Αν υπήρχαν κάποιοι που πίστευαν ότι οι επικείμενες εκλογές θα διεξαχθούν σε «ήρεμο κλίμα», όπως επιβάλλει ο λεγόμενος «πολιτικός πολιτισμός», διαψεύδονται παταγωδώς. Η προεκλογική περίοδος που, ουσιαστικά, ξεκίνησε μέσα σ' ένα «σύννεφο» αλληλοΰβρεων, ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δείχνει ότι οδηγούμαστε σε μια «σύγκρουση άνευ όρων». Οχι, βεβαίως, ότι υπάρχουν τόσες και τέτοιες διαφορές ανάμεσα στα δυο κόμματα, που τα αναγκάζουν να οξύνουν τους τόνους της αντιπαράθεσης. Αυτό, πλέον, δεν το πιστεύει ουδείς, καθώς είναι φανερό τοις πάσι πως ουσιαστικές διαφορές δεν έχουν και, ως προς την πολιτική πρακτική, μοιάζουν σαν «μονοωικά δίδυμα» και λειτουργούν σαν «σιαμαία αδέλφια».

Η οξύτητα της προεκλογικής αντιπαράθεσης, εξηγείται. Τα δυο κόμματα δε διαφωνούν πολιτικά, αλλά διαφωνούν για το ποιος «θα κρατάει την κουτάλα» της κυβερνητικής εξουσίας. Κι αυτή η διαφωνία τα ωθεί σε «μαλλιοτραβήγματα». Η ΝΔ, που έκανε χρόνια να πάρει την «κουτάλα», δε θέλει να την αφήσει τόσο γρήγορα, θεωρώντας ότι το διάστημα που κυβερνά είναι λίγο για να «χορτάσει» τους «δικούς» της. Κι όταν λέμε «δικούς» της, δεν εννοούμε, κυρίως, τους απλούς ψηφοφόρους της, αλλά την πλουτοκρατία στο σύνολό της και ιδιαίτερα τη μερίδα της, με την οποία έχει «ιδιαίτερη σχέση». Το ΠΑΣΟΚ, που είχε «καλομάθει» στην «κουτάλα» και την έχασε, θέλει να την ξαναπάρει, γιατί θεωρεί πως αυτό μπορεί να εφαρμόσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική χωρίς λαϊκές αντιδράσεις, (συναίνεση τη βαφτίζει), αλλά και γιατί στα τέσσερα χρόνια που είναι «εκτός», οι «δικοί» του της πλουτοκρατίας και της «κομματικής νομενκλατούρας», συγκριτικά, «τρώνε» λιγότερα.

Ομως, η δικομματική σύγκρουση είναι «ελεγχόμενη». Το ένα κόμμα δε θέλει την «εξόντωση» του άλλου, καθότι αμφότερα ενδιαφέρονται να παραμείνει ο δικομματισμός ισχυρός, αλλά και «ισορροπημένος», αφού αυτό αποτελεί προϋπόθεση για τη συνέχιση της δικομματικής εναλλαγής και είναι εγγύηση για την «ομαλή λειτουργία» της πολιτικής διακυβέρνησης, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.

Στον «πειρασμό» της προεκλογικής σύγκρουσης, μπαίνουν ο ΣΥΝ και ο ΛΑ.Ο.Σ.. Ο πρώτος, διότι αντιλαμβάνεται πως είναι ανάγκη να εμφανιστεί ως «διακριτό κόμμα», καταπολεμώντας την εμπεδωμένη αντίληψη ότι υπάρχει και λειτουργεί σαν «συμπλήρωμα» του ΠΑΣΟΚ. Και ο ΛΑ.Ο.Σ., ωσαύτως, καθώς καταλαβαίνει ότι χρειάζεται να ξεγελάσει κάποιους από το σύνολο των ψηφοφόρων που πιστεύουν πως είναι «σαρξ εκ της σαρκός» της ΝΔ και το μόνο που το ενδιαφέρει είναι ν' αποκτήσει μια μικρή δύναμη στη Βουλή, την οποία θα «προσκομίσει» σ' ένα απ' τα δυο κυβερνητικά κόμματα, αν κι όποτε το χρειαστούν.

Και μόνο το ΚΚΕ, μόνος υπολογίσιμος αντίπαλος του δικομματισμού, γι' αυτό και οι συκοφαντικές επιθέσεις που δέχεται από πολλές μεριές, όχι μόνο δε μετέχει στην ανούσια κι αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση, αλλά προσπαθεί να τη μετατρέψει σε ουσιαστική, μεταφέροντας σ' αυτή τα λαϊκά προβλήματα και την πολιτική διεξόδου σε όφελος των συμφερόντων του λαού, αναδεικνύοντας τις αγεφύρωτες ταξικές και πολιτικές διαφορές που έχει με όλα τα άλλα κόμματα. Κι αυτή η τακτική του, δεν μπορεί παρά να εκτιμηθεί - και στην κάλπη - από όλους εκείνους που έχουν αντιληφθεί πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμπλέουν πολιτικά, και σκέφτονται με «καθαρό μυαλό»...