλνουν Αμερικανούς πράκτορες να ελέγξουν τα σημεία απ' όπου θα περάσει το Νοέμβρη, ο πεπερασμένος, ο γερασμένος μπέμπης με τα παιδικά τραύματα, ο ανάρμοστος Πρόεδρος, για να είναι σίγουροι ότι θα φύγει σώος από τη χώρα μας. Και αναρωτιέμαι, ποιος, άραγε, θα ήθελε πια να δολοφονήσει αυτό το ανθρωπάκι; Ούτε ακόμη και αυτή η Μόνικα. Αλλά έτσι δε γεμίζει ο τηλεοπτικός χρόνος. Επικρατεί πανικός. Και ξαφνικά, φέτος το καλοκαίρι, ο καπετάν - Γιάννης Λάτσης κάνει δώρο στους δημοσιογράφους. Προσφέρει τη θαλαμηγό του στον γαλαζοαίματο τζαμπατζή, στον πρίγκιπα Κάρολο της Ουαλίας και διάδοχο της Βρετανίας, να περάσει με την καλή του, την "πανέμορφη" Καμίλα - όνομα και πράγμα - ήσυχες διακοπές στο Αιγαίο. Από ποια εργασία διακόπτει ο Κάρολος δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Οι έρμοι οι παπαράτσι τρέχουν και δε φτάνουν. Μια φωτογραφία θέλουνε μονάχα, μια φωτογραφία, που να απεικονίζει τον υψηλότατο με την εκλεκτή της καρδιάς του σε στάση τρυφερή, για να την πουλήσουν χρυσάφι. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα. Για να έχει τόση μεγάλη αξία, για να κοστίζει τόσα πολλά εκατομμύρια δολάρια μια φωτογραφία ενός μεσήλικα με μια πανάσχημη συνομήλική του, θα πει ότι υπάρχουν εκατομμύρια ηλιθίων πάνω στη Γη, που θα δώσουν το υστέρημά τους, για να αγοράσουν το "εκλεκτό" έντυπο που θα έχει τα ανόητα πρόσωπά τους.

Δημιουργούν όλοι αυτοί ειδήσεις; Ε, τότε θα δημιουργήσω και εγώ, σκέφτομαι με πείσμα και αποφασίζω να ζητήσω από την εφημερίδα μου την άδεια να καλύψω προσωπικά και αποκλειστικά το σημαντικό αυτό γεγονός. Θα δεχτούν, άραγε; Και γιατί όχι, παρακαλώ; Γιατί να μου το αρνηθούν; Είμαι σίγουρη πως, τελικά, εμένα θα επιλέξουν, είμαι η πιο κατάλληλη. Στο κάτω - κάτω, είμαι συνομήλικη της Καμίλας. Ετοιμάζομαι... Ομως, ακούω κάτι που μου αλλάζει τη διάθεση και μου κόβει τα πόδια. Ο Τόνι Μπλερ, αυτός ο ευφυής πρωθυπουργός της Αγγλίας, είναι έξαλλος, συνεχώς έξαλλος είναι ο τύπος, με τη στάση των παπαράτσι που δε σέβονται την ιδιωτική ζωή του πρίγκιπα και τον εμποδίζουν να περάσει τις ήρεμες μέρες του Αυγούστου. Ο ίδιος είχε ζητήσει από τις ιταλικές αρχές να διατάξουν να μην πλησιάζει κανείς σε απόσταση - δε θυμάμαι πόσων χιλιομέτρων - όσο θα κολυμπούσε. Γιατί, άραγε, τόση μισανθρωπία; Τι κρύβει κάτω από το γαλάζιο ανοιχτό του πουκαμισάκι του ο οργισμένος, ο άτριχος πρωθυπουργός; Εχω ζήσει στην Ιταλία πολλά χρόνια. Πάρα πολλά. Ξέρω και τα καλά τους και τα κακά τους. Ενα είμαι σε θέση να πω απερίφραστα: "Οι Ιταλοί δεν το έχουν χαμένο, κανείς Ιταλός δεν έχει την παραμικρή διάθεση να δει ιδίοις όμμασι το κοστούμι του μπάνιου του Μπλερ. Είτε είναι τάνγκα, είτε είναι μποξεράκι, το ίδιο τους κάνει. Εχουν τα δικά τους οι άνθρωποι, τα ροζ σκάνδαλα στο Βατικανό. Εχουν τις δικές τους ειδήσεις. Και γυμνός να παρουσιαστεί ο Μπλερ, το ίδιο τους κάνει.