Η εμμονή στην αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, μολονότι ανάλογη απόπειρα καταδικάστηκε μόλις προ πενταετίας από την προηγούμενη αναθεωρητική Βουλή, δημιουργεί, κατ' αρχάς, εύλογα ερωτηματικά ως προς τη χρήση της αναθεωρητικής λειτουργίας, η οποία τείνει να υποβαθμιστεί σε νομικό εργαλείο που χρησιμοποιείται προκειμένου να καταστούν δικαστικά προσβλητές και ανεξέλεγκτες οι συνήθεις κυβερνητικές πολιτικές.

Οι μύθοι περί δήθεν διακρίσεως μεταξύ δασών και δασικών εκτάσεων και περί ανάγκης θεραπείας οξέος κοινωνικού προβλήματος, τους οποίους επικαλείται η αιτιολογική έκθεση των κυβερνητικών προτάσεων, έχουν ήδη καταρριφθεί από την προηγούμενη πενταετία. Σύμφωνα με την επιστήμη της δασικής οικολογίας, οι δασικές εκτάσεις αποτελούν δασικά οικοσυστήματα με πολύτιμη συμβολή στη διατήρηση της βιοποικιλότητος και της οικολογικής ισορροπίας και πρέπει να τυγχάνουν ίσης προς τα δάση προστασίας, την οποία άλλωστε επιβάλλει πλέον ο ΟΗΕ και η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οσο για το «κοινωνικό πρόβλημα» της αδυναμίας οικιστικής αξιοποιήσεως των δασοτεμαχίων, δύσκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί από πού αντλούν οι κάτοχοί τους το δικαίωμα νομίμου προσδοκίας που επικαλούνται, αφού, όπως είναι γνωστό, η οικοπεδοποίηση και ανοικοδόμηση των δασών απαγορευόταν ανέκαθεν από τη νομοθεσία, τόσο προ του 1975 όσο και μετά.

Με την προτεινόμενη αναθεώρηση, η συνταγματική προστασία των δασών συρρικνώνεται δραστικά, αφού περιορίζεται πλέον μόνο στα μετά το 1975 υπάρχοντα δάση. Αποψιλώσεις, εμπρησμοί, καταπατήσεις που έλαβαν χώρα προ του 1975 νομιμοποιούνται, αφού με μια πρωτοφανή επέμβαση στο δίκαιο των αποδείξεων και τη δικαστικής ανεξαρτησίας, ο αναθεωρητικός νομοθέτης απαγορεύει την απόδειξη του δασικού χαρακτήρα μιας έκτασης για το προ του 1975 χρονικό διάστημα.

Οσον αφορά τις δασικές εκτάσεις, αυτές παραμένουν ουσιαστικά εκτός προστασίας, αφού με την υπαγωγή τους στο χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό ανοίγει πλέον ο δρόμος για τον καθορισμό εντός αυτών πάσης φύσεως ανεπίτρεπτων μέχρι σήμερα χρήσεων, όπως οικιστικής, τουριστικής κλπ.