Ξημερώνει Πρωτομαγιά κι ένας μουρτζούφλης ουρανός διαμαρτύρεται για τα κακώς κείμενα. Μέρα ξεχωριστή. Μέρα που κυλά μέσα στις φλέβες της Εργατικής Τάξης. Στους Αγώνες, τα Ονειρα και την Ιστορία της. Μέσα από κόκκινους ανθούς, ενωμένοι εργάτες κρατιούνται σταυρωτά και προχωράνε. Ωρες - ώρες σηκώνουν τις γροθιές και φωνάζουν. Κι από τον άλλο δρόμο κι από τον παρακάτω και λίγο πιο κει, λεφούσια οι εργάτες γιορτάζουν την άγια, τη δική τους μέρα τη ζυμωμένη με αίμα και θυσία. Τα μεγάφωνα τους καλωσορίζουν, μέσα από ζητωκραυγές βαδίζουν για το μέλλον. Ομορφες κοπέλες τους ραίνουνε με άνθη.

Ολο και νέοι άνθρωποι, όλο και καινούρια πρόσωπα, λαμπερά και διψασμένα. Οι νέοι της αναδουλειάς και της στερημένης μόρφωσης. Εχουν σήμερα το πρόβλημα να κατέβουνε στο δρόμο. Ολο όμως και κάποιοι λείπουνε. Κάποιοι που δεν είναι τώρα στο πλάι μας. Κάποιοι που μίσεψαν. Λίγα κόκκινα λουλούδια και γι' αυτό να τους τιμήσουμε. Να κι ένας γνωστός, και κάποιος άλλος λίγο παρακάτω, κι ένας τρίτος πιο πέρα σου χαμογελά και σου σφίγγει το χέρι. Ολοι στα γιορτινά τους, όλοι την ίδια φλόγα. Τι ωραία είναι που ανταμώνουμε, τι ωραία που σμίγουνε οι φωνές μας. Η μέρα είναι δικιά μας.

Ευλογημένη η μέρα που ξημέρωσε, ευλογημένο το φως του ήλιου, ευλογημένα τα αγριολούλουδα στους αγρούς. 200 παλικάρια σαν σε πανηγύρι, φορτωμένοι σε γερμανικά καμιόνια, τραβάνε για την Καισαριανή. Χορεύουνε και τραγουδάνε. Εστω κι αν βαδίζουν στο γκρεμό, βαδίζουνε στο θάνατο. Ακούγονται ριπές πολυβόλου κι εκείνοι τραγουδάνε, φωνές κι ομοβροντίες κι εκείνοι στέλνουνε μηνύματα ελπίδας. Ανάμεσα στις παπαρούνες κυλάει άλικο αίμα κι εκείνες βαθαίνουνε το μίσχο και κοκκινίζουν πιο πολύ από περηφάνια.

Ολα τριγύρω κόκκινα. Σα μελίσσι βουερό που τσιμπολογά χυμούς από τα λουλούδια. Τεράστια μέρα. Κανείς δεν μπορεί ν' αμαυρώσει τη μέρα. Είναι η μέρα της Εργατιάς, ταιριαστή με το χρόνο και την εποχή, βαμμένη μ' αίμα, με αγώνες και με θυσίες. Μαζεμένοι στις άκρες του δρόμου, χαιρετίζουμε τα παλικάρια. Συντρόφια και φίλοι με το κόκκινο γαρούφαλο στην μπουτουνιέρα. Σήμερα παγώσανε όλες οι τσιμινιέρες, κλείσανε τα γιαπιά, τα ναυπηγεία και οι φάμπρικες. Εργάτες ενωμένοι ποτέ νικημένοι. Τύμπανα και τραγούδια σα να 'στησε ο Ερωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη, χαράματα να προϋπαντήσουνε το Μάη. Κι όλοι από κοντά και πριν και τώρα και μετά πάντα μέσα στις μυρουδιές και τους Αγώνες.

Μέρα ταιριαστή για μισεμό. Αόρατες ανεμόσκαλες στολισμένες με στεφάνια από δάφνες και μύρτα, τους οδηγούν σε φωτισμένους ουρανούς με τυμπανοκρουσίες. Σάλπιγγες και παιάνες τιμάνε τα χαμένα τους Νιάτα. Κι αυτοί μαζί μας σήμερα χαίρονται, γιορτάζουν και δικαιώνονται. Καλή στράτα Σύντροφοι Αγαπημένοι. Θα σας θυμόμαστε και θα σας ακολουθάμε. Γιατί οι αγώνες τελειωμό δεν έχουν. Κάθε μέρα γεννιούνται και νέοι αγώνες κι όποια πέτρα και να σηκώσεις από κάτω οι Κομμουνιστές μπροστάρηδες, καθοδηγητές κι αθάνατοι!