Οι παράπλευρες απώλειες της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν αρχή και τέλος. Γιατί μπορεί οι οικονομικοπολιτικές επιπτώσεις της ιμπεριαλιστικής επίθεσης, γιατί περί αυτού πρόκειται και μη γελιόμαστε με ψευδεπίγραφα, να είναι ορατές και πολύ οδυνηρές για τους λαούς, αλλά δε σταματούν εκεί. Κι όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο θεωρώντας ότι η ελεύθερη αγορά έχει και τα κόστη της (αλήθεια ποια είναι τα οφέλη της;) έχει σχηματίσει μια ελλιπή (ή ορθότερα εντελώς στρεβλή) εικόνα. Το παρόν σημείωμα δε σχετίζεται με την αναπόφευκτη περιβαλλοντική καταστροφή από την πλήρη απελευθέρωση (sic) των αγορών που ουσιαστικά ληστεύει τις υπανάπτυκτες χώρες και τους κρατά στην καθυστέρηση. Εχει να κάνει με το εγχείρημα της πλήρους ομογενοποίησης των λαών και την κατασκευή υπηκόων, χωρίς ιστορική μνήμη και χωρίς όραμα για μιαν άλλη κοινωνία δικαιότερη, όπου θα απουσιάζει η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Οι σύγχρονοι θιασώτες του Μεγάλου Αδερφού θέλουν να διαγράψουν από το σημερινό άνθρωπο οποιαδήποτε αναφορά της ιστορίας του, των αγώνων του και να καταρρακώσουν το αξιακό του σύστημα, αντικαθιστώντας το με έννοιες όπως κέρδος, ανταγωνιστικότητα και το σλόγκαν «ο θάνατός σου η ζωή μου». Θέλουν πειθήνιους καταναλωτές. Πέραν αυτού ουδέν. Αρα σταθερή τους ενασχόληση η επιβολή της μίας και μοναδικής άποψης της ιστορίας, όπου συγκρούσεις, εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, απόπειρες και εγχειρήματα για την οικοδόμηση άλλου τύπου κοινωνιών πέραν αυτών που θα στηρίζονται στο καπιταλιστικό σύστημα πρέπει να διαγραφούν. Οχι μόνο στο παρόν ή έστω στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν.

Κάπως έτσι, καθώς φαίνεται, αντιμετωπίζουν και οι συγγραφείς του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού τα ζητήματα που καταπιάνονται, υπό την έγκριση και την καθοδήγηση του ανεκδοτολογικού Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Μάλιστα, με περίσσια θράσους, το οποίο δεν αντλείται από την όποια επιστημοσύνη τους, αλλά από την πλήρη υποστήριξη του σκοταδιστικού δίπολου μεταρρυθμιστών - εκσυγχρονιστών, αρθρογραφούν οι ίδιοι και οι παρέες τους, βυσσοδομώντας, μέσω καθεστωτικών εντύπων σε κάθε κριτικά σκεπτόμενο πολίτη, κατατάσσοντάς τον σε κατηγορίες νοικοκυρών (οι μανταμίτσες προφανώς απαξιώνουν τις νοικοκυρές, επειδή τα του οίκου τους φροντίζουν αλλοδαπές και συνήθως ανασφάλιστες υπηρεσίες), του παπαδαριού (ενώ διαγκωνίζονται με άλλους «επισήμους» στας εθνικάς επετείους πρώτο στασίδι για να τους δείξει η κάμερα, έστω και περιφερειακών καναλιών, για να το συζητούν το βράδυ στις παρέες τους), τους εργάτες (εδώ κι αν παθαίνουν αλλεργικό σοκ και χρειάζονται ισχυρές δόσεις βαρβιτουρικών για να ηρεμίσουν) και με μεγάλη ευκολία είναι έτοιμοι να ρίξουν λάσπη, κολλώντας την ετικέτα του εθνικισμού σε όποιον επιχειρήσει να εκφράσει μια διαφορετική άποψη.

Οχι πως για το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχουν εκφραστεί αρνητικά μια κατηγορία πατριδοκάπηλων και του γνωστού ιερατείου. Αλλά αυτοί τη δουλιά τους κάνουν. Η συζήτηση όμως δε σταματά με τις κορόνες του Καρατζαφέρη (ψήφους μαζεύει ο εν λόγω κύριος, αλλά είναι κατασκεύασμα του ΠΑΣΟΚ, για να μην ξεχνιόμαστε) ή του αναγνώστη των γραφών κατά τη διάρκεια της δικτατορίας κ. Χριστόδουλου (τον οποίο επισκέφτηκε, όμως, και πρόσφατα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως κατά καιρούς μια σειρά δεσποτάδες, επισκέψεις για τις οποίες ουδεμία ενόχληση υπήρξε από τους εν λόγω ...πολυπολιτισμικούς). Η λέξη πατριωτισμός δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους, όπως και η έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Μάλλον ανήκουν σ' αυτούς που επικρότησαν τους τεμενάδες και τις ευχαριστίες του «τ. καταλληλότερου» πρωθυπουργού, όταν υπήρξε η κρίση στα Ιμια. Και μάλλον από τους επικροτούντες το «σχέδιο Ανάν» για το Κυπριακό. Ευρωαμερικανο-προσανατολισμένοι, που θεωρούν ότι τα πάντα κινούνται γύρω από το Αμερικανικό Πεντάγωνο, το ΝΑΤΟικό Στρατηγείο και το Ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες. Με τέτοιες αναφορές ποιος τους πιάνει; Ετσι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ανέλαβαν «φασόν» να συγγράψουν το συγκεκριμένο βιβλίο.

Ας ξεκινήσουμε με την παράθεση ορισμένων αποσπασμάτων που αφορούν στην περίοδο της τουρκοκρατίας, η οποία επιγράφεται επί το κομψότερο «Η κυριαρχία στον ελληνικό χώρο: Λατίνοι και Οθωμανοί». Παρατήρηση πρώτη. Από τις 14 ενότητες που καταλαμβάνουν πενήντα περίπου σελίδες, ουσιαστικά μιλάμε για 7 - 8 καθαρές σελίδες μεγέθους Α4, μια και οι υπόλοιπες αφορούν εικόνες, σχεδιαγράμματα, πίνακες, εργασίες για τους μαθητές, πηγές κ.τ.λ. Μέσα από αυτές τις σελίδες, οι μαθητές του ελληνικού (για να μην ξεχνιόμαστε) σχολείου πρέπει να διδαχτούν ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας τους που ξεπερνά τους τέσσερις αιώνες. Οι ήρωες της ελληνικής επανάστασης, αν δεν αναφέρονται ονομαστικά, απλώς αγνοούνται. Μεγάλα ιστορικά γεγονότα παραλείπονται. Κάποιες χύμα πληροφορίες και όλα μέλι - γάλα. Η συνταγή του ψεκάστε - σκουπίστε - τελειώσατε στην Ιστορία μας. Δυο παραδείγματα για το πώς εννοούν να μαθαίνουν οι μαθητές. Σελίδα 20: «Στην περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας άνδρες και γυναίκες ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Καλλιεργούν ως ελεύθεροι καλλιεργητές τη γη, πληρώνοντας φόρο στους Οθωμανούς ή δουλεύουν ως κολίγοι στα τσιφλίκια τους». Εδώ έχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με μια προκαπιταλιστική μορφή αγροτικής οικονομίας, όπου η γυναίκα είναι εντός παραγωγής και με πλήρη «ελευθερία» καλλιεργούν τα κτήματά τους και πληρώνοντας απλά φόρους, όλα είναι εντάξει. Και ο κεφαλικός (και όχι μόνο) φόρος τι έγινε. Μήπως ήταν κι αυτό εθνικιστική προπαγάνδα; Γιατί υπό ορισμένες συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλήσουμε ακόμα και για μια μορφή ευημερίας ή μιας ωραίας ατμόσφαιρας, όπως έλεγε ο μεγάλος μας κωμικός Ντίνος Ηλιόπουλος σε μια παλιά ελληνική ταινία... Αναφέρει, βέβαια, τα τσιφλίκια και τους κολίγους, αλλά τέτοια φαινόμενα υπήρχαν και στη μη οθωμανική Ευρώπη, στη φεουδαρχία. Οπότε;

Εκεί που δίνουν τα ρέστα τους είναι με την κλεφτουριά «Μορφή ένοπλης αντίστασης θεωρείται και η δράση των κλεφτών. Οι κλέφτες συγκροτούν ένοπλες δυνάμεις, κάνουν επιθέσεις σε εμπορικές αποστολές, σε κρατικούς αξιωματούχους, σε ταξιδιώτες, ακόμα και σε πόλεις, αρπάζοντας χρήματα, όπλα και τρόφιμα». Τι να πρωτοπεί κανείς γι' αυτές τις αθλιότητες; Ας δούμε τι γράφει ο Δημήτρης Φωτιάδης για τους κλέφτες στο βιβλίο του «Η Επανάσταση του '21» τον οποίον περιέργως αναφέρουν στη βιβλιογραφία τους στη σελίδα 137 «...πολέμαγαν πάντα πίσω από μετερίζια... Το μίσος τους για τους Τούρκους ακράταγο. Τους χτύπαγαν όπου κι αν τους έβρισκαν. Ομοια κυνήγαγαν και τους κοτζαμπάσηδες που ήταν όργανα του τυράννου. Του φτωχού όμως χωριάτη όχι μονάχα δεν του έπαιρναν το βιος, παρά τον βοηθούσαν και τον προστάτευαν. Ποτέ δεν πείραζαν γυναίκα, είτε χριστιανή, είτε τουρκάλα. Λύτρα παίρνανε μονάχα από τους Τούρκους, τους κοτζαμπάσηδες και κάποτε από τους παπάδες». Για τους τελευταίους ο Παπαρηγόπουλος εξηγεί «...τους καλογέρους, τους οποίους ουδεμίαν είχον ιδιάζουσαν συμπάθεια και τους παπάδες, οσάκις συνέπιπτε να είναι ούτοι προεστώτες των χωρίων και τούτο ένεκα πολέμιοι εστίν ότε των κλεφτών». Από αυτούς έπαιρναν όπλα και χρήματα. Και όχι γενικώς και αορίστως από ...κρατικούς αξιωματούχους, χωριά και πόλεις! Δεν ήταν πλιατσικολόγοι. Αυτοί κράτησαν τη δάδα της επανάστασης και αποτέλεσαν το βασικό πυρήνα της νικηφόρας έκβασης.

Πριν από 200 χρόνια στο βιβλίο «Ελληνική Νομαρχία» (σ.σ. ουδεμία σχέση με τη Φώφη Γεννηματά, ανιστόρητοι που θέλετε να γράφετε ιστορία) Ανωνύμου Ελληνος δεκαπέντε χρόνια πριν την εθνική εξέγερση, και πάλι για τους κλέφτες, διαβάζουμε «Πώς να παραιτήσω τους επαίνους, όπου τυχαίνουν εκείνων των ηρώων της Ελλάδος, οι οποίοι μην υποφέροντες τας φοβεράς τυραννίας των οθωμανών, εκλέγουσι εκείνους όπου γνωρίζουσι αξιότερους και φεύγουσι εις τα δάση, διά να διαυθεντέσουν την ελευθερίαν των; ...Δεν αποδεικνύουσι αυτοί φανερά και την άφευκτον πτώσιν της οθωμανικής δυναστείας...Ή μήπως είναι ολίγοι! Τη σήμερον εις όλην την Ελλάδα ευρίσκονται από αυτούς περισσότεροι από δέκα χιλιάδας, των οποίων η ανδρεία είναι αδιήγητος και η αγάπη διά την ελευθερίαν τους απερίγραπτος... Αυτοί οι ήρωες πολλάκις, μην απαντώντες εχθρούς, διά να λάβωσι με τη νίκην τα όσα τους είναι αναγκαία, ζώσι δυο και τρεις ημέρας με νερόν και χόρτα, και ούτως δεν ενοχλούσι τους χωριάτας εις το ουδέν». Η ιστορία όμως δε σταματά, στην τουρκοκρατία και το '21 γι' αυτό θα συνεχίσουμε και στο επόμενο. Ισως εγερθεί το ερώτημα ποια είναι η σχέση της οικολογίας με τα ζητήματα που καταπιάνεται η στήλη. Μα τα σκουπίδια και η διαχείρισή τους ανήκουν αναμφισβήτητα στις περιβαλλοντικές επιστήμες. Ως εκ τούτου νομιμοποιούμαστε να διατυπώσουμε την άποψή μας, έστω κι αν «κινδυνεύουμε» να ταξινομηθούμε σε μια ιδιαίτερη κατηγορία των όσων δε δικαιούνται να ομιλούν, σύμφωνα με τους συγγραφείς και την παρέα τους...