Τελικά πέρασε και η 33η «επέτειος του Πολυτεχνείου» στην ιστορία, και μαζί μ' αυτήν πέρασαν και τα παραφιλολογικά της προϊόντα. Οι συζητήσεις στην τηλεόραση, τα δημοσιεύματα στον Τύπο και προπαντός όλα εκείνα τα θλιβερά που ακούσαμε και διαβάσαμε για το «άσυλο». Και ήτανε θλιβερά, όχι τόσο για το περιεχόμενό τους όσο για τον τρόπο με τον οποίο έβλεπαν το φως και λίγο ως πολύ προσπαθούσαν να μας πείσουν πως ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι ειδικός σε οποιοδήποτε τομέα της κοινωνικής μας ζωής το θελήσει. Ειδικός στα θέματα της Παιδείας, της Ψυχολογίας, της Κοινωνιολογίας. Ειδικός στα θέματα της αστυνομικής τακτικής, των μαζικών εκδηλώσεων, της συμπεριφοράς των απογοητευμένων πολιτών, των εξαγριωμένων χωροφυλάκων και των αναρμόδιων υπουργών. Ο ένας πρότεινε να κλείσουν τις πόρτες του Πολυτεχνείου και να μαντρώσουν εκεί μέσα τους «αναρχικούς». Ο άλλος ισχυριζόταν πως μόνον αν πιάσουν μερικούς ταραξίες, από αυτούς που ανάβουν φωτιές, σπάζουν βιτρίνες και πετάνε βόμβες «μολότοφ», και τους κρεμάσουμε στην πλατεία Συντάγματος, θα ησυχάσουμε και θα γιορτάσουμε το Πολυτεχνείο, όπως του αρμόζει: προπαντός ήσυχα και χωρίς φόβο μην τύχει και καεί και το δικό μας αυτοκίνητο ή σπάσει και η δική μας βιτρίνα. Και υπήρχαν και οι τρίτοι, φυσικά, που συμφωνούσαν με τους προλαλήσαντες, γιατί προφανώς δεν είχανε αντιληφθεί πως κάτι σοβαρό συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Δεν είχανε αντιληφθεί, με άλλα λόγια, πως τα καταφέραμε τελικά και φέτος, όπως και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, να μη συζητάμε για τίποτε άλλο παρά για τη συμπεριφορά και τις τακτικές της αστυνομίας, λες και η «επέτειος» αφορά την ίδρυση της αστυνομίας. Και το μόνο που λείπει είναι η κατάθεση στεφάνων στα σκαλοπάτια του επιβλητικού μεγάρου της οδού Κατεχάκη όπου, όπως γνωρίζουν οι πανέλληνες, ο δρόμος αυτός δεν αποτελεί μόνο το βαρόμετρο του κυκλοφοριακού προβλήματος όλης της χώρας, αλλά στεγάζει και το υπουργείο της Δημόσιας Τάξης. Και φοβούμαι πως αυτοί οι τρίτοι είναι και οι περισσότεροι. Γι' αυτό και οι ειδικοί της ακροαματικότητας των τηλεοπτικών συζητήσεων αυτούς τους «περισσότερους» έχουν υπόψη τους όταν οργανώνουν τις σχετικές συζητήσεις για την «επέτειο». Γι' αυτούς διαλέγουν τα θέματα και μόνο προς αυτούς κλείνουν πονηρά το αλλήθωρο μάτι τους, σαν να θέλουνε να τους πουν πως και τούτη τη χρονιά θα γίνει το «παν» για να ξεχαστεί η αλήθεια, να ξεχαστούνε οι συμβολικοί λόγοι και τα επιτοίχια συνθήματα. Να ξεχαστούνε οι αλαλαγμοί των βαρβάρων και τα παραγγέλματα των απόλεμων «επικεφαλής». Των κάθε λογής «επικεφαλής» που είναι πρόθυμοι με την πρώτη ευκαιρία να διαπράξουν το βαρβαρικό τους καθήκον, για να μας αποδείξουν πως σ' αυτή τη χώρα, και φοβάμαι πως σε όλες τις χώρες του πανάθλιου καπιταλισμού, υπάρχουν δυο κόσμοι.

Ο ένας είναι αυτός που καταπιέζεται, αλυσοδένεται και προσπαθεί να αμυνθεί και να διεκδικήσει. Ο κόσμος που δεν μπορεί να είναι ελεύθερος στο πλαίσιο μιας «ελευθερίας», όπως αυτός την οραματίστηκε. Ο κόσμος που δεν μπορεί να είναι χορτάτος με τον τρόπο που αυτός αντιλαμβάνεται την ευδαιμονία της πλησμονής και την περιπέτεια της ανέχειας. Ο κόσμος τελικά που Παιδεύεται για να μη μάθει, για να μείνει μόνος και μακριά από την άλλη Αλήθεια. Και από την απέναντι πλευρά, ο άλλος ο κόσμος. Αυτός που θέλει και το κατορθώνει να είναι επικεφαλής. Να ορίζει αυτός το περιεχόμενο της ελευθερίας, της πείνας και της γνώσης. Ο κόσμος που μας τον αποκάλυψε η θλιβερή φωτογραφία των αστυνομικών να δέρνουν τον ανυπεράσπιστο χειροδεμένο φοιτητή!