Ολο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, άνθρωποι του ελληνικού κινηματογράφου θεωρούν ως το σοβαρότερο καλλιτεχνικό πρόβλημά του το σενάριο και «γκρινιάζουν» για την αδυναμία των αυτοδίδακτων (αφού η πολιτεία περιφρονεί το μακρόχρονο αίτημά τους για δημιουργία Κρατικής Ακαδημίας Κινηματογράφου) Ελλήνων σεναριογράφων στη γραφή, στη γλώσσα, στη μυθοπλαστική και σημειολογική δυνατότητα του σεναρίου να «διηγηθεί» δημιουργικά στο κοινό μια ιστορία. Συμβολή ενάντια σ' αυτή την αδυναμία αποτελεί το βιβλίο της δρ. του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, καθηγήτριας Σεναρίου στην Ακαδημία Κινηματογράφου - Τηλεόρασης Βερολίνου και στο Τμήμα Κινηματογράφου στο ΑΠΘ, προέδρου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Σεναριογράφων, Χριστίνας Κάλλας -Καλογεροπούλου «ΣΕΝΑΡΙΟ - Η τέχνη της επινόησης και της αφήγησης στον κινηματογράφο (66 ασκήσεις και 1 μέθοδος)» (εκδόσεις «Νεφέλη»).

Η συγγραφέας θεωρεί το σενάριο τη «δυσκολότερη μορφή δραματουργικής τέχνης», αφού απαιτεί ειδική γνώση. Ενεργοποίηση της φαντασίας και της καλλιτεχνικής ευαισθησίας. Συνδυασμό της τεχνικής, του αυτοσχεδιασμού και της διαλεκτικής συνάντησης με τη σκηνή. Επινόηση και ανάπτυξη ιδεών. Ακλόνητη αποφυγή της χρησιμοποίησης «συνταγών» για τα «καλούπια στα οποία χύνονται οι ιστορίες. Και, βέβαια, συναισθηματική δομή, ώστε να συγκινήσει, να προβληματίσει το θεατή της ταινίας. Η Χρ. Κάλλας - Καλογεροπούλου, προσομοιάζοντας τη δημιουργική σεναριακή γραφή με τη «δημιουργική σκέψη του παιδιού, που αγαπάει να ανακαλύπτει, να ερευνά, και να διασκεδάζει», τονίζει ότι «για τη σεναριογραφία, η επιστροφή της παιδικής φαντασίας και δημιουργικότητας όχι μόνο δεν είναι ανέφικτη, αλλά είναι απολύτως απαραίτητη».