Αν ο κάθε προϋπολογισμός είναι καθρέφτης μιας κυβέρνησης, τούτος εδώ είναι και ολίγον παραμορφωτικός, εξαιτίας, βέβαια, των προεκλογικών απαιτήσεων της κυβέρνησης! Ετσι, με τις ελάχιστες μειώσεις στη φορολογία φυσικών προσώπων, που αποτελούν στην κυριολεξία ψίχουλα μπροστά στον ορυμαγδό της πιο αντιλαϊκής πολιτικής των τελευταίων 20 χρόνων, με το πιο αντιλαϊκό φορολογικό σύστημα, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων από όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, με τους χειρότερους μισθούς επίσης, που είναι καθηλωμένοι από το 1982 σε αγοραστική δύναμη (!!), αλλά και με τη μεγαλύτερη κερδοφορία του Κεφαλαίου (από 80 έως 420% το 1998) η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι από το 2000, που θα είναι χρονιά ένταξης στην ΟΝΕ θα τελειώσουν τα βάσανα και οι θυσίες της εργατιάς και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και θα ανοίξει ο δρόμος για καλύτερες μέρες!

Ο ι εργαζόμενοι, όμως, μπροστά στην προεκλογική προπαγάνδα της κυβέρνησης μπορούν εύκολα να «διαβάσουν» την ουσία του Προϋπολογισμού του 2000. Πίσω από τους αριθμούς και τα δισεκατομμύρια, που παρελαύνουν στις δημόσιες δαπάνες «διαβάζουν» την ανεργία που επίσημα έχει ξεπεράσει το 13%, στη Θεσσαλονίκη το 18% και στους νέους και στις γυναίκες το 30%, «διαβάζουν» ότι το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, «διαβάζουν» το 1,5 εκατομμύριο δρχ. που πληρώνει κάθε χρόνο κάθε οικογένεια για τη «Δημόσια Δωρεάν Παιδεία» των παιδιών της, για την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, για τη διάλυση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την ελαστικοποίησή τους. Οσο και να προπαγανδίζει το φιλολαϊκό προϋπολογισμό της, η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρύψει ότι η λογική του είναι ακριβώς στην ίδια φιλοσοφία. Δηλαδή, το κράτος να εισπράττει τα πολλά (φόρους και έσοδα) από τους πολλούς (μισθωτούς, συνταξιούχους, αγρότες, ΕΒΕ κλπ.) και τα λίγα από τους λίγους (βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλοϊδιοκτήτες), για να τα ξαναμοιράζει με απλοχεριά στους τελευταίους! Είναι ακριβώς αυτές οι κατευθυντήριες οδηγίες των Βρυξελλών που τηρεί ευλαβικά η κυβέρνηση ότι το κράτος, δηλαδή ο συλλογικός καπιταλιστής, να φροντίζει μόνο για την εφαρμογή μέτρων και πολιτικών για σταθεροποίηση και ανάπτυξη των κερδών και υπερκερδών των μεγάλων επιχειρήσεων.

Η εργατική τάξη, και ιδιαίτερα το ταξικό εργατικό κίνημα, δεν μπορεί παρά να διεκδικήσει την ανατροπή αυτής της πολιτικής της κυβέρνησης που την υλοποιεί και της ΟΝΕ που την κατευθύνει και την υπαγορεύει, με την ενιαία συντονισμένη δράση της, με την αγωνιστική της ενότητα, με την προβολή και υιοθέτηση των υπερώριμων αιτημάτων των εργαζομένων. Να διεκδικήσει συλλογικές συμβάσεις, με βάση το πραγματικό όριο της ζωής της εργατικής οικογένειας, ριζική φορολογική μεταρρύθμιση, μέτρα ενάντια στην ανεργία, απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων, πραγματική Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση. Ολα αυτά ακριβώς που όφειλαν να πράξουν οι κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις αν είχαμε τελειώσει με τις γνωστές ενσωματωμένες ηγεσίες - υπηρέτες της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο για μια ακόμη φορά με τη δράση του και τις αγωνιστικές τους πρωτοβουλίες υπερασπίζει, κοντά στα άλλα, και την τιμή του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.