Η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει το νερό, όπως και το σύνολο του περιβάλλοντος, ως εμπόρευμα. Οι βασικές της αρχές είναι: «ο ρυπαίνων πληρώνει», η «πρόληψη», η «αειφόρος ανάπτυξη», η «οικονομική διάσταση» και η «παγκόσμια ευθύνη». Εντάσσει την περιβαλλοντική της στρατηγική στα πλαίσια της εξασφάλισης της ανταγωνιστικότητας, της διατήρησης προνομιακής οικονομικής ανάπτυξης, της οικονομίας της αγοράς, της μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους και των διαρθρωτικών αλλαγών, δηλαδή της συνολικής φιλελευθεροποίησης. Εκτιμώντας την ύπαρξη συγκριτικού πλεονεκτήματος των πολυεθνικών της ΕΕ έναντι των πολυεθνικών των ΗΠΑ και της Ασίας, κρίνει ως πρόσφορο πεδίο δράσης για τις πολυεθνικές της το περιβάλλον.

Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), αξίωσε από 72 κράτη την απελευθέρωση της «αγοράς περιβαλλοντικών υπηρεσιών», στις οποίες περιλαμβάνεται και η παροχή νερού και αποχέτευσης. Δηλαδή, την απελευθέρωση της αγοράς νερού, την εισροή επενδύσεων στις φτωχές χώρες ως «αναπτυξιακή βοήθεια». Εξίσου κυνικά, στη διαπραγματευτική τακτική της ΕΕ, η αποδοχή των εμπορικών αξιώσεων για το νερό συνδέεται με το άνοιγμα της ευρωπαϊκής αγοράς στα αγροτικά προϊόντα των αναπτυσσομένων χωρών.

Επιβάλει «ευρωχαράτσι» στο νερό, ενώ στα πλαίσια του ΠΟΕ απαιτείται η μείωση των αρδευόμενων εκτάσεων στη χώρα μας. Σχετική οδηγία της ΕΕ του 1998 προτείνει την ιδιωτικοποίηση των Οργανισμών Υδρευσης - Αποχέτευσης και Εγγειων Βελτιώσεων. Η οδηγία γίνεται πράξη από τις ελληνικές κυβερνήσεις, ανάμεσα στα άλλα, και με τη μετοχοποίηση της ΕΥΔΑΠ. Σε αυτά τα πλαίσια, η υδατική πολιτική της ΕΕ προωθεί την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του νερού, την αύξηση του κόστους με σκοπό την αύξηση της κερδοφορίας των πολυεθνικών του νερού...