Καταστήματα με κατεβασμένα ρολά. Δρόμοι ημικατεστραμμένοι, που ταλαιπωρούν τις αναρτήσεις των αυτοκινήτων. Πεζοδρόμια και πλατείες όπου υπάρχουν ακόμη εμφανή τα ίχνη της πρότερης κατάστασής τους: με τις φροντισμένες πλάκες και τα παρτέρια τους. Τώρα, όμως, δίνουν την αίσθηση της εγκατάλειψης και κοσμούνται από διάσπαρτα σκουπίδια. Κίνηση αραιή, χωρίς μεγάλα και πολύωρα μποτιλιαρίσματα, στα σημεία που, συνήθως, μπορούσε κανείς να χάσει τη μισή του μέρα.

Αυτή ήταν η εικόνα της Ραμάλα και της Βηθλεέμ. Των δύο, μέχρι πρότινος και πιθανώς μέχρι σήμερα, πλουσιότερων και ηρεμότερων πόλεων των παλαιστινιακών εδαφών. Των πόλεων - εμπορικών και οικονομικών κέντρων, που και γνώρισαν οικονομική άνθηση και φιλοξένησαν, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, κύματα ξένων επισκεπτών, ως πολιτικό και ως τουριστικό κέντρο αντίστοιχα. Αυτή ήταν η εικόνα των δύο πόλεων που επισκέφθηκε η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής της στα παλαιστινιακά εδάφη, τις πρώτες ημέρες του νέου χρόνου.

Μια εικόνα που, ακόμη και σε έναν παρατηρητή που ουδέποτε νωρίτερα είχε βρεθεί εκεί, έκανε αισθητότατη την οικονομική δυσπραγία, την ολική παράλυση. Και μπορεί σε άλλες χρονικές περιόδους οι στιγμές να ήταν πιο έντονες σε πρώτο επίπεδο, λόγω των καθημερινών συγκρούσεων, του ήχου των ριπών από τα πολυβόλα, από τις ερπύστριες των ισραηλινών τανκ ή από τους έλικες των ισραηλινών ελικοπτέρων, του αίματος των νεκρών και των τραυματιών, τώρα, όμως, η εκκωφαντική σιωπή και η ηρεμία της παράλυσης μετέτρεπαν τις εικόνες σε ισχυρότερη γροθιά στο στομάχι.

Γιατί αυτή είναι η καθημερινότητα των Παλαιστινίων. Μακριά από τις κάμερες και τα ειδησεογραφικά πρακτορεία που στρέφουν εκεί την προσοχή τους μόνο όταν καταγράφεται νεκρός ή σύγκρουση. Το οικονομικό εμπάργκο, όμως, και το διαχωριστικό τείχος είναι πέρα από τις κάμερες.