Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεμπερδεύουν με τις δυνάμεις που υπερασπίζονται τη γραμμή της υποταγής και της συναίνεσης στο συνδικαλιστικό κίνημα (φωτ. από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ, με αφορμή τη σύμβαση του αίσχους που υπέγραψε η ΓΣΕΕ)

Σε αντίθεση με τον απολογισμό αυτών των οργανώσεων, το ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε και αυτοτελώς και μέσα από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που δρουν οι δυνάμεις του - ιδιαίτερα εκεί που είναι πλειοψηφία - ώστε να εκφραστεί η αντίθεση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να δημιουργηθούν όροι αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα πρωτοστάτησαν:

• Ενάντια στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στην απελευθέρωση των ωραρίων λειτουργίας των καταστημάτων, στα ελαστικά ωράρια, στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Πρωτοστάτησαν τα σωματεία των Ιδιωτικών Υπαλλήλων και των Εμποροϋπαλλήλων. Παραστάσεις - συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και συλλαλητήρια - αποκλεισμοί καταστημάτων τις Κυριακές, απεργίες, είναι ένα μέρος της δράσης των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.
• Ενάντια στις απολύσεις, στην ανεργία, για το δικαίωμα στην εργασία, για τη μόνιμη και σταθερή με δικαιώματα εργασία. Πρωτοστάτησαν σε αυτή τη δράση τα κλαδικά συνδικάτα του Μετάλλου, όπως ο «Προμηθέας», τα σωματεία της Ζώνης, το Συντονιστικό των ΟΤΑ.
• Ενάντια στη λιτότητα, για την υπογραφή ικανοποιητικών συλλογικών συμβάσεων. Σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα εχθρικό από τη στάση των εργοδοτών και την υπογραφή της σύμβασης λιτότητας και ντροπής της ΓΣΕΕ των 0,77 ευρώ, έγιναν σημαντικοί και επιτυχημένοι αγώνες. Οι οικοδόμοι, οι λογιστές, οι λιθογράφοι, οι εργαζόμενοι στα Τρόφιμα, Ποτά, οι εργαζόμενοι στο Θέαμα - Ακρόαμα, στην ιδιωτική Υγεία, οι εργαζόμενοι στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, πάλεψαν σκληρά και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων πέτυχαν όλοι αυξήσεις πάνω από την ΕΣΣΕ και ορισμένοι πολύ περισσότερο έως και 9%, ποσοστό σημαντικό υπό τους όρους που δόθηκε η μάχη. Τέτοια παραδείγματα είναι των οικοδόμων, των εργαζομένων στη Ζώνη, των λιθογράφων, των εργαζομένων στο καζίνο της Πάρνηθας κ.ά.
• Ενάντια στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία και την Υγεία. Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, το ΠΑΜΕ Υγείας πρωτοστάτησαν στην αποκάλυψη του χαρακτήρα των εξελίξεων και ήταν η μόνη δύναμη που έλεγε καθαρά τα πράγματα και προειδοποιούσε. Π.χ. για το άρθρο 16 - το νόμο για την Παιδεία -, το πλαίσιο λειτουργίας των νοσοκομείων. Συνέβαλε σημαντικά στις κινητοποιήσεις που έγιναν, αλλά ανέπτυξε και αυτοτελείς κινητοποιήσεις, όπως απογευματινά συλλαλητήρια, πικετοφορίες, παραστάσεις, αποκλεισμοί νοσοκομείων κλπ.
• Ενάντια στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου - επιχειρήσεων και οργανισμών στο μεγάλο ιδιωτικό ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Θυμίζουμε τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ στις Τράπεζες, στον ΟΤΕ, τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ Αθήνας και των σωματείων με την επιβολή ελεύθερης εισόδου στις παραλίες, στα διόδια και την ευρύτερη απήχηση που είχαν από τους εργαζόμενους.

Η δράση αυτή των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, στις συνθήκες της αντεργατικής αντεπίθεσης που οδηγεί στη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων, είναι από τους βασικούς, ο βασικότερος ίσως παράγοντας που συνέβαλε στην ανάπτυξη αυτών των αντιστάσεων, αυτών των αγώνων, τόσο κατά εργασιακό χώρο και κλάδο, όσο και γενικότερα, πανελλαδικά.

Αναμφισβήτητα, χωρίς αυτές τις αντιστάσεις, χωρίς αυτούς τους αγώνες τα πράγματα θα ήταν χειρότερα. Η δράση αυτή του ΠΑΜΕ, των δυνάμεων που το συγκροτούν και το ακολουθούν, ο προσανατολισμός αυτής της δράσης ενοχλεί. Είναι το αγκάθι που πονά και που σαν προοπτική τρομοκρατεί τους εργοδότες, την κυβέρνηση αλλά και τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Είναι δεκάδες τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΜΕ που απειλήθηκαν, έγινε προσπάθεια να τρομοκρατηθούν και απολύθηκαν. Και είναι το ΠΑΜΕ και η δράση του που απέτρεψε απολύσεις σε ξενοδοχεία, σε σούπερ μάρκετ, σε εργοστάσια. Μια δράση πολύ σημαντική, που ανάλογη δεν έχει να επιδείξει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Σωστά τόσο οι εργοδότες και η κυβέρνηση όσο και οι ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού βλέπουν στο ΠΑΜΕ τον πιο συνεπή εχθρό τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό είναι που οδηγεί σε κοινά αντιΠΑΜΕ ψηφοδέλτια, όπως στην Ομοσπονδία των εργαζομένων στην ιδιωτική Υγεία, στην Ομοσπονδία Φαρμάκου, στην Ομοσπονδία Τροφίμων και Ποτών, στην Ομοσπονδία Κλωστοϋφαντουργών και Δέρματος, στην Ομοσπονδία Θεάματος - Ακροάματος. Στα Εργατικά Κέντρα της Πρέβεζας, της Λέσβου, στο Σύλλογο της Τράπεζας Πειραιώς και σε άλλες οργανώσεις.

Ετσι, τόσο από τη δράση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, όσο και από τη δράση των ηγεσιών του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού επιβεβαιώνεται και πάλι αυτό που η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος διδάσκει: Οτι δηλαδή η ικανότητα άμυνας της εργατικής τάξης απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, η ικανότητά της να αντεπιτεθεί και να καταχτήσει νέα δικαιώματα, συνδέεται με την υποχώρηση, με την ήττα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ως φορέα του «κοινωνικού εταιρισμού», του συμβιβασμού και της υποταγής στις γραμμές της εργατικής τάξης και την παράλληλη ενίσχυση του ΠΑΜΕ, της ταξικής γραμμής στο συνδικαλιστικό κίνημα.