Καρπός των προσπαθειών της άρχουσας τάξης να στοιχειοθετήσει την ανάγκη επίσπευσης της εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας αποτελεί το πρόγραμμα «Διευκόλυνση της επαγγελματικής ζωής των γυναικών χωρίς διακρίσεις με την εφαρμογή κοινωνικών ωραρίων», το οποίο αξιοποιείται μάλιστα στην κατεύθυνση της χιλιοπροπαγανδισμένης «εναρμόνισης της επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής των γυναικών» (όπως, βέβαια, την εννοεί η αστική τάξη).

Σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες για την παρουσίαση του προγράμματος (το οποίο υλοποιείται στο πλαίσιο του Προγράμματος «Equal», άξονας 4 «Ισες Ευκαιρίες για άνδρες και γυναίκες» και υλοποιείται από την Αναπτυξιακή Σύμπραξη «Παρέμβαση Συμφιλίωσης», στην οποία συμμετέχουν οι δημοτικές επιχειρήσεις Βούλας και Αιγάλεω, το ΕΚ Πειραιά, το ΚΕΘΙ κτλ.), σημειώθηκε ότι άμεσα επωφελούμενοι είναι «γυναίκες που είτε έχουν απομακρυνθεί από την αγορά εργασίας λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων και επιθυμούν να επανενταχθούν στην απασχόληση ή που δυσκολεύονται να ενταχθούν στην αμειβόμενη απασχόληση λόγω έλλειψης ευέλικτων μορφών ένταξης, ελλιπούς στήριξης ή ασυμβατότητας ωραρίων».

Πατώντας πάνω στα τεράστια κενά που υπάρχουν στον τομέα της Πρόνοιας και ταυτόχρονα εξαφανίζοντας την ευθύνη που πρέπει να έχει το κράτος για τη διασφάλιση δημόσιων, δωρεάν και ποιοτικών δομών και υπηρεσιών Πρόνοιας σε όλες ανεξαίρετα τις λαϊκές οικογένειες, οι εμπνευστές του προγράμματος επιχειρούν ουσιαστικά να καθαγιάσουν τη λεγόμενη «Κοινωνική Οικονομία». Με την οποία, αφενός, η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών περνά στην αρμοδιότητα επιχειρήσεων (που παρουσιάζονται να επιτελούν «κοινωνικό έργο»!) και αφετέρου, με η γενίκευση της «ελαστικής» απασχόλησης γυναικών μέσα από αυτές τις «νέες» δομές, «θολώνονται τα νερά» σχετικά με τις αιτίες και κατ' επέκταση τις λύσεις της γυναικείας ανεργίας.

Στο πλαίσιο του προγράμματος, πραγματοποιήθηκε έρευνα σε δομές Κοινωνικής Μέριμνας (φροντίδα μικρών παιδιών, ΑμΕΑ και ηλικιωμένων) στους δήμους Κερατσινίου, Αιγάλεω, Βούλας, Ζεφυρίου και Περιστερίου, με σκοπό να κατανοηθεί αν χρειάζεται η εφαρμογή «Κοινωνικού Ωραρίου». Μεταξύ άλλων, καταγράφεται ότι:

• Οι υπάρχουσες δομές και υπηρεσίες είναι ανεπαρκείς σε σχέση με τις ανάγκες.
• Ενώ οι «χρήστες» (όπως αναφέρονται) χρειάζονται επέκταση του ωραρίου λειτουργίας, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, λόγω «έλλειψης κονδυλίων» και «εξειδικευμένου προσωπικού».

Ωστόσο, αντί η διαπίστωση των κενών που υπάρχουν να αναδείξει την επιτακτική ανάγκη της αποφασιστικής ενίσχυσης της δημόσιας Πρόνοιας και Υγείας, η «λύση» κατευθύνεται στην ανταποδοτικότητα και την ανάπτυξη της «επιχειρηματικότητας»: «Η ενίσχυση της αναλογίας της ιδιωτικής συμμετοχής στην κάλυψη του κόστους της παροχής υπηρεσιών ή ακόμα και τη σύσταση φορέων σε καθαρά αυτοχρηματοδοτούμενη βάση (με τη μορφή π.χ. συνεταιρισμών) προβάλλει σαν ένας τρόπος παροχής ποιοτικών υπηρεσιών φροντίδας παιδιών με ένα περισσότερο ευέλικτο χαρακτήρα» (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας).

Παρατηρώντας την ανάγκη, οι λαϊκές οικογένειες να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για να έχουν πρόσβαση σε σχετικές υπηρεσίες, οι... ερευνητές «ξεχνούν» βέβαια την οικονομική αιμορραγία που συνεπάγεται για τους εργαζόμενους η ραγδαία αύξηση της δημοτικής φορολογίας. Για παράδειγμα, στην Αθήνα, τα δημοτικά τέλη εκσφενδονίστηκαν τα τελευταία 11 χρόνια περίπου κατά... 95%! Οπως επίσης «ξεχνούν» να εξηγήσουν γιατί καμία από τις μπλε και πράσινες κυβερνήσεις δεν επιδίωξε, για την ικανοποίηση των αναγκών της λαϊκής οικογένειας, τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με τους αμέτρητους πτυχιούχους νηπιαγωγούς, βρεφονηπιοκόμους, κοινωνικούς λειτουργούς κτλ., οι οποίοι είτε είναι άνεργοι, είτε απασχολούνται με συμβάσεις σε ληξιπρόθεσμα προγράμματα δήμων.

Για τη λειτουργία των λεγόμενων «συνεταιρισμών» εξηγείται ότι αποστολή τους θα είναι «η παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών φροντίδας σε άτομα (παιδιά, ενήλικες, ηλικιωμένους) που χρειάζονται βοήθεια (σωματική, ψυχολογική, κοινωνική, ιατρική κ. ά.». Ενώ ως «πελάτες - καταναλωτές» εντοπίζονται μεταξύ άλλων, «γονείς και ιδίως γυναίκες εργαζόμενες και άνεργες που αναζητούν εργασία».

Ασφαλώς, καμία έκπληξη δεν προκαλεί το γεγονός ότι, μέσα στα μέτρα που προβλέπει το πρόγραμμα για τη στήριξη της «γυναικείας απασχόλησης», προβλέπεται και η «ευαισθητοποίηση επιχειρήσεων». Μήπως θέλουν να πιστέψουμε ότι η έλλειψη ευαισθησίας φταίει για τις ασύδοτες απολύσεις νεαρών εργαζομένων που ανακοινώνουν την εγκυμοσύνη τους; Ή μήπως σκέφτονται να διοργανώνουν και καμπάνιες διαφήμισης κάθε φορά που μπλε ή πράσινες κυβερνήσεις θα ανακοινώνουν νέες επιδοτήσεις επιχειρήσεων που προσλαμβάνουν άνεργες μανάδες;...