Κι εκεί που όλα έδειχναν πως ο ελληνικός λαός άρχισε να καταλαβαίνει τι ακριβώς «παίζεται» στο χώρο της Εκπαίδευσης! Κι εκεί που όλα έδειχναν πως οι άνθρωποι της Εκπαίδευσης, αλλά και οι άλλοι, όποια σχέση κι αν είχαν μ' αυτήν, πήραν την απόφαση να αγωνιστούν για Εκπαίδευση που θα δούλευε για τις ανάγκες του λαού, πνευματικές και υλικές. Κι εκεί, τέλος πάντων, που όλα έδειχναν πως ο θίασος των κουκουλοφόρων με τον «ηθικό χορηγό» τους Βύρωνα Πολύδωρα δεν πουλούσε πια στους πάγκους και στα παράθυρα της τηλεοπτικής αγοράς βγήκε στη μέση το Ομόλογο. Κάτι σαν τη γρίπη των πουλερικών, να πούμε, ή την πανάκεια των φύλλων της ελιάς. Τη δολοφονία του Βαρθολομαίου, το δυστύχημα του Γραμματικού, την τιμή της χριστουγεννιάτικης γαλοπούλας.

Και τότε, ω του θαύματος, όλοι έσπευσαν να προλάβουν. Πατείς με πατώ σε στα τηλεοπτικά παράθυρα. Οι γνωστοί εγκληματολόγοι, οι ειδικοί της ανομβρίας, οι αυτοσχέδιοι ποινικολόγοι και οι εξπέρ των πολέμων πήραν και πάλι τις θέσεις τους μπροστά στους δοκιμαστικούς σωλήνες των ενημερωτικών εργαστηρίων τους και βάλθηκαν να εξιχνιάσουν το ομολογιακό μυστήριο. Πότε εκδόθηκε, ποιος το εξέδωσε, γιατί το κράτησαν μυστικό, ποιοι το έμαθαν πρώτοι, πόσα κέρδισε ο μεν και πόσα ο δε. Φταίει ο υπουργός ή γραμματέας; Η τράπεζα ή το χρηματιστήριο; Φταίνε οι κουμπάροι ή οι γαμπροί, τα παιδιά ή τα ανίψια; Κι από κοντά οι πολέμαρχοι του ΠΑΣΟΚ, με όρθια πάλι τα λάβαρα, όμοιοι με τους ιππότες του ναού, τιμητές της ηθικής και εντιμότητας, προάγγελοι ενός άλλου κόσμου, της «νέας αλλαγής» και του νέου συμβολαίου. Να παραιτηθεί ο υπουργός φώναζαν αυτοί. Να τους εκτελέσουμε στην κεντρική πλατεία φώναζαν οι άλλοι. Οχι συμψηφισμούς στην απάτη, ωρυόνταν οι πρώην. Είναι νόμιμη η πρακτική και η υπόθεση πήγε στην αδέκαστη δικαιοσύνη, απαντούσαν οι νυν. Θα μου πεις σωστό δεν είναι, όταν αποκαλύπτεται μια απάτη, να τη σχολιάζουμε, να την καταδικάζουμε και να ζητάμε την τιμωρία των υπευθύνων; Σωστό δεν είναι να ενημερώνουμε, όσο γίνεται πιο πλατιά, το λαό γι' αυτά που συμβαίνουν;

Και βέβαια είναι σωστό. Με τη διαφορά πως όταν σχολιάζουμε ένα γεγονός να το γνωρίζουμε καλά. Να γνωρίζουμε την ουσία του, να αποκαλύπτουμε τις αιτίες του κι όταν ζητάμε την καταδίκη και την τιμωρία των άλλων να λέμε γιατί δεν τιμωρηθήκαμε εμείς, όταν κάναμε τα ίδια, ή γιατί δεν τιμωρήθηκαν οι φίλοι μας, όταν έκαναν τα ίδια και χειρότερα. Και πρώτα απ' όλα, όταν ενημερώνουμε να μην περιοριζόμαστε στην επιφάνεια. Να μην «κουτσομπολεύουμε», έτσι, για να τραβήξουμε την προσοχή των αδιάφορων. Γιατί αυτό έγινε με το περίφημο, αμαρτωλό «ομόλογο». Ολα για την επιφάνεια, όλα έτσι, για να πούμε και μεις κάτι. Και όχι για να πούμε ξεκάθαρα πως πίσω από το σύνθετο και εν πολλοίς δυσνόητο οικονομικό φαινόμενο του συγκεκριμένου «ομολόγου» κρύβεται μια πολύ απλή αλήθεια: η χυδαία διάθεση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να στήσουν ένα ζοφερό και ανατριχιαστικό τζόγο με τα χρήματα των εργαζομένων. Η κατάπτυστη διάθεσή τους, αφού στεγνώσουν τα χρήματα αυτά από τον ιδρώτα, τα δάκρυα και πολλές φορές το αίμα αυτών που τους τα εμπιστεύτηκαν, για ώρα ανάγκης, να τα παίξουν στα ζάρια. Στα κρυφά. Βέβαια, ε; Μην τύχει και τους πάρει μυρωδιά η Δικαιοσύνη, που τώρα την επικαλούνται για να βρει την αλήθεια. Να βρει τους ενόχους. Μα τους γνωρίζουμε τους ενόχους. Την αλήθεια ζητάμε, και όχι τη δύσοσμη ενημέρωσή σας!