Στον προεκλογικό αγώνα που ήδη έχει αρχίσει, τόσο τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όσο και τα κόμματα ουράς της πολιτικής που ακολουθούν αυτά, Συνασπισμός και ΛΑ.Ο.Σ., αποφεύγουν όσο μπορούν, να ανοίξουν κουβέντα με τα λαϊκά στρώματα για το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τις επιπτώσεις από την πολιτική της.
Τις λίγες φορές που αναφέρονται στο ιμπεριαλιστικό και αντιδημοκρατικό αυτό οικοδόμημα, είναι για να το εκθειάσουν και να παρουσιάσουν στοιχεία πλαστά, ότι τάχα έχει συμφέρον ο ελληνικός λαός από τη συμμετοχή της χώρας μας εκεί.
Μιλάνε για πακέτα στήριξης, και μαζικές εισροές εκατομμυρίων, για ασφάλεια, συνεργασία και ειρήνη, για αγορές πολλών εκατομμυρίων πολιτών.
Εχουν όμως πρόβλημα στην πράξη, γιατί στην καθημερινότητα ο κάθε καλοπροαίρετος εργαζόμενος διαπιστώνει ότι συμβαίνει το αντίθετο και ότι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, παρά τη μεγάλη ανάπτυξη που έχουμε τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο αυστηρά προγράμματα λιτότητας επιβάλλονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και σε βάρος της κοινωνικής ευημερίας.
Οι λαϊκές κατακτήσεις παίρνονται πίσω αδικαιολόγητα, η ανεργία αυξάνεται ανησυχητικά και επιβάλλονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, συρρικνώνονται οι εγχώριοι παραγωγικοί κλάδοι, όλο και περισσότερες επιχειρήσεις μεταφέρονται στο εξωτερικό, πετώντας τους εργαζόμενους στο δρόμο, παράλληλα με την εισαγωγή φτηνού εργατικού δυναμικού από άλλες χώρες μέσω της οδηγίας Μπολκεστάιν. Τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων αυξάνονται προκλητικά, οι αυξήσεις των μισθών των εργαζομένων είναι πολύ κατώτερες των απαιτήσεων για μια ανθρώπινη ζωή, οι κοινωνικές υπηρεσίες ιδιωτικοποιούνται, οι μηχανισμοί καταστολής των λαϊκών κινημάτων ενισχύονται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η αντιτρομοκρατική υστερία δεν έχει τελειωμό, οι στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται παράλληλα με την ενεργή συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και τέλος σε όλο και περισσότερες χώρες διώκονται συστηματικά κομμουνιστικά κόμματα και ιδέες, ενώ σε κυβερνήσεις κρατών - μελών της ΕΕ μετέχουν ανενόχλητα κόμματα νοσταλγίας του ναζιστικού παρελθόντος.
Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό ελληνικό κόμμα που πήρε ξεκάθαρη θέση από την αρχή για την ΕΟΚ και την εξέλιξή της σε ΕΕ, ότι πρόκειται περί διακρατικής ιμπεριαλιστικής ένωσης, δηλαδή προωθημένη μορφή συμμαχίας καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης, με χαρακτήρα βαθιά αντιδραστικό, και γι' αυτό δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες ότι ο χαρακτήρας αυτός δεν μπορεί να αλλάξει, να γίνει δηλαδή πιο θετικός, πράγμα που υποστηρίζουν το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός. Μονόδρομος για τους λαούς είναι η αποδέσμευση, αφού μέσα στην ΕΕ μια φιλολαϊκή κυβέρνηση θα εμποδιστεί να εφαρμόσει το οποιοδήποτε φιλολαϊκό πρόγραμμα. Αυτό είναι δυνατό μόνο σε μια άλλη Ευρώπη, της ειρήνης, της αμοιβαίας συνεργασίας των λαών, μια Ευρώπη του σοσιαλισμού.
Πρόσφατα, στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, ο γενικός εισαγγελέας, αποφαινόμενος στην υπόθεση Vraxholm από τη Σουηδία, τόνισε ότι το δικαίωμα της απεργίας είναι θέμα που περιλαμβάνεται στη συνθήκη της ΕΕ και δεν μπορεί να ισχύουν διαφορετικές ερμηνείες από χώρα σε χώρα.
Το δικαίωμα, δηλαδή, των εργαζομένων να απεργήσουν στο χώρο δουλιάς τους και ενάντια στους εργοδότες τους θα κρίνεται στα δικαστήρια των Βρυξελλών. Οπου, δηλαδή, θα τα βρίσκουν δύσκολα οι βιομήχανοι θα παραπέμπουν τη νομιμότητα των εργατικών αγώνων σε παραγράφους της ΕΕ και θα ζητούν και βοήθεια από τις ευρωενωσιακές δυνάμεις καταστολής.
Είναι σοβαρά ζητήματα αυτά και ιδιαίτερα ο Συνασπισμός, δεν μπορεί να παριστάνει την αθώα περιστερά, όταν επιμένει στην αναγκαιότητα συμμετοχής στην ΕΕ, ως πεδίο όπου μπορεί να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική, ζητώντας περισσότερες κοινές πολιτικές και προώθηση της πολιτικής ενοποίησης, τη στιγμή που αποφασίζονται όλες αυτές οι αντεργατικές και αντιλαϊκές διατάξεις και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, αφού αυτό απαιτεί το κεφάλαιο, αυτό υπηρετούν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών σήμερα, για να είναι ανταγωνίσιμοι, απαιτούν υποταγμένη εργατική τάξη, που να δουλεύει περισσότερο και να αμείβεται φτηνότερα. Τα κόμματα αυτά κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν ώστε τα αντιδραστικά αυτά μέτρα να παρουσιάζονται με φιλολαϊκή μορφή και να αποπροσανατολίζεται ο λαός από την ουσία του προβλήματος.
Και ακόμη το πιο σοβαρό για τον ΣΥΝ. Προσπαθεί να δικαιολογήσει τις αρνητικές συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και που, μέσω της ΕΕ, προωθούνται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, σαν αποτέλεσμα της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού και να δίνει ελπίδες για τη δυνατότητα να μπει φραγμός στη δράση του κεφαλαίου με άλλη αντινεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλάζοντας ο συσχετισμός δύναμης υπέρ της λεγόμενης «Αριστεράς» που θα συμβιβάσει την κερδοφορία με τις λαϊκές ανάγκες. Και έτσι μπορούν, δήθεν, οι εργαζόμενοι να δουν καλύτερες μέρες, προβάλλοντας μάλιστα διάφορα ευρωπαϊκά κοινωνικά μοντέλα, ενώ γνωρίζουν στην πραγματικότητα ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι βαθύτερη αναγκαιότητα επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος.
Ο συσχετισμός δύναμης επιβάλλεται και πρέπει να αλλάξει, αλλά υπέρ του ΚΚΕ, που βρίσκεται μέσα στους αγώνες της εργατικής τάξης και δεν περιορίζεται στα ασφυχτικά στενά περιθώρια του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά προβάλλει τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα της ανατροπής του.
Πάνος ΑΠΕΡΓΗΣ
Feeds
Ο δικομματισμός δεν αλλάζει, ας αλλάξουν επιλογή οι εργαζόμενοι!
