Τα δασικά οικοσυστήματα, υφίστανται στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες μιαν πρωτοφανή αδυσώπητη και καταστροφική επιδρομή. Στη σκέψη όλων των Ελλήνων αναδύεται έντονο τώρα το ερώτημα: Γιατί προτιμάται τώρα το χρήμα από την ίδια τη ζωή, γιατί ποδοπατούνται οι ελληνικές αξίες;

Ολοι οι Ελληνες δεν θα επιτρέψωμε να έχουν τα δάση σιωπηλό και ατιμωτικό θάνατο, να τους δοθεί δηλαδή η χαριστική βολή με την νέα αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος που προτείνεται.

Με μια μονοκονδυλιά, οι επίμαχες προτάσεις αποτολμούν τα εξής οικολογικά εγκλήματα:

Τα προ του 1975 παρανόμως αποψιλωθέντα δάση χαρίζονται ως οικοπεδική γη στους δασοφάγους ιδιοκτήτες των.

Ολες οι δασικές εκτάσεις παραδίδονται συλλήβδην, στην οικοπεδοποίηση «με τη βούλα», δηλαδή με «χωροταξία» και «πολεοδομία». Είναι άδηλον πως στο νου του εμπνευστού των διατάξεων αυτών επετεύχθη η τερατώδης αυτή σύζευξη. Διότι δάση και πολεοδομία είναι απολύτως ασυμβίβαστα πράγματα. Και η μόνη χωροταξία που επιτρέπει το Σύνταγμα περί των δασών είναι το Δασολόγιο, δηλαδή η απογραφή των δασών, το οποίον, καίτοι υπεσχημένον επισήμως από πολλών ετών και διαταχθέν δι' αποφάσεων του ΣτΕ, ουδέποτε κατηρτίσθη. Προδήλως, διά να χωρήσει σήμερον η ψευδεπίγραφος χωροταξία της καταστροφής των δασών. Πρόκειται για μέγα δημόσιο σκάνδαλο, αφού, κατά τις εκτιμήσεις των αρμοδίων δασολόγων, πρόκειται να αποχαρακτηρισθούν εκατομμύρια στρέμματα δασικών οικοσυστημάτων και να παραδοθούν στην οικοπεδοποίηση (επιεικώς 30-40, πιθανότερον 50).

Με τον αυτόματο και αυθαίρετον αυτόν αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων και την συνακόλουθη αχρήστευση του νομίμου τεκμηρίου της δημοσίας κτήσεως επί των εκτάσεων αυτών, η δημόσια κτήση υφίσταται τεραστία και ανεπανόρθωτη απώλεια υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας, που είναι ταυτοχρόνως και προσβολή της μνήμης των εθνικών αγωνιστών που έπεσαν για να αποσπάσουν από τον Σουλτάνο «πολεμικώς και δημευτικών» (κατά την διατύπωση του αειμνήστου Κυβερνήτου) τα δάση και τις δασικές εκτάσεις της Ελλάδος.

Προειδοποιούμεν δε ότι η οικονομική πολιτική που θεμελιούται επί της καταστροφής των δασών, εάν πραγματοποιηθεί, θα αφήσει πίσω της μόνον την διάβρωση και ερήμωση της ελληνικής γης. Αυτή είναι η εμπειρία εκείνων των χωρών που εξεχώρησαν την γην των στους συγχρόνους Ερυσίχθονες της παγκοσμιοποιήσεως. Το κήρυγμα περί της δήθεν ανταγωνιστικότητος της χώρας με τίμημα την ελληνική γη, καθίσταται πράγματι τέχνασμα μεταθέσεως της προσοχής μας προς τα έξω, καθ' ον χρόνον εδώ συντελείται η αρπαγή και καταστροφή της φύσεώς μας.

Κάνομεν έκκληση προς όλους τους Ελληνες να αγωνισθούν κατά των ολεθρίων αναθεωρητικών προτάσεων. Το οφείλομε στο έθνος και τους απογόνους μας, διότι τα δάση είναι εθνική μας κοινοκτησία.