Ξεκινάμε πρωί πρωί με το αυτοκίνητο και σε 7 ώρες (από την Αθήνα) είμαστε εκεί. Στις Πρέσπες! Για τη διαμονή μας υπάρχει ένα ξενοδοχείο που βρίσκεται στην περιοχή των λιμνών και ένα κατάλυμα στην περιοχή του Λαιμού. Εναλλακτικά όμως μπορούμε να μείνουμε και σε ένα από τα ξενοδοχεία μέσα στη Φλώρινα. Στις Πρέσπες μπορούμε να συνδυάσουμε το μαγευτικό τοπίο των λιμνών και του Εθνικού Δρυμού με επισκέψεις σε μνημεία και παραδοσιακούς οικισμούς, κολύμπι (όταν ο καιρός το επιτρέπει), περίπατο και ασυνήθιστες τοπικές γεύσεις.

Το κλίμα είναι γλυκό και ήπιο, μεταξύ μεσογειακού και ηπειρωτικού. Το υψόμετρο της περιοχής είναι περίπου 1.000μ (ενώ οι λίμνες στα 852μ). Παράγει όλα τα δημητριακά και κυρίως τα φημισμένα «φασόλια Πρεσπών».

Νεραϊδότοπος οι Πρέσπες, περιοχή γεμάτη θρύλους, παραδόσεις και πλούσια λαογραφία. Ενας τοπικός θρύλος λέει ότι τα νερά της λίμνης κατεβαίνουν σε περίοδο ειρήνης, ενώ ανεβαίνουν όταν υπάρχει πόλεμος.

Στην περιοχή μέχρι το 18ο αιώνα υπήρχε οργανωμένος οικισμός, απομεινάρια του οποίου σώζονται μέχρι σήμερα. Υπάρχουν κάστρα (Μικρολίμνη, Πυξός, Βασίλειον και Κωνστάντειον) και περίπου 30 βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία και ναοί. Από τα παλαιότερα είναι η βασιλική του Αγίου Αχιλλείου, ο ναός του Αγίου Γερμανού, ο ναός του Αγίου Νικολάου και πολλά ασκηταριά και βραχογραφίες στον όρμο των Ψαράδων και του Αγίου Γερμανού, που αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της αρχιτεκτονικής της περιοχής.

Ο Εθνικός Δρυμός Πρεσπών καλύπτει 250 τετρ. χλμ. από τα οποία τα 50 αποτελούν τον πυρήνα του Δρυμού (Ζώνη Απόλυτης Προστασίας). Την περιοχή διασχίζει το διεθνές ορειβατικό μονοπάτι Ε6. Λόγω των κλιματολογικών συνθηκών, που επικρατούν στην περιοχή των Πρεσπών, παρατηρείται μεγάλη ποικιλία ζωής. Από την πλούσια πανίδα, παρουσιάζονται 17 είδη ψαριών. Από τα 15 είδη αμφιβίων που υπάρχουν στην Ελλάδα, τα 11 ζουν στις Πρέσπες. Από τα 270 είδη πουλιών, τα 140 φωλιάζουν μόνιμα εκεί, ενώ τα 105 είναι αποδημητικά. Στις Πρέσπες απαντώνται περίπου 45 είδη θηλαστικών από τα οποία μερικά είναι από τα πιο σπάνια στην Ευρώπη. Τέλος στις Πρέσπες απαντώνται 21 είδη ερπετών.

Στη Μικρή Πρέσπα φαίνεται το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου, που μοιάζει σαν να αναδύεται από τα νερά της, ενώ το τοπίο στη Μεγάλη Πρέσπα παρουσιάζει πολλές εναλλαγές. Από τη μία γίνεται απόκρημνο και από την άλλη καταλήγει σε ομαλές παραλίες.

Οσοι αγαπούν το ψάρεμα θα πρέπει να συμβουλευτούν τους ντόπιους για τους υποδείξουν τα κατάλληλα σημεία. Η ομορφιά των Πρεσπών είναι μοναδική, ειδικά όταν την απολαμβάνει κανείς με βαρκάδα.

Αφού πήραμε μια μικρή γεύση από τις ομορφιές της περιοχής, ας γνωρίσουμε την ατμόσφαιρα που υπήρχε μισό αιώνα πριν, καθ' οδόν προς τις Πρέσπες, μέσα από το «αλλιώτικο» οδοιπορικό που έζησε στα μέρη εκείνα, ο αγαπητός συγγραφέας Βαγγέλης Μηνιώτης. Γιατί, πώς θα ξέρουμε τι είναι γλυκό, αν δεν έχουμε δοκιμάσει το πικρό...

«Την Πρέσπα τη μικρή και τη Μεγάλη τις γνώρισα προ αμνημονεύτων ετών άθελά μου σε χρόνο ανύποπτο. Περίμενα μετάθεση στο στρατό μετά από εικοσιτετράμηνη θητεία στα βουνά της Ηπείρου και της Θεσσαλίας και όταν έμαθα ότι ήρθε, επιτέλους πέταξα τη σκούφια μου από χαρά, μη γνωρίζοντας ότι αντί για την Αθήνα με έστελναν στα πέρατα της ελληνικής επικράτειας. Η διαταγή έλεγε «Μετατίθεται στο 100 - ας πούμε - τάγμα προκαλύψεως... τρέχα γύρευε! να το βρεις.

Αυτό συνέβη στο μεγαλόπρεπο βουνό των θεών τον Ολυμπο, σ' ένα από τα χωριά του τον Αγιο Δημήτριο και ήταν η μόνη φορά που βρέθηκα σε κατοικημένη περιοχή και κοιμήθηκα κάτω από στέγη, έστω και αν επρόκειτο για στάβλο! Ηταν και η πρώτη φορά που είδα στο ποτάμι γυναίκες να πλένουν χτυπώντας με τον κόπανο τα "σκουτιά" τους. Κάτι ήταν και αυτό ύστερα από τόσον καιρό που είχα να δω άνθρωπο του ωραίου φύλου!

Εδώ που τα λέμε, αν έκανα τη θητεία μου σε πόλη θα στενοχωριόμουνα από την έλλειψη χρημάτων, καθώς από το σπίτι δεν υπήρχε η παραμικρή βοήθεια και θα ήμουνα εκτεθειμένος σε χίλιους πειρασμούς να επιθυμώ το κάθε τι και να μην μπορώ τίποτα ν' απολαύσω, με τις 60 δραχμές του στρατού το μήνα, που δεν έφταναν για ένα μολύβι και χαρτοφάκελο για να γράφω στην άρρωστη μητέρα μου. Ο σπουδαιότερος λόγος που επιζητούσα τη μετάθεση στον τόπο μου, ήταν για να βοηθήσω την οικογένεια οικονομικά που βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση. Ομως αντί για... τα μετόπισθεν με πληροφόρησαν ότι η μονάδα αυτή βρίσκεται στην προκάλυψη χωρίς να γνωρίζουν πού ακριβώς. Πήγαινε στη Θεσσαλονίκη, είπαν, κι εκεί θα βρεις άκρη. Πήδησα πάνω σ' ένα βαγόνι του τρένου στην Κατερίνη, που έγραφε "ίπποι 4, ΑΝΔΡΕΣ... 14!", με προορισμό τη συμπρωτεύουσα. Κι εκεί έμεινα μια βραδιά στην Πλατεία Αριστοτέλους με έναν άλλο πλανόδιο επίσης φαντάρο, επειδή για ξενοδοχείο δεν μπορούσε να γίνει καν λόγος. Τον ύπνο πάνω στο γρασίδι διέκοψαν χωροφύλακες που ήρθαν να εξακριβώσουν την ταυτότητά μας και έφυγαν άπρακτοι.

Την επόμενη μέρα πήρα φύλλο πορείας για τη Βέροια στην ίδια "θέση" όπως και στο προηγούμενο τρένο! Ομως ούτε εκεί γνώριζαν πού βρίσκεται η μονάδα που αναζητούσα και με έστειλαν στην Κοζάνη, όπου έφτασα νύχτα και δεν ήξερα πού να πάω... Κάποιους που συνάντησα μου είπαν, μην πηγαίνεις στο Κέντρο Διερχομένων γιατί υπάρχουν κλέφτες. Τότε, παρακάλεσα μια γριούλα να με αφήσει να πλαγιάσω στην αυλίτσα της και της έδωσα κάτι από την ξηρά τροφή που είχα προμηθευτεί για το ταξίδι. Ηταν πάμπτωχη η καημένη όπως οι περισσότεροι Ελληνες εκείνη τη μετεμφυλιακή περίοδο. Ξημέρωσε και μ' έστειλαν στην Καστοριά. Γι' αυτήν, είχα ακούσει καλά λόγια: για τη λίμνη της, τα βυζαντινά της κτίσματα, τις εκκλησιές και τις βιοτεχνίες γούνας, αλλά δεν πρόφτασα τίποτα άλλο να δω εκτός από τα ωραία τοπία της φευγαλέα, καθώς ένα φορτηγό του στρατού θα με μετέφερε στη νέα μου μονάδα, που έμαθα επιτέλους, ότι η έδρα της ήταν στο χωριό Ανταρτικό! Αυτοί πράγματι, ήξεραν έτσι ανάμεσα στα ώνια (ψώνια) που είχε στοιβαγμένα η καρότσα, κουραμάνες, αλεύρι, μπακαλιάρους, ρέγκες και άλλα τρόφιμα, προστέθηκα κι εγώ...

Κατασκονισμένος από τη διαδρομή στο χωματόδρομο παρουσιάστηκα στην καινούρια μονάδα μου, κι από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι δε θα περάσω καλά. Εμεινα μια δυο ημέρες στο χωριό όλες κι όλες και μετά εγκαταστάθηκα σ' ένα βουνό πάνω από τη Μικρή Πρέσπα, που ανήκει εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα, μέσα σε ένα αμπρί, όπου συχνάζανε και ποντίκια, ενώ απέξω οι λαγοί πηγαίνανε κι ερχόντανε! Ηταν λαγότοπος μα την αλήθεια. Κάποιοι που γνώριζαν, με αυτοσχέδιες παγίδες τούς πιάνανε με ευκολία! Από ψηλά, οι Πρέσπες γεμίζανε το μάτι ομορφιά, αλλά ποιος μπορούσε να την απολαύσει. Και οι ντόπιοι φτωχοί κι έρημοι σε τούτο τον τόπο που σμίγουνε τρία κράτη, το τριεθνές...

Τώρα, ύστερα από μισό και πλέον αιώνα όλοι έχουν αλλάξει, η Πρέσπα έχει μπει σε τουριστικά προγράμματα και κόσμος πάει κι έρχεται με τις καλύτερες εντυπώσεις, μόνο που δε θα συναντούν πια στο διάβα τους λαγούς να τους ξαφνιάζουν στο μονοπάτι, όπως... μια φορά κι έναν καιρό όπου ό,τι συνέβαινε μοιάζει σήμερα με παραμύθι. Παραμύθι μοιάζει και το περιστατικό που συνέβη τη μέρα των βουλευτικών εκλογών του 1951, που, πηγαίνοντας για το Ανταρτικό να ψηφίσω υποχρεωτικά, σημειώνοντας με μολύβι στο ψηφοδέλτιο την εκλογική μου περιφέρεια, έπεσα πάνω σ' ένα μεγάλο λαγό σαν κατσίκι στο μονοπάτι και, καρφωθήκαμε εκεί κοιτάζοντας αμήχανα ο ένας τον άλλο! Ετσι μου ήρθε να πέσω πάνω του να τον πιάσω όχι για να του κάνω κακό, μα να τον χαϊδέψω, να νιώσω άνθρωπος...

Η ψηφοφορία ήταν σχεδόν φανερή και εξαιτίας της φοβήθηκα μιαν άλλη μετάθεση από το βουνό στο Μακρονήσι! Μα την αλήθεια!»...