«

Στην πόλη μας είναι συγκλονιστικά μεγάλο το πρόβλημα ανεργίας. 100 δημότες κάθε εβδομάδα με επισκέπτονται στο γραφείο μου ζητώντας δουλιά». Αυτή η καταπληκτική δήλωση ανήκει στον Ανδρέα Φούρα, νυν δήμαρχο Πάτρας και πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ αλλά και υπουργό επί κυβέρνησης Σημίτη. Μάλιστα! Βέβαια θα είχε, ίσως, ένα... στατιστικό ενδιαφέρον να καταγραφεί - έστω και σε εβδομαδιαία βάση - για το πότε τον επισκέπτονταν περισσότεροι πολίτες στο γραφείο του: Οταν ήταν βουλευτής, όταν ήταν υπουργός ή τώρα που είναι δήμαρχος; Οσο για το τι ζητάνε οι πολίτες; Αν και όλοι ξέρουμε, το ομολογεί άλλωστε - μάλλον όψιμα - και ο ίδιος: Δουλιά!

Ανθρωπος χωρίς δουλιά, σώμα δίχως άκρα, που θα έλεγε και ο ποιητής. Αραγε, αναρωτήθηκε ποτέ ο κ. Φούρας γιατί είναι «συγκλονιστικά μεγάλο το πρόβλημα ανεργίας στην Πάτρα» και πολύ περισσότερο ποιοι είναι υπεύθυνοι; Ας τον ενημερώσουμε, λοιπόν, με απλά και συγκεκριμένα στοιχεία: Επί των ημερών τους (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) η ανεργία στην Πάτρα και στο νομό γενικότερα, από το 5% το 1988 εκτινάχτηκε λίγα χρόνια αργότερα στα ύψη και σήμερα το ποσοστό αυτό βρίσκεται σταθερά πάνω από το 25%, ενώ ταυτόχρονα το ποσοστό των ημιαπασχολήσιμων αγγίζει το 40%. Την ίδια στιγμή, το μεγάλο κεφάλαιο που δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή και είχε την ευκαιρία, μεταξύ άλλων, να ξεκοκαλίσει πολλά δισεκατομμύρια δραχμές από τα περίφημα ΕΟΚικά Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και διάφορες επιδοτήσεις, μόλις ήρθε το «πλήρωμα» του χρόνου, «έκλεισε» τις επιχειρήσεις του, αφήνοντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους.

Η Πάτρα δεν είναι «Πρωτεύουσα Πόλη» όπως προπαγάνδιζε το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Α. Φούρα, αλλά Πρωτεύουσα της Ανεργίας και της Φτώχειας. Αυτό το αποτέλεσμα, πιστώνεται και στην κυβέρνηση της ΝΔ και στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την οποία υπηρέτησε ως βουλευτής για περισσότερο από μια 10ετία, χώρια που κάθησε και σε υπουργικό θώκο. Αυτό που ευημερεί τελικά στην Πάτρα, και παραμένει «σταθερή αξία», χάρη στις... άοκνες προσπάθειες των πολιτικών εκπροσώπων του δικομματισμού - σημαίνον στέλεχος και ο ίδιος, άλλωστε - είναι τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Απέναντι σε αυτή την αποθέωση του θράσους, αλλά και στο εμπόριο ελπίδας με το οποίο τροφοδοτούν τους ρουσφετολογικούς «πάγκους» (ή καλύτερα τις... τραπεζαρίες) στα γραφεία τους για να «υποδεχτούν» τους πολίτες, ιδιαίτερα όταν πλησιάζουν οι εκλογές, μια τύχη τους πρέπει: Οι ίδιοι οι πολίτες να μην τους επιτρέψουν πια να καταρρακώνουν την αξιοπρέπειά τους. Να τους γυρίσουν... ανάποδα. Και αυτούς και το άθλιο ρουσφετολογικό παζάρι τους και τις - εκ προοιμίου - αθετημένες υποσχέσεις τους.