Ενάμισι ευρώ. Τόσο χρειάζεται στο εξής μια οικογένεια για ένα κιλό ψωμί την ημέρα μετά και τις νέες αυξήσεις στην τιμή του, που έφτασε στα 75 ευρώ η «μισόκιλη» φραντζόλα του χωριάτικου. Εάν συνυπολογίσει κανείς από κοντά όλα τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης και καθημερινής κατανάλωσης που κι αυτά ακριβαίνουν συνεχώς, σε συνδυασμό με την καθήλωση των λαϊκών εισοδημάτων, είναι φανερό πού οδηγούνται τα πράγματα για τις λαϊκές οικογένειες. Αυτές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Της μιας και αυτής πολιτικής, που από τη μια μεριά εξασφαλίζει πλήρη ασυδοσία και προνόμια στα επιχειρηματικά κερδοσκοπικά συμφέροντα και από την άλλη κρατάει τους μισθούς και τις συντάξεις καθηλωμένα στα γνωστά απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα. Ε, αυτή την πολιτική μπορούν και πρέπει να αντιπαλέψουν οι εργαζόμενοι, να την καταγγείλουν με την ψήφο τους αποδυναμώνοντας σημαντικά τα κόμματα της δικομματικής εναλλαγής που το μόνο που υπόσχονται είναι η συνέχιση και κλιμάκωσή της.