«Ποιους και γιατί ενοχλεί η θέση του ΚΚΕ ότι δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ότι η απρόσκοπτη εναλλαγή τους δίνει ανάσα και παράταση ζωής στην αντιλαϊκή πολιτική σε βάρος της μισθωτής εργασίας και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, και πιο ειδικά σε βάρος της νεολαίας, των νέων γυναικών;». Το παραπάνω ερώτημα έθεσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες βράδυ σε συγκέντρωση στην πλατεία Ηρώων της Ηλιούπολης. Απαντώντας υπογράμμισε:

«1. Ενοχλεί τη ΝΔ γιατί θέλει να συντηρεί την εντύπωση ότι είναι ένα κόμμα διαφορετικό από το ΠΑΣΟΚ ως προς την ικανότητα και την εντιμότητα της διαχείρισης. Επιδιώκει να αναγορευτεί ως ο νυν και αεί καταξιωμένος διαχειριστής της συντηρητικής πολιτικής, σε αντίθεση με τη σχετικά πιο πρόσφατη, ιστορικά, του ΠΑΣΟΚ, πορεία προς τα δεξιά. Επιδιώκει να ενδυθεί το μανδύα ενός σύγχρονου κόμματος που είναι απαλλαγμένο από πάθη, μίση και προκαταλήψεις, που συμπεριφέρεται με δημοκρατικούς κανόνες και διαφάνεια. Το κόμμα που θα εξασφαλίσει, κάποτε, μέσω της υπηρέτησης του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, την ευημερία των εργαζομένων.

2. Ενοχλεί το ΠΑΣΟΚ γιατί θέλει πάση θυσία να διατηρήσει την ξεπερασμένη πια εδώ και πολύ καιρό γραμμή δεξιά - αντιδεξιά ώστε να συγκαλύψει τη συντηρητική πορεία του που ξεκίνησε "δειλά" από τα μέσα της 10ετίας του '80 και αποκρυσταλλώθηκε καθαρά από το 1992 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την αποδοχή της λεγόμενης νέας τάξης πραγμάτων. Να κρύψει τη σύμπλευσή του με τη ΝΔ σε ζητήματα στρατηγικής και προγράμματος. Να αποδείξει απέναντι στην άρχουσα τάξη και τον ιμπεριαλισμό ότι έχει την ικανότητα να χειραγωγεί και να μανουβράρει, κατά τη γνώμη του στο διηνεκές, τους εργαζόμενους.

3. Ενοχλεί τους οπορτουνιστές, που θέλουν μεν να κρατήσουν κάποια απόσταση και από τα δύο κόμματα, ώστε να αντιμετωπίσουν τον ηγεμονισμό του ΠΑΣΟΚ, αλλά και να κρατάνε ανοιχτή την πόρτα συνεργασίας μαζί του με κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, ώστε να μην αποκαλυφθούν στα μάτια των αριστερών αγωνιστών. Αναζητούν άλλοθι για συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας όταν ο δικομματισμός, όπως λένε, φάει τα ψωμιά του. Δε θέλουν να δουν πού κατέληξε το ανάλογο "πείραμα" στη Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού.

Ενοχλεί όλους εκείνους που θέλουν να παλέψουν για κάποιες ασήμαντες έως οριακές παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους, ώστε να επιδείξουν τη ρεαλιστικότητα της αλλαγής χωρίς ρήξη και σύγκρουση, δηλαδή μιας αλλαγής που παρομοιάζει με σκορδαλιά δίχως σκόρδο.

Εκείνους που ενδιαφέρονται για το αριστερό και αγωνιστικό προφίλ χωρίς περιεχόμενο και ουσία, γύρω από κάποια επίκαιρα ζητήματα, χωρίς βεβαίως να φθάνουν επί των τύπων των ήλων.

Εκείνους που έχουν συμφέρον να προπαγανδίζουν ότι έπεσαν τα διαχωριστικά τείχη, ότι πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι όροι δεξιά και αριστερά, γιατί αυτό, όπως λένε, απαιτούν οι σύγχρονες συνθήκες.

Εκείνους που ψάχνουν και ψάχνονται επί 40 και 50 ακόμα χρόνια να βρουν την ταυτότητα της ανανέωσης και ακόμα ψάχνουν και ψάχνονται. Στο όνομα του ψαξίματος δικαιολογούν εαυτούς, πότε να είναι συναινετικοί και πότε ακτιβιστές διαμαρτυρόμενοι.

4. Ενοχλεί βεβαίως την αστική τάξη της χώρας, που, ως έμπειρη και έχοντας στρατηγική στόχευση, θέλει από τώρα να ξεκαθαρίσει το έδαφος ώστε προοπτικά να μην υπάρξει η αναγέννηση του εργατικού και του γενικότερου λαϊκού κινήματος, να μην αμφισβητηθεί ούτε μια τρίχα κερδών της, πολύ περισσότερο της ίδιας της εξουσίας της. Την ενοχλεί κυρίως γιατί πίστεψε ότι θα ξεμπερδέψει με το ταξικό κίνημα.

5. Ενοχλεί τα μέγιστα όλους εκείνους που μπορεί να μην ανήκουν στην αστική τάξη, όμως είναι στον περιβάλλοντα χώρο των κομμάτων της εξουσίας, απολαμβάνουν όλα τα οφέλη υπηρετώντας το σύστημα, είτε από διευθυντικές θέσεις είτε ως παπαγαλάκια της έρευνας, της ενημέρωσης, της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης στα μέτρα της "ελεύθερης οικονομίας και αγοράς". Και αν πρόκειται για ιδεολόγους απολογητές του συστήματος υπάρχει εξήγηση, μόνο που δεν είναι όλοι τους ιδεολόγοι ούτε δρουν με το αζημίωτο».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε: «Εκείνο που περισσότερο ενοχλεί είναι ακόμα και η απλή συζήτηση ότι τα συμφέροντα του λαού είναι ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, της αστικής τάξης γενικότερα, ασυμβίβαστα με την "ελεύθερη αγορά και οικονομία". Οτι υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης, ότι δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάπτυξης και, πολύ περισσότερο, ειρηνική συνύπαρξη μονοπωλίων και εργαζομένων.

Οτι υπάρχει διέξοδος, εναλλακτική λύση εξουσίας που θα κατακτηθεί με όρους κινήματος, αλλαγών και ανακατατάξεων από τα κάτω κυρίως και με πολιτικό αντίκρισμα από τα πάνω. Ολοι αυτοί θέλουν να σκοτώσουν κάθε ελπίδα για το λαό. Το ΚΚΕ εκτιμά το πρόγραμμα και την πολιτική των κομμάτων με βάση τη στάση τους απέναντι στα συμφέροντα των μονοπωλίων, του κεφαλαίου γενικότερα, από τη μια, και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, από την άλλη. Με βάση το κριτήριο ποιος επωφελείται από τον πλούτο που παράγουν αποκλειστικά και μόνο η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Δεν επηρεάζεται ούτε από τις σημαίες που σηκώνουν, ούτε από τα συνθήματα που χρησιμοποιούν, ούτε από την ιστορία τους. Αλλωστε, προ πολλού έχει αποκαλυφθεί ότι δεν είσαι ό,τι δηλώσεις.

Η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν πρέπει να δουν την εκλογική μάχη ως ευκαιρία να πετύχουν μια νίκη στο εκλογικό πεδίο, ώστε να τη μετατρέψουν σε εφαλτήριο για την άνοδο του λαϊκού κινήματος.

Ο λαός μπορεί να αποσπάσει παραχωρήσεις και να ανοίξει το δρόμο για πραγματική λύση μόνο όταν δείχνει δύναμη και αποφασιστικότητα να τραβήξει εμπρός. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να χάσουν δύναμη στη Βουλή, να χάσουν την πλειοψηφία στα ηγετικά όργανα του μαζικού κινήματος οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και εκείνοι που συμμαχούν μαζί τους ή τους ανέχονται.

Να κερδίσει έδαφος η εμπιστοσύνη στην οργάνωση και την πάλη των εργαζομένων, μακριά από τη μοιρολατρία και το ιδεολόγημα "αφού όλα συμβαίνουν παγκόσμια έτσι πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα".

Γι' αυτό και ο λαός δεν πρέπει να εμπιστεύεται τις δυνάμεις εκείνες, όπως ο ΣΥΝ ή ο ΛΑ.Ο.Σ. που περιορίζονται σε έναν αντικυβερνητικό αγώνα μειωμένων απαιτήσεων για το λαό και εντός των τειχών της κυρίαρχης πολιτικής».

«Σήμερα - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - χρειάζονται και δυνατοί αγώνες που αποσπούν παραχωρήσεις αλλά και προβολή - διεκδίκηση της ανάγκης ριζικής λύσης, που είναι αδιανόητη δίχως την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού δύναμης, δίχως την τιμωρία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ως μια αρχή για να ανοίξει μια πόρτα, ένα παράθυρο στη λαϊκή ελπίδα. Αν ο λαός δεν προσβλέπει σε κάποια προοπτική, πρέπει να την ψάξει οπωσδήποτε, να τη διαμορφώσει και με τη δική του πείρα και σε κοινή δράση - αντεπίθεση με το ΚΚΕ. Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει μονόδρομος. Αφού υπάρχει ο δρόμος για την πλουτοκρατία, θα υπάρχει και ο δρόμος για το λαό.

Οι στόχοι και τα αιτήματα πάλης δεν μπορεί να διαμορφώνονται με τα κριτήρια των μειωμένων απαιτήσεων που έχουν επιβληθεί σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, με τη λογική των επιδομάτων και των ειδικών ρυθμίσεων. Αλλά με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες και τις δυνατότητες που παρέχει η κερδοφορία, ακόμα και η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη που έχει συντελεστεί, με κριτήριο τις εγχώριες παραγωγικές και άλλες δυνατότητες, τα επιτεύγματα της επιστήμης, τα συμπεράσματα της επιστήμης, και κυρίως με το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι παράγουν, αλλά επειδή είναι αποξενωμένοι τόσο από τα μέσα παραγωγής όσο και από την ιδιοκτησία του παραγόμενου πλούτου, βιώνουν συνεχή επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, στερούνται δικαιώματα, αντιμετωπίζουν, ιδιαίτερα οι νέοι, ένα πιο ανασφαλές αύριο.

Σήμερα οι ανάγκες της εργατικής και λαϊκής οικογένειας απαιτούν λιγότερο χρόνο εργασίας και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, πολύ μεγαλύτερο εισόδημα και σύνταξη, δωρεάν Παιδεία και Υγεία, σύγχρονες κοινωνικές υπηρεσίες, ανάπαυση και διακοπές».

Καταλήγοντας η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε πως τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ διαβάζονται εύκολα και μόνο από το πώς στοιχειοθετούν τι είναι προοδευτικό και σύγχρονο, τι είναι συντηρητικό, δογματικό και ξεπερασμένο, αφού:

«Στοιχείο εκσυγχρονισμού είναι να βλέπει ο ένας την καμπούρα του άλλου ώστε όταν χάνει ο ένας να εισπράττει τα κέρδη ο άλλος.

Σύγχρονο και προοδευτικό είναι να λες ότι προτεραιότητα είναι η απασχόληση και να εννοείς λίγους μήνες το χρόνο, τη μερική και ελαστική απασχόληση, την ωρομίσθια απασχόληση.

Να προπαγανδίζεις τη λεγόμενη κοινωνική και πράσινη οικονομία, που μόνο πράσινα άλογα είναι.

Σύγχρονο και προοδευτικό είναι να λες ότι η οικονομία δεν αντέχει αυξήσεις ενώ αντέχει τα κέρδη.

Να υποστηρίζεις ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν υπόψη τα ελλείμματα και τα χρέη ενώ δεν έχει καμιά ευθύνη σ' αυτό, αντίθετα οι αρνητικοί δείκτες είναι απόδειξη ότι κάποιοι κερδίζουν.

Θεωρείται προοδευτικό και σύγχρονο να χειροτερεύει η ζωή του λαού και αντί για δουλιά, εισόδημα που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες και σύνταξη, να δίνονται επιλεκτικά επιδόματα, ή τα ΕΚΑΣ, να μοιράζονται κάποιες ληξιπρόθεσμες κοινοτικές επιδοτήσεις για δήθεν κατάρτιση, για δήθεν επιμόρφωση. Ποσά που τελικά μπαίνουν στον κορβανά ορισμένων εργαζομένων για να καλύψουν τις ακάλυπτες ανάγκες τους.

Δηλαδή, αντί για πιστοποιητικό απορίας να δίνονται ψίχουλα με την ελπίδα ότι κάποτε θα αυξηθούν.

Σύγχρονο είναι να δίνεις επιδοτήσεις στους αγρότες για να σταματούν την παραγωγή και αφού τους διώξεις από τη γη τους, ή αφού αφήσουν την κτηνοτροφία, την αλιεία, την πτηνοτροφία των μικρών μονάδων, να παίρνουν κάποια σύνταξη στα λίγα χρόνια που τους απομένουν.

Σύγχρονο και προοδευτικό στοιχείο είναι γι' αυτούς η μερική, ευκαιριακή απασχόληση, η κατανομή μιας θέσης εργασίας σε 3-4 εργαζόμενους.

Σύγχρονο και προοδευτικό είναι να επιδοτείται η εργοδοσία για να δίνει δουλιά με μισθό φτωχοκομείου σε νέους και νέες, σε γυναίκες της μέσης ηλικίας για 8, 12 μήνες, 2 χρόνια, ίσως και 4, και μετά το χάος, ξανά από την αρχή περιπλάνηση για αναζήτηση δουλιάς.

Είναι να παραδίδεις τις ακτές του Αλίμου, του Ελληνικού, της Γλυφάδας και της Βούλας στους επιχειρηματίες, να ετοιμάζεις να μετατρέψεις όλες τις ακτές όχι μόνο σε χώρο εγκατάστασης των μαγαζιών της νύχτας αλλά και της νύχτας - μέρας με ξενοδοχεία για τον τουρισμό της πλουτοκρατίας, που δεν αφήνει παρά ελάχιστα έξω από τα ξενοδοχεία και τις άλλες εγκαταστάσεις, καθώς κατευθύνονται σε γνωστά ακριβά μαγαζιά.

Εκσυγχρονισμός είναι να αξιοποιείς διάφορα έργα, ειδικά οδικούς άξονες, για να αποχαρακτηριστεί η γη, όπως γίνεται με την περιφερειακή Υμηττού.

`Η μέσω των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα της Υγείας να ξεχαρβαλώνεις τα ασφαλιστικά ταμεία και να παραδίδεις βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο το χώρο του Ασκληπιείου Βούλας.

Είναι η ενεργός γήρανση, δηλαδή να οδηγείται ο εργαζόμενος να δουλέψει ως τα 67 και τα 71 γιατί τάχα του αρέσει να δουλεύει, ενώ στην πραγματικότητα εκβιάζεται με την έλλειψη ενσήμων και τις συντάξεις πείνας. Και δεν είναι σύγχρονο και προοδευτικό να διεκδικείς μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τη στιγμή που η παραγωγικότητα της εργασίας το επιτρέπει σήμερα, αλλά δε γίνεται γιατί επιδιώκεται το μέγιστο κέρδος.

Είναι πρόοδος να αναγορεύεις τις ΗΠΑ σε στρατηγικό εταίρο και να μιλάς μόνο για τις ευθύνες της ηγεσίας της Τουρκίας στις παραβιάσεις στο Αιγαίο; `Η να αποκαλύπτεις ότι το ΝΑΤΟ δε θεωρεί πως γίνονται παραβιάσεις γιατί έχει καταργήσει τα εθνικά σύνορα;

Σύγχρονο και προοδευτικό είναι η μείωση του ελληνικού στρατού και η αντικατάσταση ενός σημαντικού μέρους των στρατιωτών με μισθοφόρους, δηλαδή επαγγελματίες που συνήθως προέρχονται από άνεργους νέους που τους διδάσκουν ότι επάγγελμα είναι να σκοτώνεις ή να σκοτώνεσαι;».