Το σπίτι, όπου έζησα μέχρι τα πρώτα μου χρόνια είχε μια μικρή αυλή από πίσω με μια βερικοκιά, ένα αγιόκλημα από τη μια μεριά, και ένα γιασεμί από την άλλη. Κάτω από το γιασεμί, που δεν το θυμάμαι ποτέ ανθισμένο, γιατί, ήτανε, από αυτά που δεν ανθίζουν, έλεγε ο πατέρας, παρά τα έχουν έτσι, για πρασινάδα, είχαμε στήσει ένα κουμάσι, φτιαγμένο με ξύλα μαζεμένα από εδώ κι από εκεί. Και μέσα στο κουμάσι είχαμε βάλει δυο κουνέλια. Ασπρα, κάτασπρα. Το ένα το λέγαμε Πάτροκλο και το άλλο Αχιλλέα. Αυτό που το λέγαμε Αχιλλέα ήτανε θηλυκό, βέβαια, όπως είχαμε καταλάβει από μια σκηνή ερωτικής περιπτύξεως με τον Πάτροκλο, αλλά αυτό δε μας πείραζε. Οταν τα βαφτίσαμε περνούσαμε την περίοδο της αρχαιοφιλίας μας και γι' αυτό θέλαμε να δώσουμε στα κουνέλια ονόματα αρχαίων ηρώων. Ητανε κι από πάνω ο θείος μου ο Αλέξαντρος που μας είχε ταράξει με την Οδύσσεια που κοντεύαμε να τη μάθουμε απ' έξω κι έτσι δε μας γλίτωσαν τα κουνέλια, Πάτροκλος το ένα και Αχιλλέας το άλλο. Ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, που έλεγε και ο καθαρευουσιάνος διευθυντής του σχολείου μας, κύριος Πελέκης με το κανονικό του το όνομα, Ξούρας με το παρατσούκλι του, λόγω της φαλάκρας του.

Στην αυλή αυτή, λοιπόν, μας φώναξε ένα πρωί ο πατέρας μου και μας ανακοίνωσε το νέο: μετακομίζουμε. Νοικιάσαμε άλλο σπίτι στην Τούμπα. Θα παντρευτεί η θεια σας η Κασσάντρα, μας είπε, και ο νέος γαμπρός θέλει για προίκα όλο το σπίτι... Ετσι και μεις νοικιάσαμε ένα άλλο σπίτι και θα μείνουμε εκεί. Θα είναι κοντά στο καινούργιο σας σχολείο και στο γήπεδο του ΠΑΟΚ. Είναι αλήθεια πως το νέο της μετακόμισης δε μου πολυάρεσε. Ή μάλλον δε μου άρεσε καθόλου. Μου φάνηκε σαν μια μεγάλη περιπέτεια, σαν ένας θλιβερός ξενιτεμός. Θα έχανα τους φίλους μου, και ιδιαίτερα τη Χρυσαυγή που δεν έχανα την ευκαιρία να της στέλνω ραβασάκια, ακόμα και μέσα στο μάθημα, την ώρα που ο Ξούρας μας παρέδιδε θρησκευτικά, με ποιήματα, αντιγραμμένα από το ημερολόγιο του τοίχου, που έλεγα πως ήτανε δικά μου. Θα έχανα τον Πάτροκλο και τον Αχιλλέα, γιατί το καινούργιο μας σπίτι δεν είχε αυλή, κι έτσι δεν υπήρχε η δυνατότητα να φτιάξουμε κουμάσι. Θα έχανα και το οικόπεδο του κυρίου Μπλέκα, όπου ξημεροβραδιαζόμαστε, για να παίζουμε δίτερμα με την άλλη γειτονιά. Τα «ηρωικά γεράκια» η δική μας ομάδα, οι «πονηρές αλεπούδες» η δικιά τους. Και πάνω απ' όλα θα έχανα τον Αριστείδη τον ποδηλατά που δεχότανε να μας νοικιάζει ποδήλατα βερεσέ.. Γράψ' τα κυρ' Αριστείδη, κι αυτός έγραφε. Το πότε θα του πληρώναμε τα βερεσέδια ούτε που ρωτούσε ποτέ, γιατί ήτανε σίγουρος πως δε θα του τα πληρώναμε ποτέ. Το μόνο που με παρηγορούσε στη μεγάλη μου θλίψη για τη μετακόμιση ήτανε το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Μεγάλο δώρο αυτό. Και να μην είχαμε λεφτά να μπούμε μέσα θα παρακολουθούσαμε από έξω τις φωνές, τα αχ και τα βαχ, τις βρισιές, τους καυγάδες. Και στα τελευταία πέντε δέκα λεπτά, όπως γινότανε πάντα, θα άνοιγαν οι πόρτες και θα μπαίναμε μέσα όλοι τζάμπα.

Κι αυτή την ιστορία τη θυμήθηκα το περασμένο Σάββατο που παίζαμε με την Τουρκία. Τώρα όμως ήτανε όλα διαφορετικά. Ούτε ο πατέρας ζει, ούτε ο θείος Αλέξαντρος, ούτε ο Αριστείδης, ο ποδηλατάς, ούτε ο Ξούρας, ούτε η Χρυσαυγή. Και πού αυλή να φυτέψω ένα γιασεμί κι ας μην ανθίζει ποτέ!