Προκαλεί, πράγματι, σπαραγμό η θέαση και μόνο των χιλιάδων στρεμμάτων καμένων δασών και καλλιεργιών. Προκαλεί συγκίνηση τόσο ο πόνος του αγρότη που χάνει το βιος του όσο και το ξέσπασμα του πυροσβέστη που τον στέλνουν ξυπόλυτο στα αγκάθια να παίξει τη ζωή του κορόνα γράμματα, όχι αλήθεια για να σβήσει τη φωτιά, αλλά για να παραχθεί το αναγκαίο τηλεοπτικό υλικό που θα πείσει το πόπολο ότι η κρατική μηχανή δεν τρώει τζάμπα το ψωμί της.

Ομως, ως εδώ! Υπάρχει και για το κουτόχορτο ένα όριο αντοχής. Η παράθεση και μόνο της λίστας των περιοχών που κάηκαν ή καίγονται δεν αφήνει περιθώρια για νερόβραστους συναισθηματισμούς. Σάμος, Φθιώτιδα, Γορτυνία, Ηλεία, Γρεβενά, Κορινθία, Γιάννενα, Εύβοια, Πήλιο, Σκιάθος, Κύθηρα... Τριάντα χρόνια τώρα το κερδοσκοπικό παιγνίδι επί της γης βγήκε από τις πόλεις και επεκτάθηκε στην ύπαιθρο. Δεν πρόκειται για συμφορά, δεν είναι αποτέλεσμα θεομηνίας, δε φταίει ο κακός ο καιρός. Υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα που καίνε τη γη και υπάρχει πολιτική διακυβέρνηση που δίνει το προσάναμμα. Στο στόχαστρο αυτών των συμφερόντων μπήκαν ωραίες παραθαλάσσιες περιοχές, γραφικά δάση, βιότοποι. Τα συρματοπλέγματα των οικοπεδοφάγων, οι αυθαιρετούχοι, οι πλαστοί τίτλοι ιδιοκτησίας, οι «λαδωμένοι» κρατικοί υπάλληλοι, οι ασυνείδητοι δικηγόροι και συμβολαιογράφοι, οι μπουλντόζες των εργολάβων, ένας ολόκληρος στρατός παίρνει μέρος σ' αυτήν την εκστρατεία.

Ολα αυτά τα χρόνια έχουν μαζί τους το νόμο. Ο ν.998/1979 με τις ρυθμίσεις του άνοιξε το δρόμο για την οικοπεδοποίηση των δασών βαφτίζοντας χορτολιβαδικές 15 εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων. Το 1985 ο ν.1541 παραχωρούσε την εκμετάλλευση δασών σε συνεταιρισμούς. Το 1987 ο ν.1734 αποχαρακτηρίζει 52 εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων, αλλά ευτυχώς κρίθηκε αντισυνταγματικός. Ηδη στα συρτάρια του υπουργείου Γεωργίας υπάρχει σχέδιο νόμου που νομιμοποιεί καταπατήσεις οι οποίες έχουν γίνει διαχρονικά στα δάση και στις δασικές εκτάσεις, δίνει τίτλους κυριότητας σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα που δεν είχαν κυριότητα, αλλάζει τη διαδικασία των πράξεων χαρακτηρισμού προς το χειρότερο, τροποποιεί το ν.1734 για τα βοσκοτόπια με φραστικές αλλαγές σε εκείνα τα άρθρα που το 1987 είχαν κριθεί αντισυνταγματικά. Το 1998 ακολούθησε η απόφαση της κυβέρνησης να αναθέσει την ευθύνη κατάσβεσης των πυρκαγιών στην Πυροσβεστική, παρακάμπτοντας τις προτάσεις των κατ' εξοχήν αρμόδιων φορέων για δημιουργία ενιαίου φορέα δασοπροστασίας. Κατόρθωσε, μάλιστα, να υποβαθμίσει μέχρι εκεί που μπορούσε τον τομέα της πρόληψης και να ενισχύσει τον τομέα καταστολής. Ετσι που να φαίνεται στις κάμερες ότι κάτι γίνεται την ώρα της φωτιάς. Τα αποτελέσματα φάνηκαν φέτος με τις τεράστιες καταστροφές και τους θανάτους.

Ηκυβέρνηση έβαλε τους πυροσβέστες να τρέχουν και έχουν οργώσει την επικράτεια, ρωτώντας κάθε φορά τους κατοίκους «από πού πάνε για τις φλόγες;» Παλιά υπήρχαν δασοφύλακες, εποχικοί δασοπυροσβέστες, ρητινοσυλλέκτες, δασικοί υπάλληλοι, που γνώριζαν κάθε σπιθαμή του δάσους. Τώρα προσπαθούν μόνο με τους χάρτες... Ας σταματήσει, λοιπόν, το παραμύθι για τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, για το εύφλεκτο μεσογειακό περιβάλλον, για το πεταμένο τσιγάρο, για τον αγρότη που του ξέφυγε η φωτιά. Κι ας γίνει καθαρό πως μόνο μια ριζική ανατροπή αυτής της πολιτικής μπορεί να βάλει τέλος στην καταστροφή.