1. Η υποκριτική είναι η τέχνη που πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά ο πολίτης, για να μπορεί να υπάρχει μέσα στα όρια της πραγματικότητας.

2. Σχεδόν καθημερινά το κέντρο της Αθήνας γίνεται μια απέραντη σκηνή με ηθοποιούς όλους εμάς.

3. Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας, παίρνουμε στα χέρια το σενάριο της ζωής μας και αρχίζουμε ν' αποστηθίζουμε ατάκες κατάλληλες για όλες τις εκφάνσεις της ζωής που διάγουμε. Επειτα διαλέγουμε μια μάσκα που να αναδεικνύει τη σοβαροφάνειά μας και μ' αυτήν οδηγό κάνουμε την εμφάνισή μας στο σανίδι της έρημης χώρας, το μόνο αληθινό θέατρο.

4. Ο καθένας από μόνος του είναι ένας ρόλος, με απεριόριστο ρεπερτόριο, τον οποίο φροντίζει να τροφοδοτεί η μητέρα όλων των μαχών, η ανάγκη, που τα κινεί όλα σ' αυτή τη ζωή. Η μόνη διαφορά που έχουμε από τους επαγγελματίες ηθοποιούς, εκτός από το ότι δεν αμειβόμαστε, είναι ότι εκείνοι γνωρίζουν εκ των προτέρων το έργο και προετοιμάζουν το ρόλο τους, τον οποίο επαναλαμβάνουν συχνά με πλήξη. Εμείς οι άλλοι αναγκαζόμαστε ν' αυτοσχεδιάζουμε, αφού η ζωή φροντίζει κάθε στιγμή ν' αλλάζει δραματικά. Και το έργο γράφουμε και παίζουμε σ' αυτό, χωρίς δικαίωμα διαμαρτυρίας - η μεγάλη πλειοψηφία - αφού δεν έχουμε πολλές εναλλακτικές. Χρόνος για νευρώσεις πολυτελείας δεν υπάρχει.

5. Υπάρχει όμως κι ένας ρόλος διαφορετικός, από θέση ισχύος, αυτός του εργοδότη. Το σύστημα που μας χρησιμοποιεί όλους τοποθετεί τον εργοδότη σαν οσιομάρτυρα πλάι στο εμπόρευμα που εκπροσωπεί. Και φροντίζει να στέλνει την αγιογραφία του σε όλους. Ο ρόλος του αγαπητού εν Χριστώ αδελφού εργοδότη είναι αυτός του ευσυγκίνητου πατέρα προς τον θετό γιο, τον εργαζόμενο. Σε κάθε παράπονο του γιου, εκείνος είναι εκεί για να του χαρίσει τη συμβουλή του. Τον παρακολουθεί σαν βετεράνος ηθοποιός, κουνώντας το κεφάλι του και κοιτώντας, όπως οι περισσότεροι απατεώνες, τον άλλο στα μάτια. Πιστεύει ότι έτσι στο τέλος θα τον κερδίσει. Νομίζοντας, όπως ο κάθε θρασύς, πως η αχίλλειος πτέρνα του θα κρύβεται στο σκοτάδι, δε νιώθει το βέλος που ήδη έχει φύγει και τον πλησιάζει απειλητικά. Παραπαίει ανάμεσα στην κολακεία των λακέδων του, στην προστασία που του εξασφαλίζουν το κράτος και οι μπάτσοι και την περιφρόνηση των εργατών. Είναι ο κορυφαίος της καθολικής ηλιθιότητας και δε θ' αργήσει να χάσει μαζί με την ψυχραιμία του και το ρόλο του πατέρα. Θα γίνει αυτό που είναι κατά βάθος: ένας εργοδότης έξω από τα ρούχα του. Και αυτή τη φορά θα λειτουργήσει, με τη συμπεριφορά του, υπέρ των εργαζομένων, γιατί θα τους εξωθήσει να ανακαλύψουν, είτε το θέλουν είτε όχι, τη δύναμή τους, αν επιθυμούν να συνεχίζουν να ζουν και όχι να επιβιώνουν.