Υπουλα παιχνίδια συνειρμών και χειρισμού της κοινωνικής ψυχολογίας, με αφορμή το δράμα των νεκρών ναυτικών του υποβρυχίου «Κουρσκ» παρατηρούμε όλες αυτές τις μέρες της τραγωδίας από ηλεκτρονικά ΜΜΕ και διάφορους πολιτικούς αναλυτές. Παιχνίδια, που ανακατεύουν σκόπιμα διαφορετικές συνθήκες και καταστάσεις από την περίοδο της σοβιετικής εξουσίας, με τις σημερινές και τις γνωστές αγκωνιές των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Βέβαια, ο ασύδοτος κυνισμός τους δεν μπορούσε να βρει καλύτερη ευκαιρία μόνο που ο υπερβάλλων ζήλος μερικών όλο και πιο πολύ μας πονηρεύει... Και μην τολμήσει κανείς να πει πως είναι μόνο από υπερβάλλοντα ζήλο ή από απλή πρωτοβουλία των διεθνών ΜΜΕ και ειδησεογραφικών πρακτορείων...

Πάντως, με αφορμή και όλα αυτά ο νους του κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου -ακόμα και άθελά του- κάνει λογικά ερωτήματα: Ποιος μπορεί να πιστέψει ποτέ πως είναι δυνατόν να κάνει άσκηση ο ρωσικός στόλος στη Βαλτική και να μην παρακολουθείται στενά από αμερικανικά πλοία; Κάτι τέτοιο θα ήταν η χειρότερη κατάντια για τον ίδιο τον αμερικανικό στόλο και θα παραβίαζε όλους τους κανόνες της λογικής. Γίνεται να συμβεί το οτιδήποτε στο πιο εξοπλισμένο ρωσικό υποβρύχιο (ακόμα και το φτέρνισμα ενός ναύτη...) και να μην το πιάσουν τα ηλεκτρονικά τέλεια μηχανήματα; Ενώ ο Πούτιν αρνιόταν, ως όφειλε, «βοήθεια» από τους αντικειμενικά -αν όχι εχθρούς- τουλάχιστον ανταγωνιστές, γιατί δέχτηκε αμέσως μετά από τηλεφώνημα του Μπιλ Κλίντον, όπως λένε τα ειδησεογραφικά πρακτορεία; Ο Ρώσος Πρόεδρος, άραγε, δε νοιαζόταν για την τύχη του πληρώματός του και του κύρους του και νοιάστηκε περισσότερο ο Μπ. Κλίντον; Τι ήθελε, τι διαπραγματευόταν ο αρχηγός της ΣΙΑ στη Ρωσία μετά από την περιοδεία του στα Βαλκάνια;

Ποτέ δεν απαντιούνται τέτοια ερωτήματα κατηγορηματικά χωρίς να υπάρχουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία, αλλά υπάρχει λογική. Το έτος 2000 κανένας δεν τρώει κουτόχορτο...