Η Μάνη είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι του ελλαδικού χώρου, απομονωμένη, σκοτεινή, επίφοβη. Εδώ γεννιέται ο Γερακάρης Λυμπεράκης και ανατρέφεται σαν γιος ενός Μανιάτη ληστοπειρατή, του καπετάν Πανάγου Λυμπεράκη. Στην πραγματικότητα, είναι το παιδί που γέννησε η ελαφρά αλλοπαρμένη μάνα του μετά από μια τυχαία συνεύρεσή της με έναν ξένο.

Αναπολεί, ακόμα, τις περιπέτειές του στις θάλασσες, στις φυλακές και στα σεράγια των οθωμανών. Θα φύγει από τη Μάνη, με βενετσιάνικη γαλέρα, για να πάει να πολεμήσει τους οθωμανούς στον πολιορκημένο Χάνδακα. Εκεί, θα γνωρίσει τη βαρβαρότητα του εκ δυσμών κυρίαρχου του ελλαδικού χώρου. Θα δραπετεύσει, θα καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη, όπου θα γνωρίσει την ωμότητα του εξ ανατολών. Από κει και πέρα, όλη του η ζωή θα είναι ένα παιχνίδι στην κόψη του ξυραφιού: Θα υπηρετεί πότε τον ένα και πότε τον άλλο κυρίαρχο, προσπαθώντας να ανελιχθεί προσωπικά, αλλά και να διασφαλίσει την ησυχία και την ευημερία του τόπου του, της Μάνης.

Με τον Βενετό ή με τον Οθωμανό; Αυτό είναι το ερώτημα που βασανίζει τον Λυμπεράκη, καθιστώντας τον μια εμβληματική μορφή τού υπό διαμόρφωση ελληνισμού. Αυτή την επώδυνη πορεία ανάμεσα στις δύο κατακτήσεις που, τελικά, θα οδηγήσει στην εθνική αυτοσυνείδηση, περιγράφει με λόγο πλούσιο, κάποτε σκληρό, κάποτε συναισθηματικά φορτισμένο και πάντα ιστορικά έγκυρο, η Λιλή Μαυροκεφάλου. Ο ήρωάς της, μέσα από την τυχοδιωκτική του δράση, κατορθώνει να συσσωρεύσει πλούτο και πολιτική εμπειρία. Η σκέψη της μάνας του είναι χαρακτηριστική: «(...) Αν ήταν Τούρκος, θα 'τανε βεζίρης. Αν ήταν Βενετσιάνος, τζενεράλε. Ή μήπως δεν κατέχει πως ο γιος της μισεί και τους δύο, και τον Τούρκο και το Βενετσιάνο; Τους κοροϊδεύει. Τους αρπάζει ό,τι μπορεί. Κλέβει δύναμη απ' τη δύναμή τους. Ετσι τους πολεμά. Κρυφά και φανερά. Ετσι κερδίζει ελευθερία και χρυσάφι (...)».