Από τα πρώτα χρόνια της εθνικής μας ανεξαρτησίας οι Ελληνες νομοθέτες ενστερνίστηκαν την επιστημονικά θεμελιωμένη αντίληψη της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Το δάσος και γενικά οι δασικές εκτάσεις είναι ένα σημαντικό εθνικό και κοινωνικό αγαθό, αποτελούν δε, εθνικό πλούτο και κοινή κληρονομιά όλων των Ελλήνων.

Για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του έτους 1975 (άρθρα 24 και 117) περιελήφθησαν διατάξεις προστασίας των δασών και των δασικών εκτάσεων. Αυτό έγινε επειδή αυξήθηκαν υπέρμετρα οι κίνδυνοι που απειλούσαν το δάσος (εμπρησμοί, καταπατήσεις, εκχερσώσεις για οικοπεδοποιήσεις, κλπ.), καθώς και το γεγονός, ότι ο κοινωνικός ρόλος του δάσους για τον Ελληνα πολίτη συνεχώς αυξάνει.

Η αλλαγή χρήσης των δασών και των δασικών εκτάσεων είναι επιστημονικά ανεπίτρεπτη και καταστροφική (διάβρωση και ερημοποίηση ορεινών και λοφωδών εδαφών, πλημμύρες, ζημιές στις πεδινές περιοχές, μείωση των υπόγειων υδάτων, αισθητική υποβάθμιση του δασικού και του γενικότερου φυσικού τοπίου, κλπ.) για τα ήδη υποβαθμισμένα δασικά οικοσυστήματα της χώρας μας. Τα οικοσυστήματα αυτά πρέπει να ανορθωθούν το ταχύτερο για προστατευτικούς, υδρολογικούς, αισθητικούς, τουριστικούς, πολιτιστικούς, οικονομικούς και λοιπούς λόγους. Η αύξηση του πληθυσμού, η βιομηχανική ανάπτυξη, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου και η μείωση των δασικών εκτάσεων συνετέλεσαν στην αύξηση του κοινωνικού τους ρόλου. Η μείωση της δασικής επιφάνειας καθιστά απαραίτητη την αύξηση των μέσων αποτροπής (τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου, δικονομικό προνόμιο του δημοσίου, σύνταξη δασολογίου, σύνταξη κτηματολογίου κλπ.) των ευκαιριακών εκχερσώσεων και καταπατήσεων στο εύθραυστο φυσικό περιβάλλον.

Με βάση τα ανωτέρω, η αναθεώρηση του Συντάγματος πρέπει να περιλάβει διατάξεις που να εξασφαλίζουν την οικολογική ισορροπία των χερσαίων οικοσυστημάτων, την κοινωνική αποστολή τους, την προστασία τους και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Ετσι εξασφαλίζεται η ποιότητα ζωής του Ελληνα πολίτη.