Στην επιστροφή από μια μεγάλη παραγγελία που είχαν κάνει οι εργαζόμενοι ενός γραφείου στο Σύνταγμα και με το θερμόμετρο να έχει ξεπεράσει τους 43 βαθμούς Κελσίου, συναντήσαμε τον Γιώργο Κώστα, ένα από τα παιδιά που πηγαίνουν τις παραγγελίες. Η κούραση και η εξουθένωση ήταν ολοφάνερη στο πρόσωπό του. «Από το πρωί έχω κάνει τρία δρομολόγια στο κέντρο της Αθήνας. Σύνταγμα, Αμπελόκηπους, Βικτώρια. Και έχω άλλες πέντε ώρες, οι οποίες θα είναι γεμάτες δρομολόγια. Είναι μεγάλο βάσανο αυτή η δουλιά», επισημαίνει.

Ο Γιώργος είναι 22 χρονών και επί δύο χρόνια φοιτούσε σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ, έχοντας επιλέξει την ειδικότητα του ηχολήπτη. Βέβαια, και ο Γιώργος είναι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους, που το πέρασμά τους από κάποια ιδιωτική σχολή, κάθε άλλο παρά τους εξασφάλισε κάποια εργασία σχετική με το αντικείμενο που είχαν σπουδάσει. «Τα κυκλώματα είναι πολύ στενά. Οι ιδιωτικές σχολές το μόνο που σου προσφέρουν είναι ένα τυπικό χαρτί. Οπως καταλαβαίνεις, μετά από τα, περίπου, δύο εκατομμύρια που στοίχισαν τα δύο χρόνια στη σχολή, είναι αδύνατο να ζητήσεις άλλα τόσα από τους γονείς σου, για να σε συντηρούν μέχρι να περάσεις το διάστημα που θα βρεις αυτό που θέλεις να κάνεις. Που έχεις ονειρευτεί».

Ομως, ο Γιώργος δεν παραιτείται και είναι αποφασισμένος τελικά «να τη βρει την άκρη». «Σίγουρα δε σκοπεύω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου, πάνω στο μηχανάκι και να τρέχω από σπίτι σε σπίτι. Παράλληλα με τη δουλιά στην πιτσαρία, λέει, έχω βάλει γνωστούς και φίλους να ψάχνουν. Το ίδιο κάνω κι εγώ, όποτε έχω ελεύθερο χρόνο».

Ελεύθερος χρόνος, που, δυστυχώς, είναι πολύ περιορισμένος, μια και η δουλιά δε σου αφήνει πολλά χρονικά περιθώρια για «να ψαχτείς», αλλά ούτε και μετά από οχτώ ώρες πήγαινε - έλα, έχεις την ευεξία για να τρέξεις, να ρωτήσεις, να μάθεις, να ενδιαφερθείς. «Φαντάσου, επισημαίνει ο Γιώργος, να είσαι οχτώ ώρες μέσα στο λιοπύρι το καλοκαίρι, είτε μέσα σε πλημμυρισμένους δρόμους το χειμώνα. Με τι διάθεση μετά να τρέξεις και να ρωτήσεις για άλλη δουλιά; Το μόνο που σκέφτεσαι είναι να κοιμηθείς. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δε γουστάρω να περάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, κάνοντας τέτοιες δουλιές; Είναι στιγμές, μα το θεό, που καταριέμαι την τύχη μου και τη ζωή που κάνω. Καταριέμαι όλο αυτό που λέγεται σύστημα, όλα και όλους όσοι με εκμεταλλεύονται. Τελικά, είναι πάρα πολλά εκείνα που δε σε αφήνουν να ανασάνεις, σου πνίγουν τα όνειρα, σου στερούν το δικαίωμα έστω και να δοκιμάσεις. Ναι, όλα αυτά είναι που καταριέμαι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ»...