ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ.- Στην ίδια «γραμμή» - της «αγάπης», της «διαθρησκευτικής προσέγγισης» και λοιπών σεπτών στρατηγικών επιδιώξεων του κεφαλαίου - κινήθηκε χτες ο Πάπας Βενέδικτος XVI, κάνοντας μια περιήγηση στο Μπλε Τζαμί, στρεφόμενος προς τη Μέκκα σε μια συμβολική μουσουλμανική συνοδευτική της προσευχής χειρονομία, βλέποντας την Αγια-Σοφιά (γεγονός που προκάλεσε διαδηλώσεις ακραίων ισλαμιστών), και πάει λέγοντας.

Μεγάλο μέρος του τουρκικού Τύπου αντιμετώπισε ευμενώς τις κάπως αστείες δηλώσεις τού (καθόλου αστείου, όσον αφορά τις διάφανες πολιτικές του επιδιώξεις) προκαθημένου της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας περί του ότι «αγαπά τους Τούρκους» (όλους όμως), με πιο διαχυτική την εφημερίδα Ραντικάλ, που διαβεβαίωνε χτες τους (κάπως σαστισμένους, υποθέτουμε) αναγνώστες της ότι ο ποντίφηξ είναι «ερωτευμένος με την Τουρκία». Στην πραγματικότητα, με τη ζωτικότητα του νεαρού και φθηνού τουρκικού εργατικού δυναμικού είναι «ερωτευμένο» το γαλλογερμανικό κεφάλαιο.

Οσον αφορά την - υπερπροβληθείσα - «κοινή διακήρυξη» του Βενέδικτου XVI και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, αυτή θα μπορούσε να έχει εκδοθεί άνετα από τον Λευκό Οίκο: εκφράζει «ανησυχία για τον κόσμο όπου ζουν σήμερα οι Χριστιανοί και τις δυσκολίες που καλούνται να αντιμετωπίσουν, ειδικά τη φτώχεια, τους πολέμους και την τρομοκρατία, καθώς εξίσου και τις διάφορες μορφές εκμετάλλευσης των φτωχών, των μεταναστών, των γυναικών και των παιδιών» (όχι, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν κατήγγειλαν τον ...καπιταλισμό).

«Καλούμαστε να εργασθούμε μαζί για να προωθήσουμε το σεβασμό στα δικαιώματα κάθε ανθρώπινου πλάσματος, δημιουργηθέντος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού», συνεχίζουν ο Βενέδικτος και ο Πατριάρχης, που ευλογούν στην ίδια φράση «την οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική ανάπτυξη».

Και ακόμη, οι προκαθήμενοι του Βατικανού και του Οικουμενικού Πατριαρχείου στέλνουν το απαραίτητο - ξέχειλο υποκρισία - πασιφιστικό μήνυμα: «Πάνω απ' όλα, θέλουμε να βεβαιώσουμε ότι ο φόνος αθώων στο όνομα του Θεού είναι αμαρτία ενώπιόν Του και ενώπιον της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».

Η διακήρυξη συνεχίζει ευχόμενη να υπάρξει «ειρήνη στη Μέση Ανατολή», με τους όρους της «συνύπαρξης βασισμένης στον αλληλοσεβασμό» (των δυνάμεων κατοχής στο Ιράκ και τα Παλαιστινιακά Εδάφη με τους κατεχόμενους; κάπως δύσκολο), ενώ ρίχνει και μια βολή κατά της «τεχνολογικής προόδου», στην οποία αποδίδει τη «φθορά του περιβάλλοντος».