Την Παρασκευή 3 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας ένα μεγαλειώδες πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Την ίδια μέρα - ένα χιλιόμετρο μακριά από τη συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών, εργαζομένων - στο Ζάππειο Μέγαρο, η υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης, πρώην δήμαρχος Αθήνας και ένα από τα εξέχοντα στελέχη της πολιτικής της άρχουσας τάξης, η Ντ. Μπακογιάννη, παρέδιδε «σύντομα μαθήματα διαπαιδαγώγησης της νεολαίας στα ιδανικά του μεγάλου κεφαλαίου», μιλώντας στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Εθνικών Συμβουλίων Νεολαίας και Διεθνών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων με θέμα «Η νέα Ευρώπη και η νέα γενιά έχουν κοινό μέλλον».

Ετσι, εκείνη την ημέρα, διαπιστώθηκαν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες εικόνες: Από τη μια στην Ομόνοια, στα Προπύλαια, στους δρόμους της Αθήνας, νεολαίοι, παιδιά, να μάχονται για την «παιδεία των αναγκών μας». Από την άλλη, η Ντ. Μπακογιάννη να εξηγεί τι θέλει η ΕΕ από τους νέους. «Για να κατακτήσουν οι νέοι τη θέση που αξίζουν στην κοινωνία και την πολιτική του αύριο, πρέπει να τους κερδίσουμε, να τους κατακτήσουμε εμείς σήμερα. Να μην τους θεωρήσουμε δεδομένους», είπε η υπουργός, δείχνοντας τα «δόντια» της. Επιπλέον, την ώρα που η νεολαία στους δρόμους διατράνωνε «Ακούστε καλά τι λένε οι φοιτητές - έξω οι εταιρείες από τις σχολές», η Ντ. Μπακογιάννη έλεγε: «Να τολμήσουμε να θέσουμε και να απαντήσουμε ερωτήματα: Για παράδειγμα, πόση εξειδίκευση θέλουμε για τα εκπαιδευτικά συστήματά μας; Πόσο στενή σύνδεση με την αγορά εργασίας επιζητούμε για τα πανεπιστήμιά μας;».

Ο συμβολισμός, προφανής. Η διαπάλη, επίσης. Η άρχουσα τάξη το λέει ξεκάθαρα, όπως ξεκάθαρα το είπε και η Ντ. Μπακογιάννη: «Να μην τους θεωρήσουμε δεδομένους». Δηλαδή; Να μην «παραστρατήσει» η νέα γενιά. Μη βγει στους δρόμους. Και, κύρια, δε θεωρούν κανέναν δεδομένο. Ολη η νεολαία θα πρέπει να περάσει τα «εντατικά μαθήματα» της ευελιξίας, της απασχολησιμότητας και κύρια της επιχειρηματικότητας - πράγματα που ανέλυσε διεξοδικά στην ομιλία της. Και σε μια αποστροφή του λόγου της, η υπουργός παραδέχτηκε με απόλυτη ειλικρίνεια: «Κινδυνεύουμε να χάσουμε και όλα όσα με κόπο και φαντασία έχουν δημιουργηθεί μέχρι σήμερα, κάνοντας ένα μεγάλο πισωγύρισμα».

Η νεολαία στη χώρα μας, τους τελευταίους μήνες, αποδεικνύει όλο και περισσότερο ένα πράγμα: Δεν είναι δεδομένη γι' αυτούς. Και αυτό τους «πονάει». Αλλά και τους φοβίζει. Επιστρατεύουν όλο τους το οπλοστάσιο. Αρχίζουν τα «εντατικά μαθήματα» στους «δεδομένους», για να τα παραδώσουν αυτοί με τη σειρά τους στα «παιδιά των δρόμων», που την ίδια εκείνη μέρα διεκδικούσαν, αγωνίζονταν, πάλευαν. Ολα τα παραπάνω πιστοποιούν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: μια ισχυρή διαπάλη διεξάγεται με κέντρο τη νεολαία. Δυο «γραμμές» συγκρούονται. Από τη μια, για την ολοκληρωτική υποταγή της νέας γενιάς στα «οράματα» και τις «αξίες» των αστών. Και από την άλλη, για μια νεολαία που συλλογικά αγωνίζεται, που διεκδικεί, που τολμά και «κρατά την ουσία και ονειρεύεται». Αλλωστε, όσα μαθήματα και να παραδώσουν, ξέρουν, γνωρίζουν ότι η νεολαία πάντα θα ονειρεύεται...