Η επίσκεψη της ΥΠΕΞ Ντόρας Μπακογιάννη στις ΗΠΑ, οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή στα πενηντάχρονα της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε συνδυασμό με τον αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, δίνουν μια επιπλέον εικόνα της πραγματικότητας στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.

Ασφαλώς, καταλαβαίνουν τα προβλήματα με καλύτερη ενημέρωση από την ελληνική. Μόνο που υπάρχει μια... λεπτομέρεια. Την πολιτική τους την καθορίζουν σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους. Την πολιτική αυτή την εκφράζουν με κοροϊδευτική αλαζονεία που μόνο ένας εθελόδουλος μπορεί να δεχτεί. Απόδειξη γι' αυτό είναι η... βαρύγδουπη δήλωση του Ν. Μπερνς που πολύ παίχτηκε στα ελληνικά ΜΜΕ ότι «ο Αϊ-Στράτης είναι ελληνικό νησί και δεν περιλαμβάνεται σε αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη». Για να συμπληρώσει ότι «η Ελλάδα πρέπει να συζητήσει τη λύση του προβλήματος με την Τουρκία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ». Δηλαδή, ενώ είναι ελληνικό και μη αποστρατιωτικοποιημένο νησί, πρέπει να συζητήσει στο ΝΑΤΟ για την τύχη του. Πίσω απ' αυτή την αντιφατική δήλωση βρίσκεται η θέση των ΗΠΑ ότι τα νησιά στο Αιγαίο είναι ελληνικά μόνο κατ' όνομα.

Στην ουσία πρέπει να συγκυριαρχηθούν, μαζί με το Αιγαίο με την Τουρκία υπό την υψηλή αμερικανική επιτήρηση, προσανατολισμό και έλεγχο. Είναι το παλιό σενάριο της μετατόπισης της αποκλειστικής ελληνικής ανατολικής επικράτειας «επί το δυτικότερον». Την αλήθεια αυτή, που εξελίσσεται μέσα στα συμβατικά πλαίσια του ΝΑΤΟ, κάνει ότι δε θέλει να καταλάβει η Ελληνίδα ΥΠΕΞ. Επίσης ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε γεμάτος αισιοδοξία στις δηλώσεις του για την αναγνώριση από τους εταίρους του ρόλου της Ελλάδας στην ευρω-ενωσιακή πορεία. Το μόνο ουσιαστικά καινούριο που μπορεί να ειπωθεί είναι η συμφωνία του αγωγού πετρελαίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη με το μεγάλο ευρω-ενωσιακό ενδιαφέρον. Στο ζήτημα αυτό χρειάζεται η εξής επικίνδυνη επισήμανση: Η μέχρι τώρα υποταγή και προσαρμογή της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης στα ευρω-ατλαντικά συμφέροντα και κελεύσματα περιοριζόταν εσωτερικά στην ύπαρξη των στρατιωτικών βάσεων. Οτιδήποτε άλλο βρισκόταν στις εξωτερικές αποφάσεις της δυτικής συμμαχίας που υλοποιούσαν οι αστικές ελληνικές κυβερνήσεις. Αυτή η κατάσταση φαίνεται να μεταβάλλεται με το ζήτημα του αγωγού. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοσυμμαχικές αντιθέσεις μεταφέρονται στο εσωτερικό της Ελλάδας, με τη συμμετοχή του ελληνικού καπιταλισμού στην εκμετάλλευση και στις αποφάσεις. Αυτή είναι μια νέα ποιότητα εμπλοκής της Ελλάδας, που την καθιστά υποκείμενο των οποιωνδήποτε αντιδράσεων και συνεπειών στη διεθνή κρίση. Η ελληνική αστική τάξη χώνει βαθιά την Ελλάδα στην ιμπεριαλιστική συνεκμετάλλευση και συνυπευθυνότητα έναντι τρίτων χωρών. Αυτή είναι επισφράγιση μιας νέας ποιότητας.