Στη Βενεζουέλα, διεξάγεται σήμερα μία κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση για την Προεδρία της χώρας, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η λεγόμενη «Μπολιβαριανή Διαδικασία». Μια διαδικασία που ξεκίνησε από τη νίκη του Μπλοκ της Αλλαγής, που έφερε στην εξουσία τον Ούγκο Τσάβες Φρίας, το 1998, και σε 9 αλλεπάλληλες αναμετρήσεις (εκλογές, δημοψηφίσματα, δημοτικές εκλογές), εξακολουθεί να δίνει σημαντικά πράγματα στο βενεζουελάνικο λαό, στα φτωχά λαϊκά στρώματα και ανοίγει προοπτικές για το μέλλον. Ηδη, έχει μπει στο τραπέζι το ζήτημα του σοσιαλισμού, αν και με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό από τις δυνάμεις που συναπαρτίζουν το «Μπολιβαριανό Μπλοκ» (το Κόμμα της 5ης Δημοκρατίας, το ΚΚ Βενεζουέλας, το Κίνημα «PODEMOS»). Ο Πρόεδρος Τσάβες προωθεί την ιδέα του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», χωρίς αυτό να προσδιορίζεται με πληρότητα. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα τα τελευταία χρόνια έχουν ανησυχήσει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που θεωρεί τη Λατινική Αμερική σαν δική του φυσική ζώνη επιρροής, και βλέπει να χάνει γεωστρατηγικά. Σε αυτές τις εκλογές οι Βενεζουελανοί, λοιπόν, καλούνται να επιλέξουν μεταξύ μιας εναλλακτικής αντικαπιταλιστικής λύσης ή της επιστροφής στο παρελθόν. Σε αυτήν την κατεύθυνση συντάσσονται και οι κομμουνιστές της χώρας, συμμετέχοντας στην καμπάνια για την επανεκλογή του Προέδρου Τσάβες και τη συνέχιση του φιλολαϊκού προγράμματος, θέτοντας ταυτόχρονα στο λαό το δικό τους πρόγραμμα για την ανάγκη εμβάθυνσης των αλλαγών στην προοπτική της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Από την άλλη μεριά, ο κύριος αντίπαλος του σημερινού Προέδρου, που στηρίζεται ανοιχτά από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, είναι ο Μανουέλ Ροσάλες, που το 2002, τον Απρίλη, στήριξε ανοιχτά το στρατιωτικό πραξικόπημα που πραγματοποίησε η αντίδραση, το οποίο, κάτω από τη λαϊκή κινητοποίηση και την ενότητα των ριζοσπαστικών δυνάμεων, «άντεξε» μόνο δύο μέρες. Ολα αυτά τα γνωρίζει ο λαός της Βενεζουέλας, γι' αυτό η μεγάλη πλειοψηφία στηρίζουν τον Πρόεδρο Τσάβες. Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, υπάρχει μια ξεκάθαρη τάση υπέρ του σημερινού Προέδρου Τσάβες μέχρι και 60%, με μία διαφορά, που κυμαίνεται μεταξύ 20% και 30%, από τον αντίπαλό του.

Ο Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες είναι πεπεισμένος ότι τα αποτελέσματα των σημερινών εκλογών θα αποτελέσουν μια «συντριπτική επαναστατική νίκη». Ηδη, έχει θέσει τους στόχους της κυβέρνησής του μέχρι το 2021. «Τα επόμενα 14 χρόνια θα οικοδομήσουμε το μεγάλο εθνικό σχέδιο του Σιμόν Μπολίβαρ», λέει, αναφερόμενος στον μεγάλο Λατινοαμερικανό αγωνιστή της ελευθερίας.

Η πεποίθηση του Βενεζουελανού Προέδρου εξηγείται, σε μεγάλο βαθμό, από την επιτυχία της κοινωνικής πολιτικής που ακολούθησε.

Ενα πράγμα είναι να μιλάει κάποιος για κοινωνική πρόνοια σε αριθμούς, και άλλο πράγμα είναι να θέτεις την εξουσία, με κοινωνικά προγράμματα, που αναπτύσσονται πλατιά σε κάθε γωνιά της χώρας, στην υπηρεσία του πρωταρχικού καθήκοντος που είναι η μείωση της ανθρώπινης δυστυχίας, μέσω της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της πρόσβασης στα τρόφιμα, εκεί όπου κυριαρχούσε η πείνα, την Παιδεία και τα βιβλία, εκεί όπου βασίλευε ο αναλφαβητισμός και η έλλειψη οποιασδήποτε ελπίδας για σπουδές.

Μία από τις προτεραιότητες της κυβέρνησης ήταν η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των συνταξιούχων. Ο μέσος όρος σύνταξης, που ήταν 32 δολάρια το 1999, έφτασε τα 232 δολάρια το 2006. Εγκαταλειμμένοι για πολύ καιρό από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, περίπου 120.000 συνταξιούχοι δε λάμβαναν τις κοινωνικές παροχές που δικαιούνταν. Ο Πρόεδρος Τσάβες αποφάσισε να πληρώσει τις συντάξεις που οι προκάτοχοί του αρνούνταν να πληρώσουν στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και αφιέρωσε 60.000.000 δολάρια γι' αυτόν το σκοπό.

Τα θέματα της Παιδείας είχαν επίσης προτεραιότητα για την κυβέρνηση Τσάβες. «Στη Βενεζουέλα είμαστε πεπεισμένοι ότι το εργαλείο της απελευθέρωσης του ανθρώπου είναι η Παιδεία», τόνιζε ο Σαμουέλ Μονκάδα, υπουργός Ανώτατης Εκπαίδευσης. Στο πλαίσιο του προγράμματος Yo, si puedo (Εγώ μπορώ), που προωθείται με τη διεθνιστική βοήθεια της σοσιαλιστικής Κούβας, 1.400.000 αναλφάβητοι Βενεζουελανοί έμαθαν ανάγνωση και γραφή, μεγάλο μέρος εκ των οποίων αποφάσισε να συνεχίσει με στόχο την ολοκλήρωση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ακόμα, σε επτά χρόνια, 1.121.733 άτομα μπήκαν σε πανεπιστήμια, σύμφωνα με τον υπουργό. Στη δεκαετία του '90, μόνο μια μειοψηφία είχε πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Από το 1999, άνοιξαν επτά νέα πανεπιστήμια σε ολόκληρη τη χώρα. Περίπου 68 προγράμματα επεξεργάστηκαν με βάση τις ανάγκες των νέων φοιτητών, στα οποία προστίθενται και 261 διδακτορικά προγράμματα.

Ακόμα, η Βενεζουέλα άνοιξε πρόσφατα Λατινοαμερικάνικη Σχολή Ιατρικής, στην πόλη Γουαϊάνα, που, με βάση το κουβανικό μοντέλο, σκοπεύει να εκπαιδεύσει δωρεάν γιατρούς της αμερικανικής και αφρικανικής ηπείρου.

Η οικονομία της Βενεζουέλας επίσης προχωράει καλά, με μία ανάπτυξη της τάξης του 10,2%, το τρίτο τρίμηνο του 2006. Η αύξηση της αγοραστικής δύναμης και οι δημόσιες επενδύσεις έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο σ' αυτήν τη βελτίωση. Το ποσοστό ανεργίας έπεσε κατά δύο μονάδες και βρίσκεται στο 9,5%, ενώ ο πληθωρισμός έπεσε κατά μισή μονάδα και σταθεροποιήθηκε στο 15,5%.

Χάρη σε μία εθνική πολιτική, τα κέρδη από την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία PDVSA έφτασαν τα 6.200.000.000 δολάρια το πρώτο τρίμηνο του 2006, ξεπερνώντας τα κέρδη της ίδιας περιόδου του 2005 και καταρρίπτοντας την καταστροφολογία της αντιπολίτευσης για ζημιές που θα προκαλούσε η εταιρεία κάτω από τον κρατικό έλεγχο και χωρίς να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση, όπως έπραξε ο Κολομβιανός Πρόεδρος Ουρίμπε με την «Ecopetrol» στη χώρα του.

Εξι είναι οι άξονες των αλλαγών, που, όπως τονίζει ο Πρόεδρος Τσάβες στο εκλογικό του πρόγραμμα, χρήζουν βαθιών διαρθρωτικών μετασχηματισμών, και που θα μετατραπούν σε στρατηγικούς πυλώνες της «επανάστασης, με στόχο να προχωρήσει η οικοδόμηση των οριστικών βάσεων της σοσιαλιστικής κοινωνίας»:

«1ος. Η Σοσιαλιστική Ηθική: Η οικοδόμηση και εδραίωση μιας Σοσιαλιστικής Ηθικής, που θα παρέχει διαφάνεια και λαϊκή εμπιστοσύνη στη δημόσια και κρατική διαχείριση, ώστε να εξαλειφθεί ο καρκίνος της διαφθοράς και η λεηλασία των συλλογικών αγαθών(...) Να ενταθεί ο κοινωνικός έλεγχος και η τιμωρία για τους ληστές λευκών κολάρων και τους υπόλοιπους "αποταμιευτές" της κρατικής κληρονομιάς. Η επανάσταση πρέπει να εδραιώσει τις αξίες της εντιμότητας, της ειλικρίνειας και της πίστης στο λαό, την ολοκληρωτική δέσμευση για τα ανώτατα συμφέροντα του έθνους που ενσαρκώνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι, αγρότες, άνεργοι, γυναίκες, ιθαγενείς, παιδιά, ηλικιωμένοι, καθώς και για τα βασικά τους συμφέροντα.

2ος. Το "σοσιαλιστικό παραγωγικό μοντέλο": Μοντέλο, το οποίο θα ξεκινάει από την απαλλοτρίωση και εθνικοποίηση των μεγάλων καπιταλιστικών μονοπωλίων, που θα ξεπερνάει οριστικά τον παρασιτικό καπιταλισμό, από τον οποίο οι μόνοι που ευεργετούνται είναι οι τραπεζίτες και χρηματοπιστωτές.(...) Ενα νέο σοσιαλιστικό παραγωγικό μοντέλο, που θα πρέπει να ευνοεί την ανάπτυξη της βιομηχανίας, της οικονομίας των υπηρεσιών, της τεχνολογικής μηχανής και της γεωργίας.

3ος. Η Επαναστατική και πρωταγωνιστική Δημοκρατία: Θα πρέπει να τελειοποιήσουμε τον πολιτικό εξοπλισμό της κοινωνίας, που ορίζει το Σύνταγμα της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, ώστε η επαναστατική, πρωταγωνιστική δημοκρατία να δείξει τις δυνατότητές της απέναντι στον παρακμάζοντα καπιταλισμό, που μετατρέπει τη λαϊκή συμμετοχή σε φαντασίωση και απάτη, όπως το επιβεβαίωσε η εκλογική νοθεία στο Μεξικό.

4ος. Το Γενικό Επιτελείο της Επανάστασης: Την πολιτική και κοινωνική ενότητα των κομμάτων και επαναστατικών κινημάτων ζητάει ο Πρόεδρος, ώστε να επιταχυνθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που εκκρεμούν.

5ος. Μία Νέα Εθνική και Διεθνής Γεωπολιτική: Απαιτείται, τη στιγμή που επιταχύνεται η παρακμή του ιμπεριαλισμού λόγω των ανακατατάξεων στην παγκόσμια σκηνή.

6ος. Παγκόσμια Ενεργειακή Δύναμη: Με δεδομένο το τεράστιο δυναμικό σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο, το κύριο συγκριτικό πλεονέκτημά μας στην παγκόσμια οικονομία, είναι ανάγκη να προχωρήσουμε στη μετατροπή της χώρας μας σε πραγματική παγκόσμια δύναμη στον ενεργειακό τομέα».