Τεράστια προβλήματα στο έργο της διάσωσης, με συνέπειες επικίνδυνες ακόμα και για τη ζωή των ασθενών της Θεσσαλονίκης, δημιουργεί η τεράστια έλλειψη προσωπικού στο ΕΚΑΒ. Οι καταγγελίες των εργαζομένων και των ανθρώπων εκείνων που είναι αναγκασμένοι με μεγαλύτερη συχνότητα να μεταφέρονται από και προς τα νοσοκομεία με τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, επιβεβαιώνουν τις τραγικές επιπτώσεις από την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών Υγείας που προώθησαν και προωθούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Κρίκος αυτής της πολιτικής είναι και η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο ΕΚΑΒ σε όλη τη χώρα, ανοίγοντας το δρόμο στους ιδιώτες να κερδοσκοπήσουν εμπορευόμενοι μια τόσο ευαίσθητη ανάγκη, που μπορεί να στοιχίσει ακόμα και ανθρώπινες ζωές.

Ειδικά για τη Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ στην πόλη καταγγέλλουν ότι τα τελευταία πέντε χρόνια έγιναν πανελλαδικά 1.276 προσλήψεις νοσηλευτών, εκ των οποίων μόνο 43 στο ΕΚΑΒ Θεσσαλονίκης, το οποίο αριθμεί συνολικά 230 άτομα. Το τελευταίο διάστημα, μόλις 5 εργαζόμενοι προστέθηκαν στη δύναμή του, τη στιγμή που με τους πιο επιεικείς υπολογισμούς χρειάζονταν τουλάχιστον 30 άτομα. Επιπλέον, ενώ επρόκειτο να έρθουν με μεταθέσεις 35 διασώστες, τελικά προστέθηκαν μόνο επτά.

Πάνω από ένα χρόνο, οι εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ στη Θεσσαλονίκη που καλύπτει και όλη την Κ. Μακεδονία, με απόφαση της Ομοσπονδίας τους και μέχρι την οριστική λύση των προβλημάτων τους, πραγματοποιούν αποχή από τις δευτερογενείς μετακομιδές, προκειμένου, όπως λένε, με την υπάρχουσα μικρή δύναμη να προλαβαίνουν τουλάχιστον τα επείγοντα περιστατικά.

Το υπουργείο, από την πλευρά του, δεν ικανοποιεί τα αιτήματα των εργαζομένων, ανάμεσα στα οποία είναι η πανελλαδική ανάπτυξη του ΕΚΑΒ, η ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά επαγγέλματα, η αύξηση του επιδόματος ετοιμότητας και η χορήγηση επιδόματος ειδικών συνθηκών. Παράλληλα, δε φροντίζει για άμεση προμήθεια ασθενοφόρων στα νοσοκομεία της περιοχής.

Το αποτέλεσμα είναι μόνο στη Θεσσαλονίκη τον τελευταίο χρόνο να ακυρωθούν περίπου 70.000 διακομιδές και οι ασθενείς να είναι αναγκασμένοι να παραμένουν εγκλωβισμένοι για πολλές ώρες στο νοσοκομείο με το εξιτήριο στο χέρι. Οπως και να χρειάζονται πολλές ώρες για διακομιδές εσωτερικών ασθενών για εξετάσεις σε άλλα νοσοκομεία, μεταφορές σε οίκους ευγηρίας και επείγουσες προγραμματισμένες διακομιδές για εξετάσεις από το σπίτι στο νοσοκομείο.

Μάλιστα, οι ασθενείς που δεν μπορούν να μεταφερθούν με ταξί και χρειάζονται οπωσδήποτε ασθενοφόρο, αναγκάζονται να πληρώσουν από 90 έως και 150 ευρώ στα ιδιωτικά ασθενοφόρα όταν πρόκειται για αποστάσεις εντός της πόλης. Οταν η μεταφορά γίνεται σε άλλη πόλη, το κόστος της μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 800 ευρώ.

«Η παρέμβαση του ιδιωτικού τομέα είναι παράνομη και δεν έχουν δικαίωμα να παραλαμβάνουν επί χρήμασι ασθενείς από τα νοσοκομεία ή τα σπίτια για να τους πάνε στο νοσοκομείο», λένε εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ. Ορισμένα νοσοκομεία, όπως το «Παπαγεωργίου», νοικιάζουν ιδιωτικά ασθενοφόρα για τη μεταφορά ασθενών στο σπίτι.

Ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Θεσσαλονίκης καταγγέλλει ότι ασθενείς από τη Δράμα ή τις Σέρρες, οι οποίοι ανά τακτά χρονικά διαστήματα υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες, αναγκάζονται κατά την επιστροφή τους στο σπίτι να πληρώνουν έως και 700 ευρώ σε ιδιωτικά ασθενοφόρα, ενώ υπάρχουν πολλά άτομα τα οποία δεν μπορούν καν να μπουν σε ταξί, αφού χρησιμοποιούν αναπηρικό καροτσάκι.

Ακόμη, σύμφωνα με τις καταγγελίες του Συλλόγου Νεφροπαθών Νομού Σερρών, έως και δέκα συνολικά ώρες μπορεί να χρειαστεί να περιμένει ένας νεφροπαθής στο νομό, προκειμένου να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, να υποβληθεί σε αιμοκάθαρση και να επιστρέψει στο σπίτι του. Κατά μέσο όρο στη Θεσσαλονίκη, ο νεφροπαθής θα πρέπει να περιμένει δύο ώρες, σύμφωνα με τον αντίστοιχο σύλλογο του νομού.

Το θέμα έχει φέρει και στη Βουλή το ΚΚΕ, με πιο πρόσφατη περίπτωση την κατάθεση Ερώτησης από τον βουλευτή του Κόμματος Αγγελο Τζέκη, σχετικά με την ανάγκη αντικατάστασης των παλιών ασθενοφόρων του ΕΚΑΒ στη Θεσσαλονίκη. Στην ίδια Ερώτηση, ο βουλευτής του ΚΚΕ υπογράμμιζε, ότι «όλα τα παραπάνω, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, αλλά αποτυπώνουν τη φιλοσοφία της κυβέρνησης για τον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών και την υποβάθμιση της δημόσιας Υγείας».