Στης νύχτας τη σιγαλιά, κάτω από τη μεγαλοπρέπεια και τη γαλήνη του αυγουστιάτικου φεγγαριού, καίγονται σιγαλά, περίπαθα, μεγαλόπρεπα και σαδιστικά, σκορπώντας φωταψίες οδύνης, τα ελληνικά δάση. Συνοδευόμενα από τους γλυκούς αχούς ενός λαγούτου, λαφυραγωγούν πάνω σε καημούς και χαμένες περιουσίες. Το μαγαζί είναι κλειστό. Θα συναντηθούμε το Σεπτέμβρη. Μόνο ανοιχτές οι υπόγειες διαβάσεις της παροχολογίας, των υποσχέσεων και των προσλήψεων, ζωντανό σημάδι πως κάτω από τη νωχέλεια της φύσης και τη ραστώνη της καλοκαιρινής θολούρας κάτι κινείται! Κάτι σιγοκαίει, με κίνδυνο να αναβιώσει μια καινούρια πυρκαγιά.

Κάτι υποδαυλίζει τις φήμες και δεν αφήνει στην ησυχία του το λαό να χαρεί έστω και για λίγο τα μετρημένα του μπάνια. Στης νύχτας τη σιγαλιά, στην αυγουστιάτικη χαλαρότητα και το ξέσπασμα του καύσωνα, το μπουρίνι ξαναχτύπησε. Τα καμένα δάση δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα νερά της καταιγίδας, μαζεύονται στα βουλωμένα φρεάτια και πλημμυρίζουν σπίτια και σοκάκια. Το μαγαζί είναι κλειστό. Θα συναντηθούμε το Σεπτέμβρη. Παρακαλώ μη θορυβείτε. Μη μου τους κύκλους τάραττε..!

«

Ησυχες» μέρες του Αυγούστου. Οι ήχοι της πόλης κόπασαν λίγο και το δηλητήριο της ατμοσφαιρικής ρύπανσης εισπνέεται ανενόχλητα από τα κατεψυγμένα σπλάχνα. Μια πάχνη ατονίας προσπαθεί να σκεπάσει την πολιτική δραστηριότητα, αποπροσανατολίζοντας την απόλαυση της θαλάσσιας αύρας, υπενθυμίζοντας πως τώρα κοντά κάτι κακό μας περιμένει, συσκευασμένο με λόγια ψεύτικα και μεγάλα. Τα 66 λεπτά είναι προσφορά πτωχοκομείου και η πασιέντζα δεν τους βγαίνει. Οι τηλέπαθοι δεν τσιμπάνε.

«

Ησυχες» μέρες του Αυγούστου. Η καλύτερη συντροφιά των μοναχικών ανθρώπων είναι η μικρή οθόνη με τις δακρύβρεχτες επαναλήψεις. «Ησυχες» μέρες του Αυγούστου. Και μόνο στους σταθμούς των τρένων, στα αεροδρόμια, στα λιμάνια, στα ΚΤΕΛ και, φυσικά, το ΙΚΑ, οι ουρές μεγαλώνουν, η ανασφάλεια αυξάνεται, η οργή ξεχειλίζει. Εκεί βρίσκονται οι τελευταίες ασθμαίνουσες φωνές, γεμάτες απόγνωση από τον απόηχο μιας καπνισμένης πόλης που ξεψυχάει.

Σε ευθεία και προκλητική αντίθεση με το συνεχώς αυξανόμενο, παραγόμενο κοινωνικό πλούτο, η ζωή των εργαζομένων γίνεται καθημερινά χειρότερη. Εχουμε μπροστά μας την πρόκληση των εκλογών. Οσο περνάει ο καιρός, τόσο γίνεται κατανοητό από τις λαϊκές μάζες πως δεν πάει άλλο. Η μόνη αντίδραση, η μόνη αντίσταση, η μόνη ανακούφιση, η μόνη ελπίδα, ψήφος στο ΚΚΕ. Αυτό μας δείχνει το δρόμο. Το δικό μας μαγαζί παραμένει πάντα ανοιχτό..!