Από την αρχή μια έντιμη εξήγηση. Οταν έχεις ζήσει στο πετσί σου την αδικία και την εκμετάλλευση, όταν έχεις ταξική συνείδηση κι έχεις ψηθεί μες στους αγώνες, δεν μπορείς - και δεν πρέπει - να είσαι ουδέτερος και αποστασιοποιημένος. Η απόλυτη ουδετερότητα, η απόλυτη αντικειμενικότητα είναι πρόσχημα. Η χαλαρή απόσταση από τα πράγματα. Το θάψιμο της αληθινής μνήμης. Το ξεσκέπασμα μιας άλλης μνήμης, μιας άλλης αλήθειας, μιας άλλης πραγματικότητας. Με την ελπίδα πως σε δέκα χρόνια δε θα θυμάται κανείς τίποτα... Φαντάσου σε 30 ή και 50 χρόνια. Ενα ανακάτεμα της λήθης θα τα ξεσκεπάσει όλα.

Τότε θα μπορούν να δράσουν με απόλυτη «ουδετερότητα» και απόλυτη «αντικειμενικότητα» οι ιστορικοί ταγοί, οι επιλεγμένοι από την άρχουσα τάξη. Το αίμα θα έχει ξεραθεί. Τα κόκαλα θα έχουνε λιώσει. Τα λιγοστά μνημεία θ' αλλοτριωθούν, θα γκρεμιστούν ή θα βεβηλωθούνε με τον αγκυλωτό σταυρό. Σε 50 χρόνια το Μακρονήσι θα είναι ένας θεσπέσιος τόπος περιπάτου κι... εμπορίου. Οι κραυγές και οι βόγκοι θανάτου θα έχουνε κοπάσει και ο αέρας θα φυσάει λεύτερα.

Ετσι θα μπορούν - όπως νομίζουν - να γράφουν την ιστορία για τα σχολικά βιβλία ανενόχλητα όπως θέλουν... Θα μπορούν να βγαίνουν στην τηλεόραση στα διάφορα «Πάμε Πακέτο» «δικαιωμένοι» οι Ταγματασφαλίτες, που πολέμησαν στο πλευρό των καταχτητών και κατέσφαξαν τον ελληνικό λαό, ποντάροντας τώρα πια στη λήθη, προβάλλοντας τις δικές τους «ανθρώπινες» ιστορίες, που μπορεί να είναι και υπαρκτές.

Θέλεις να χτυπήσεις το εργατικό ή φοιτητικό κίνημα; Θέλεις να χτυπήσεις την Αντίσταση; Θέλεις να χτυπήσεις τους αγώνες και τις διάφορες συνταγματικές διεκδικήσεις και να το παίζεις ταυτόχρονα ουδέτερος, αντικειμενικός κι αποστασιοποιημένος από τα γεγονότα για να γίνεις πειστικός; Αναφέρεσαι σε κάποιες πασίγνωστες ιστορικές βρωμοδουλιές και προδοσίες του συστήματος και μετά είσαι ελεύθερος να χύσεις το δηλητήριό σου, καταφεύγοντας στη λαθολογία, μην εξετάζοντας ή αναλύοντας τις πολύ δύσκολες συνθήκες της εποχής, το κλίμα τρομοκρατίας και τη βαθιά παρανομία.

Κι αν αναφέρονται στον Μπελογιάννη και τον Πλουμπίδη, το κάνουν μόνο και μόνο για να καυτηριάσουν τον Ν. Ζαχαριάδη - και κατ' επέκταση το Κόμμα - για το γράμμα που κατηγορεί τον Πλουμπίδη σαν προδότη, όταν αυτός ανέλαβε όλη την ευθύνη του καθοδηγητικού του ρόλου. Οταν αναφέρονται στον Βελουχιώτη, δεν αναφέρονται στο Γοργοπόταμο, τον ηρωισμό και τη θυσία του, σαν κομμουνιστή, αλλά για να τονίσουν την «αποπομπή» του από το Κόμμα. Δεν ανατρέχουν στην ιστορική αναγκαιότητα, ποιες ήταν οι πηγές και ποιοι και γιατί τις διοχέτευαν.

Η ιστορία γράφεται πάντοτε από τους νικητές και την άρχουσα τάξη διαστρεβλωμένη, χωρίς ίχνος ουδετερότητας κι αντικειμενικότητας.