Στίχοι από το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου, «Αι ευχαί»

Της θαλάσσης καλύτερα

φουσκωμένα τα κύματα

να πνίξουν την πατρίδα μου

ωσάν απελπισμένην

έρημον βάρκαν.

Στη στεριάν, στα νησία

καλύτερα μίαν φλόγα

να ιδώ παντού χυμένην,

τρώγουσαν πόλεις, δάση,

λαούς και ελπίδας,

Καλύτερα καλύτερα

διασκορπισμένοι οι Ελληνες

να τρέχωσι τον κόσμον,

με εξαπλωμένη χείρα

ψωμοζητούντες

Παρά προστάτας να 'χωμεν..

Μέ ποτέ δεν εθάμβωσαν

πλούτη ή μεγάλα ονόματα,

μέ ποτέ δεν εθάμβωσαν

σκήπτρων ακτίνες.

Αν οπόταν πεθαίνη

πονηρός βασιλεύς

έσβυν' η νύκτα έν' άστρον,

ήθελον μείνει ολίγα

ουράνια φώτα. (...)